TotalFishing

Rivier in het Vizier 112 (incl filmpje)

Door Yvo Bindels

2 november 2008
Synchroon vegen de ruitenwissers de regen van het lichtbeslagen glas. Ik zet de aanjager van de warme lucht een standje hoger. Het is rustig op de onverlichte snelweg. De dunne topjes van de eendelige verticaalhengels reiken tot naast de zit. Zien er kwetsbaar uit.

Ik ben onderweg naar Lucien de Kroon. Deze populaire auteur van metersnoeken.nl is niet alleen een regelrechte moordgozer, maar zeker ook een echte verticaalcrack. Morgen zal ik het nodige van hem kunnen leren. Vanwege de stevige autorit ben ik vanavond alvast uitgenodigd. Kunnen we morgenvroeg ontspannen en op tijd aan de slag. Anderhalf uur later word ik gastvrij onthaalt door het gezin. Terwijl we tv kijken gluur ik regelmatig naar de prachtige visfoto’s die een stukje verder op de monitor voorbij komen. De meegenomen Limburgse vlaai valt in de smaak. Onder het genot van een pilsje bespreken we de visplannen.

De montage van Lucien; het dregje losjes op de rug

De morgen erna staan we te popelen om het water op te gaan. Maar dan moet wel eerst die slagboom voor de helling open gaan. Het magneetkaartje blijkt niet te werken. Daar sta je dan, om half acht ’s ochtends. In de verte lopen twee mannen. Een ervan blijkt bij toeval de broer van de eigenaar van het terrein en kan ons gelukkig helpen. Het traileren verloopt soepel en het eerste talud wordt opgezocht.

Ik stuur een bruin FT shadje aan een 14 grams loodkop naar de bodem, die tien meter beneden ons is. De eerste minuten van de dag vind ik altijd bijzonder spannend. Tok, daar was er al eentje. Mijn aanslag slaat het shadje een meter van de bodem, mis. Binnen vijf minuten is het bij Lucien raak. Helaas schiet de vis al vrij snel los. Even later nog een. Lucien houdt met de Watersnake elektro-motor aardig de vaart erin.

Ik moet overschakelen op een 18 grams jigkop om bij de bodem te blijven. En zelfs nu is er een grote schuine hoek in de lijn. In plaats van de hengel omhoog te bewegen, tikt Lucien de hengel naar voren en wijs de punt vervolgens weer langzaam naar achteren. Daarmee weet hij opnieuw een aanbeet te versieren op een bruin profi-blinker shadje. Een nette baars bijt de spits af. Even later nog eentje. Ook ik mag een baars als eerste vis noteren.

De baarzen willen wel

We krijgen regelmatig beet, maar we missen en lossen nagenoeg alles. Ongelofelijk hoe de rovers zich van de dregjes weten te ontdoen. Er komen twee mooie baarzen voor Lucien in korte tijd in de boot. De grootste wordt even gemeten, 39,5 cm. Zelf krijg ik een minitikje en zet de haak. Rommel eraan. Voelde toch als een beetje. Ik draai de shad omhoog en zie dat er een minibaarsje loepzuiver in z’n bek gehaakt is. Een half uur later maakt Lucien er nog grappen over en vraagt of ik geen pijn in de armen heb van die enorme dril.

We hoppen van stek naar stek, vangen af en toe een baars, maar de snoekbaarzen blijven vooralsnog spoorloos. Het water is overal kraakhelder. Vissen we ondieper dan 8 meter krijgen we geen enkele aanbeet. Tussen tien en dertien meter is de zone waar het moet gebeuren. We drillen de vissen zeer langzaam naar boven om de kans op trommelzucht zeer beperkt te houden. De vissen die we vangen hebben er ook totaal geen last van. Als we een steil talud van diep naar ondiep bevissen let ik even niet op en sleep de shad over de bodem. Ik voel een verzwaring en zet instinctief de haak. Eerst aanslaan, dan twijfelen is het motto. Het blijkt een mooie snoekbaars te zijn die onder z’n bek gehaakt is. We vissen de stek vervolgens secuur af, maar kunnen geen aanbeet meer versieren.

Eerst aanslaan, dan twijfelen!

Tijd voor een pauze. Twee koppen soep, gekookte eitjes en als toetje een roze koek. Ik wil niet weten hoe dat er uit ziet in onze maag. Er cirkelen opvallend veel buizerds rond. Een torenvalk duikt vanaf een boompje op haar prooi. Althans zo lijkt het. Net als ons heeft ook deze roofvogel last van een misser en neemt opnieuw plaats op haar uitkijkpost. Ook wij nemen onze aanvalspositie weer in en zoeken weer een mooi taludje op. Lucien’s mobieltje gaat voor de zoveelste keer. Roel Trum meldt enthousiast dat zijn maat Jesse een kasteel van maarliefst 94 cm gevangen heeft op een grote shad aan de steunhengel. Op de een of andere manier weet dit duo toch steeds weer mooie vissen af te dwingen. Knappe prestatie.

De middag verloopt taai met een enkele beet van een baars. Lucien weet veruit de meeste aanbeten te ontlokken. Ook Lucien weet een minivisje van amper 10 centimeter te vangen. Hoe hard ik ook probeer zijn techniek te imiteren, het wil niet baten. We vissen beiden met exact dezelfde lijn, de zes ponds Ultrabraid van Gamakatsu. Rond, flinterdun, schuurbesteding en sterk! Volgens Lucien de beste verticaal-lijn die hij tot nu toe is tegengekomen.

Weer een powerworm slachtoffer

In de namiddag lijkt de vis langzaan maar zeker los te komen en weet Lucien ook zijn eerste snoekbaars te vangen. De wind is ondertussen compleet weggevallen. Vele ganzen trekken luid roepend in door de lucht richting het zuiden. Vliegen in V-formatie om zoveel mogelijk energie te besparen. Op het water is het rustig De andere visboten zijn inmiddels weg. We genieten intens van de visserij. Kletsen ondertussen gezellig over van alles en nog wat. En soms zijn er stiltes van pure concentratie.

Lucien hangt zijn befaamde Powerworm in zijn speld. Dat is het begin van een potje visles voor mij. Terwijl ik ploeter voor een enkele aanbeet vangt Lucien een paar vissen op rij. Snoekbaars en baars lijken hier door elkaar te staan. Als ik na aardig aandringen van m’n maatje ook overstap op zo’n lange twister, sta ik al snel met een kromme hengel in m’n handen. Ik los de vis, maar krijg direct weer een aanbeet als ik de shad opnieuw boven de bodem plaats. Weer weet de vis tijdens de dril te ontsnappen.

Het is ondertussen aardig donker, maar het vangen gaat door, althans bij m’n maatje dan. Voor de baarzen is het duidelijk bedtijd en de vangst bestaat nu alleen nog uit snoekbaars. De vis aast nu ook ondieper. Het is zalig om in volledige stilte een forse tik op de shad te krijgen. Op het moment dat we besluiten te stoppen en ik de shad wil binnen draaien haak ik pardoes nog een snoekbaars. Weer onder z’n bek, zoals vele vissen vandaag. Zeventien vissen is het uiteindelijke resultaat, waarvan er twaalf door Lucien gevangen zijn, die blijkbaar over het juiste ‘fingerspitsengefühl’ bezit. Zelf heb ik er weer heel wat bijgeleerd en dat maakt de dag bijzonder waardevol.

Snoekbaars in de schemering

Als we thuis komen mag ik aansluiten bij de warme maaltijd, alvorens ik weer naar Limburg afzak. Gastvrijheid ten top! ’s Avonds op de terugweg krijg ik de inzinking. Kilometers bijna lege autosnelweg vliegen er onder de Nissan door. Ik heb moeite mijn oogjes open te houden. En nee Luus, dat komt niet door die enorme dril! Halverwege wordt het langzaam onverantwoord en stop ik wijselijk bij een tankstation. Na een blikje red bull en een frisse miniwandeling kan ik mijn weg veilig vervolgen richting Limburg.

Klik hier voor een korte filmimpressie