Rivier in het Vizier 110
Door Yvo Bindels
19 oktober 2008
“Auw!” Een haakpunt van een forse dreg blijft even in m’n pink hangen en trekt een sneetje in de tere vingertop. “Doe dan ook eens kalm!” meldt Sando op strenge toon, “ Je bent zo onrustig vandaag.” Ik moet hem gelijk geven. Ben inderdaad wat geïrriteerd.
Niet alleen vanwege de vijftien (veelal buitenlandse) visboten op een niet zo groot stuk water, maar vooral vanwege de manier waarop we in de gaten gehouden worden. Bevissen we een stek, dan drijft er binnen 10 minuten wel een of andere boot. Zoek die stekken maar mooi zelf, denk ik als er een verrekijker op ons gericht word. We besluiten voor rust te kiezen en varen net zolang door totdat er geen visboot meer in ons zichtveld is.
De zonsopkomst op heldere herfstdagen gaat nooit vervelen. Prachtig om te zien hoe de dag langzaam ontwaakt. Op ietwat onbekender terrein slepen we een stukje langs een met keien bezaaide oever. Na een kwartiertje is de Pikefighter aan de steunhengel gegrepen. Met moeite krijg ik de bonkende hengel met aflopende slip uit de steun. De massieve weerstand van een stevige vis gaat al snel over in de lichte trilling van de actie van de plug. Jammer, voelde even goed aan.
Fraaie herfstochtend
Sando probeert het dicht onder de kant met een zwartrode jointed Shadrap, een echte allesvanger. Terwijl hij een compliment maakt over de koffie, krijgt m’n maatje een aanbeet. Een wild snoekje gaat aardig tekeer aan het lichte materiaal. Vervolgens wordt het een lange tijd stil. We gaan verticaal aan de slag. Nee, niet standaard met shadjes op baars en snoekbaars. Stevige stokken en twintig centimeter grote shads op 30 gram loodkoppen. We gokken op groot wild. De stek die we bevissen heeft in het verleden al eens kastelen van snoekbaarzen opgeleverd en zelfs meerval. Die laatste willen we dolgraag nog eens vangen. Ik weet dat deze vis een beschermde status geniet, maar de kans op een bijvangst ietwat vergroten lijkt me niet illegaal. Een forse snoekbaars of snoek blijven ons eigenlijke doel.
Snoekje op de Jointed Shadrap
De bodem is er keihard. Regelmatig komen we vast te zitten aan de oneffenheden, maar krijgen ons kunstaas steeds los. We houden het lang vol. Zo lang tot onze vismorgen er bijna op zit. We willen die aanbeet eigenlijk afdwingen. Daarbij speuren we aardig wat water af op zoek naar de echte monsters. Helaas geeft de rivier haar schatten nog niet prijs vandaag. Een excuus hebben we eigenlijk niet nodig, maar toch denk ik dat de stilstaande rivier, de koude heldere nacht en het kraakhelder water geen ideale combinatie vormen. Daar komt weer een visboot onze kant op. Gelukkig, het is Lambert. Ook gevlucht voor de meute en net als mezelf nog visloos.
Een grote gele kwikstaart springt behendig van steen naar steen. Speurt de oever af naar insecten. Vliegt steeds een stukje voor onze boot uit als we te dicht naderen. Ik hang een zinkende Screaming Devil in m’n speld in een ultieme poging de rovers wakker te rammelen. Bij de eerste inzet direct een harde beuk op de hengel. Kopschuddend ontdoet een rover zit van de haken. Vast en zeker snoekbaars geweest. Het zit niet echt mee vandaag. Toch vermaak ik me ondertussen prima. We genieten van de volop schijnende zon die de herfsttinten nog eens extra ophaalt. Rood, groen, geel en bruin. Wilde wingerd in herfstpracht versiert de wilgenboompjes. Of die daar blij mee zijn, valt te betwijfelen.
Wilde wingerd in volle herfstpracht
Vanwege andere verplichtingen zit onze vistijd al vroeg in de middag er helaas op. Voor de trailerhelling is het even wachten. Een speedboot aangedreven door maarliefst 150 paardenkrachten, probeert recht voor de trailer te varen. Een bazig kijkende vrouw geeft aanwijzingen vanaf de trailer. “Ein Bisschen links Schatz. Ja, jetzt nur gerade aus…”. Haar onzekere man volgt braaf de aanwijzingen op en gooit een dik wit koord onhandig richting haar in het water. Als de vrouw dit uit het water pakt, ondervindt ze dat haar laarzen niet hoog genoeg zijn. De trailer staat volgens ons ook veel te scheef zo. En inderdaad; de boot gaat er niet op.
De trailer wordt eruit en opnieuw erin gereden. Nu nog schever dan voorheen. De man wordt langzaam nerveus en geïrriteerd. Het zoete “Schatz” zit er aan de andere kant ook niet meer in. Het verdere half-uur durend drama kon zomaar een nieuwe aflevering van Schone Schijn zijn. De beste Hyacint, die inmiddels haar broek tot halverwege haar stevige bovenbenen nat heeft, moppert maar door. “Ich bin auch nog erkälted”. De man kijkt ons aan en schud z’n hoofd. We leven met hem mee…
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
