Het is inmiddels half november als ik dit schrijf, toch is het pas een kleine week herfst. Het viel heel veel mensen op dat de blaadjes nog steeds groen waren en de bomen nog hun blad hielden. Zelfs nieuwssites en de televisie besteedden er aandacht aan.
Het uitblijven van nachtvorst zou hiervan de oorzaak zijn. Het was ook erg prettig weer, het leek hier wel voorjaar, deze herfst. Ik fiets wekelijks enkele keren naar en van mijn werk, een ritje van 18 kilometer, vice versa, door polders en dorpen.
Dat is elke dag een traktatie (als het mooi weer is natuurlijk) en tijdens de tocht scan ik de omgeving op bijzondere dieren. Ik fiets in de avondschemer naar huis en spot nog steeds jagende vleermuizen. De vogeltrek is in volle gang, de sloten en velden hier zitten vol met smienten en talingen. En waar deze eenden zitten, zijn roofvogels nooit ver. Zo stoof een vlucht wilde eenden voor mijn fiets langs de lucht in en plonsde vervolgens in de sloot naast de weg. Een havik had een eend te pakken en dook met prooi en al het water in. De eend bleef zo lang onder, dat de havik het opgaf en zijn buit liet gaan. In het opvliegen probeerde hij nog een andere eend te pakken, maar daarvoor ontbrak hem de kracht. Enkele minuten later en een paar honderd meter verderop, gebeurde precies hetzelfde, deze keer was het wel raak. Of het dezelfde havik was, weet ik niet, maar het was wel schitterend om te zien.
Mijn dobber viel ook bijna ten prooi aan "rovers"
Ook bij het vissen gebeuren soms bijzondere dingen. Ik werd gebeld door de redactie van Hét VISblad om mee te werken aan een reportage over een bijzondere vorm van witvissen. Plaats van handeling was de Eilandspolder. De dag mocht ik zelf uitkiezen. Er was één dag mooi weer voorspeld, dus hiervoor offerde ik met alle liefde een halve snipperdag op. Het kon uiteindelijk niet mooier worden, met stralende zon, veel beet en bijzondere vangsten. Te lezen in het januari-nummer van ons bonds-maandblad. Een weekje later wilde ik nog een keer dezelfde stek bevissen, omdat het er zo mooi vissen en vangen is.
Helaas was de bewuste stek bezet en kroop ik dan maar met minimale bepakking in een hoekje van een polderslootje. Al snel was er actie, maar vooral in de waterplanten langs de oever. Een klein groepje karpers dook hier met regelmaat doorheen, sprongen uit het water en schuurden tegen elkaar aan. Ter plaatse was maar 15 cm water. Ik kon het gedrag niet plaatsen, maar toen ik even later één van de aanwezige karpertjes ving, werd het me duidelijk. De vis spoot fikse hoeveelheden hom weg ten teken van actieve paai!
Over de paaitijd gesproken, ons regionale waterschap HHNK heeft een vaste opstelling gemaakt om de snoeken, die hier vanuit een groot boezemwater over een gemaal heen proberen te springen, tegen te houden. Enkele jaren geleden lagen er op de vlonder zeven dode snoeken en na deze ontdekking hebben een vismaat en ik er nog vijf levend vanaf weten te halen. Nu is er een doek gespannen, waar de snoeken tegenaan zullen springen en dan weer terug vallen in het water. Een mooi stukje samenwerking tussen sport en beheerder, want na de eerste meldingen is er heel snel een eerste oplossing bedacht en nu dus een permanente. Hoewel een vismigratievoorziening natuurlijk nog mooier zou zijn...
Gisterenmiddag heb ik de dakgoten van mijn huis leeg gehaald, deze keer zat het wel vol met blaadjes. Vanmorgen vroeg viel de regen met bakken uit de lucht, de temperatuur zakt nu tot enkelvoudige cijfers en waar je normaal spreekt dat de kou uit de lucht is, moet je nu toch concluderen dat de kou ín de lucht zit. Kortom, het definitieve afscheid van een mooie viszomer is aanstaande, de herfst kondigt zich aan. Tijd om de zeelt, karper en giebel gedag te zeggen en me echt te richten op de rovers.
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
