Vaak geloof ik in het toeval, maar even zo vaak niet. Toch is er een situatie die ik niet kan rangschikken als toeval of verklaarbaar. Het gaat hier om het vervolg van een visdag, als de eerste aanbeet direct plaats vindt. Ik heb bij navraag bij veel hobbygenoten vaak het antwoord gekregen die ook bij mijn ervaring passen.
Vaak ga ik vol optimisme richting water en lijken de omstandigheden niet eens zo verkeerd. Het moet toch mogelijk zijn om een aantal groenjassen te foppen en te bewonderen. De eerste worp is er altijd eentje om te zien of het stukje kunstaas nog steeds doet wat ik wil. Zo af en toe is het zien al niet meer mogelijk, aangezien de kaken van vriend snoek het aasje in een houdgreep hebben genomen. Wat een begin en vol overtuiging ga je verder met je visdag.
Een dergelijke dag had ik samen met vismaat Peter in de polder. Ik rij met de auto altijd een stukje om bij Peter eerst een bakje te doen en lekker een plannetje te maken. Het weer zag er niet verkeerd uit, al was er weinig wind, waar we beiden wel van houden in de polder. Het water is dan een beetje in beweging, wat het dan iets minder doorzichtig maakt. Hierdoor ziet onze groene rakker niet alles wat boven water gebeurd en ook niet onder de oppervlakte. Dit heeft zo zijn voordelen en dat zien we graag. Het was wat later in het seizoen en we gingen ervan uit dat Esox meer en meer richting winterstekken zou verhuizen.
Na twee lekkere bakjes koffie en een zoet lekkernijtje vertrokken we in mijn auto richting operatiegebied. Nu woont Peter in een geweldig uitgestrekt poldergebied met ontelbare vaartjes en sloten. Onderweg kwamen dan ook talloze mooie plekjes tegen en we moesten ons zelf tegenhouden om niet telkens uit te stappen en het even te proberen. We hadden een plan gesmeed en daar wilden we ons aan houden. Op zoek naar het winterverblijf van de waterwolf, kwamen we bij een hotspot die Peter al eens eerder een knappe snoek had opgeleverd. Alle ingrediënten waren aanwezig, zoals beschutting, duikers en natuurlijk aasvis. Aan beide zijden van de weg kan er gevist worden en als goed gastheer mag ik van Peter kiezen aan welke kant ik wil beginnen. Na mijn keuze beginnen we te vissen en ik ben tevreden met mijn keuze, want alles ziet er veelbelovend uit. Ik kijk even of mijn gekozen shad wel zo zwemt zoals ik wil en daarna wil ik een worp inzetten. In mijn ooghoek zie ik Peter hetzelfde doen, maar dan met een kleine zinkende Fatso.
Ik hou even in om te zien hoe hij deze vangers terug vist, maar i.p.v. de Fatso zie ik een grote kolk en even daarna een kromme hengel van Peter. “de eerste worp” roept hij en drilt deze groenjas. Hij denkt dat het meevalt met het formaat, maar ik denk daar anders over, aangezien ik in een split second de rug heb gezien. Even daarna begint ook hij te twijfelen en vraagt mij om deze groene rakker te landen. Zijn rug werk al een tijdje niet mee en natuurlijk moetje als vismaat je maatje helpen. Ik film de hele happening en vergeet Peter het cameraatje te geven. Hij heeft hier ook helemaal geen zin in, omdat hij geconcentreerd wil blijven. Dan maar met één hand landen en met de ander filmen. Dit lukt redelijk, ook omdat deze dame meewerkt. Dat zie je toch vaak met de wat grotere vissen. Een mooi metersnoek is het resultaat met de eerste worp, terwijl ikzelf nog moet beginnen. We zijn beiden blij met deze Esox Lucius, maar vrezen het ergste. Ook Peter heeft te vaak meegemaakt dat een snel succes niet een graadmeter is voor een succesvolle dag. Om dit verschijnsel kort en krachtig af te ronden. We hebben die dag alles uit de kast gehaald, zowel in de keuze van de stekken als vistechniek en kunstaassoort. Geen tikje, volger of zelf een wegschietende snoek hebben we meer gezien of gevoeld. Denk nu niet dat dit alleen in de polder voorkomt want ook op de grote plas, rivier of ander groot water is dit geen uitzondering.
120 cm. plus na nog geen minuut en daarna totaal niets meer, vreemd.
Zo weet ik nog goed dat een vismaat van mij voor het eerst meeging om met de fireball een snoek te grazen te nemen. Hij liet zijn dode sardien voor de eerste keer richting bodem gaan en voordat deze hier aangekomen was stond zijn hengel al krom. Een nieuw PR. Van over de 120 cm. was het resultaat en we dachten aan een geweldige dag met diverse grote vissen. Een mooie dag was en werd het zeker, maar na deze vis was het over met de eetlust van de waterwolf. Ook ander (kunst)aas werd genegeerd en zo zijn er nog legio voorbeelden te noemen. Een raar fenomeen die vaker en door meerdere vissers wordt waargenomen en geen verklaring kent.
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
