Preview Dé Karperwereld 80: Vismaten

Voor de karpervisser die graag leest is Dé Karperwereld hét leesvoer bij uitstek. Dit langst bestaande specialistische magazine van ons taalgebied brengt de liefhebbers van deze visserij dichter tot elkaar. Dat karpervissen een generatieloze aangelegenheid is, blijkt heel mooi uit het artikel van Daan Vermeulen. Hij beschrijft in ‘Vismaten’ hoe zijn oudste vismaat een ‘groot & zwaar’ succes boekt aan een verlaten Franse rivier… Weldra verschijnt Dé Karperwereld no.80, speciaal voor de bezoekers van deze site presenteren wij dit artikel als preview.

Vismaten

Door Daan Vermeulen

Mijn vismaat is een oude rot in het vak. Hij viste al op karper toen de meesten van ons nog geboren moesten worden. Zijn respectabele leeftijd van 72 jaar weerhoudt hem er niet van het karperavontuur nog immer vol verve tegemoet te zien. Sterker nog: ik ken maar weinig vissers met zo’n drive als die van Henk Boer…

Vismaten.

Afgelopen jaren hebben Henk ik elkaar al vaak gesproken over het vangen van een grote Franse rivierkarper. Voor ons behoort het vissen op zo’n natuurlijk en altijd onvoorspelbaar water dat toch wel tot de hoge school van het ‘Franse vissen’. Henk beviste eerder al met succes de Seine en wist daar een dijk van een schubkarper te vangen van maar liefst 52 pond.

In Frankrijk barst het werkelijk van de mooie rivieren, met een grote diversiteit aan populaties. Daar waar op het ene deel van een rivier een overbevolking aan karper huist, kan het op het andere deel zeer karig gesteld zijn. Vaak zijn echter juist dát de stukken waar je zo’n eenzame gigant kunt treffen.

Pure vriendschap, twee generaties ras-karpervissers: Henk Boer en Daan Vermeulen.

La Mossele
De Franse Moezel, oftewel ‘la Mossele’ zoals de Fransen haar zelf liefkozend noemen, is een rivier waarmee zowel Henk als ik nog niet veel ervaring hebben. We zijn allebei helemaal weg van deze, door natuurschoon omgeven, rivier en haar bijna onaantastbare inwoners. Op het stuk waar wij het op hebben voorzien, zouden we heel misschien een oude gigant kunnen treffen. Voor ons een mooie combinatie van factoren om de knoop door te hakken en de Moselle op te zoeken.

Al ruim voor vertrek heeft Henk alles al tot in de puntjes voorbereid en als het bijna zover is, ben ook ik er helemaal klaar voor. Wanneer we samen in de bus zitten, verkeren we al in de juiste stemming en grappen en grollen we al volop over vissen die haast niet te tillen zijn. Ondertussen zijn we serieus gebrand en zitten stiekem al met onze neus omhoog, toch weten we in ons achterhoofd dat je op zo’n rivier ook keihard onderuit kunt gaan. De koffiepauzes tussendoor worden steeds korter: het avontuur komt dichterbij.

Schone stilte
Als vroeg in de ochtend de zon opkomt, arriveren we bij de Moselle. Een stilte valt over ons heen en intens genieten we van wat er op ons netvlies verschijnt. Wat is ze mooi! Omringd door bomen en struiken stroomt ze slingerend door het Franse landschap, het ene deel is nog mooier dan het andere.

Schone stilte…

De natuur is net ontwaakt uit de winterslaap en alles staat al prachtig in bloei. Het voorjaar is één van de mooiste jaargetijden en hier al helemaal. Onze ogen speuren zoekend het water af naar enig teken van leven. De natuur leeft en ook in het water is er volop beweging. Het lijkt wel of alles wat kan bewegen de voorjaarszon van harte wil begroeten. Zonder ook nog maar een woord te hebben gewisseld, staan Henk en ik te luisteren naar fluitende vogels en te kijken naar springende witvisjes. Toch wordt het dringend tijd om een geschikte stek te vinden.

Veel sneller dan gedacht, hebben we al een stek gevonden die prima voldoet aan onze verwachtingen. We besluiten niet verder te zoeken en hier ons eerste kamp op te slaan. Henk zit op zo’n veertig meter links van mij, zo kunnen we beiden volledig ons plan trekken en toch af en toe een praatje maken.

De kop er vanaf
Wanneer ik even bij hem ga kijken, sta ik er van versteld wat voor werk deze man verricht; werkelijk in no-time heeft hij de stek keurig ingericht. Je kunt zo zien dat Henk niets aan het toeval overlaat. Niet veel later brengen we met behulp van boot en dieptemeter de rivierbodem zo volledig mogelijk in kaart. Daarna worden de beoogde stekken aangevoerd en onze hengels in stelling gebracht. Het avontuur kan beginnen!

Het riviervissen zit ‘m in het bloed.

Tijdens de koffie proberen we de rivier te doorgronden en overleggen we onze gedachten over hoe de trekroute van de vis zou kunnen zijn. Het is een interessant gesprek en het scherpt onze zinnen. We bereiden ons voor op de nacht, maar voordat we de slaapzak opzoeken ga ik eerst nog wat pannenkoeken met spek bakken. Het eerste baksel is een echte puinhoop en ligt in stukken op het bord van Henk… “Hoe krijg je ze zo mooi rond?”, vraagt hij lachend.

De volgende exemplaren zijn een stuk beter en uiteindelijk zijn we volgegeten voor de eerste nacht. Midden in de nacht krijg ik beet en vang een prachtige vis. Verheugd snel ik me naar Henk om te vertellen dat de kop er vanaf is. Daarna lig ik al snel weer op mijn stretcher te genieten van de nachtrust. Al in de vroege ochtend staat m’n maat voor mijn tent. Hij vertelt dat hij twee aanbeten heeft gehad en dat er voor mij zo ook nog eentje aankomt. Ik moet er om lachen en slaap nog even verder, alleen niet voor lang. Henks voorspelling komt uit en vijf minuten later ligt er een puntgave spiegelkarper in m’n net. We zijn blij dat onze boilies zo goed worden geaccepteerd. De eerste nacht is immers met vier aanbeten prima verlopen.

Bever…
In de loop van de dagen krijgen we geregeld een run. Instinctief voel ik dat het niet meer lang kan duren voordat er zich een bak van een vis gaat melden. Ook Henk heeft merkbaar een onrustig gevoel, maar weet dat om te zetten in scherpte. Na enkele dagen zit hij al om één uur ’s nachts naast zijn hengels omdat hij niet meer kan slapen. Het aas van zijn ene hengel heeft hij listig gepositioneerd aan de overkant, omdat daar bijna de volledige dag zon op staat. Het is er slechts 1,30 meter diep. Het aas van zijn andere hengel ligt daarentegen pal in de vaargeul en is met behulp van een pva-string slechts van enkele boilies voorzien. Toch duurt het lang voordat er actie komt…

Henk raakt niet snel onder de indruk van wat scheepvaart.

Wanneer ik ‘s morgens wordt gewekt door Henk voor een bakje verse koffie, zien we de rivier bedekt door een dikke laag nevel en zingt een orkest aan vogels ons toe. Mooier kan een ochtend niet zijn.
“Hij gaat nog hoor”, zegt Henk optimistisch, “en hij is niet te tillen!”, voegt ie eraan toe. We lachen. Wat een gedrevenheid en humor heeft deze man! Genietend van de eerste zonnestralen die alsmaar warmer worden, vraag ik of Henk nog iets heeft gezien de voorgaande nacht…

“Jij gaat zo hard lachen!” zegt ie. “Als ik je vertel wat ik nu weer heb meegemaakt… Nou jochie, dan rollen de tranen over je wangen!”
“Ik was witheet!” zegt ie er gelijk achteraan. Mijn nieuwsgierigheid is meteen gewekt en ik kijk hem vragend aan.
“Nou toen ik vannacht naast m’n hengel stond kwam er een bever aan zwemmen. Die bever zwom tegen m’n lijn aan en beet in één keer heel het zooitje af. In één keer!”

Terwijl ie het vertelt, wordt Henk opnieuw pissig en rollen de tranen over m`n wangen. Daarna loopt Henk weer rustig door het natte gras naar z’n hengels.

Echt heel erg groot!
Na enkele uren, wanneer ik in gedachten over het water zit te turen, hoor ik een beetverklikker verderop. Het komt bij de stek van Henk vandaan en ik ren naar hem toe. Daar staat de oude rot met een kromme hengel.

“Het is de hengel met het stringetje“ roept hij.
“Ja, jij hebt wel iets met stringetjes hey?” roep ik lachend terug.
Na enkele minuten zie ik de karper draaien bij het net.
“Wauw Henk! Het is een heel grote, écht heel erg groot!” constateer ik nogal opgewonden.

Henk blijft rustig en landt de enorme vis. Ik pak Henk beet en feliciteer hem, ik wil hem helpen beseffen dat hij zijn topvis te pakken heeft, én dat hij niet is te tillen… Samen pakken we het net en leggen de enorme riviervis op de onthaakmat. We hangen de natte weegzak aan de unster en zetten de klok op nul.

Dan gaat de weegzak mét vis aan de haak, de wijzer slaat door naar exact 28 kilo. Wat een gewicht! Henk is heel gelukkig en glundert van oor tot oor, maar wel stelt hij het welzijn van de vis voorop; hij wil meteen foto’s maken. Binnen enkele minuten is de vangst van zijn leven vastgelegd en zwemt de vis alweer Moselle’s diepten tegemoet.

Henk stelt het welzijn van zijn topvangst voorop!

Niet bij te houden
Uitgeteld zit Henk in zijn stoel. Het lijkt wel of de gebeurtenis amper tot hem doordringt. Langzaamaan begint het besef te komen en belt Henk naar zijn zoon om hem het heugelijke nieuws mede te delen. Zijn zoon is zo trots al een pauw op zijn ouweheer…

We komen al wat meer tot bedaren en we gaan de stek weer wat op orde brengen, want na al het tumult van de vangst ziet het er allemaal wat chaotisch uit. We hebben nog een nacht te gaan en alles dient weer in gereedheid te worden gebracht. De tijd vliegt voorbij en onder het genot van een glas Schrobbeler bekijken we de vangstfoto’s nog eens, we verkeren in een geweldige stemming.

Dat we die nacht niks meer vangen, kan ons niet deren. Zelfs tijdens de terugreis verkeren we in een echte feeststemming en zijn maar wat gelukkig dat we het samen hebben geflikt.

Hoe gaat het nu met Henk? Nou, hij staat al weer klaar voor de volgende sessie: het Albertkanaal! Niet bij te houden die man…

Daan Vermeulen

Bovenstaand artikel is een van de opnieuw uiterst informatieve en lezenswaardige bijdragen die zijn opgenomen in de maar liefst 132 pagina’s tellende nieuwe uitgave van Dé Karperwereld.

Nummer 80  van dit magazine ligt zo rond 15 september a.s. in de bus bij de abonnees en is te koop voor slechts  € 8,75 in de boekhandel en kiosk. Kijk voor een interessante abonnementsaanbieding op www.hengelsporthuis.com