Warme, zwoele dagen en een onophoudelijke hitte zijn niet de meest ideale omstandigheden om te gaan vissen, laat staan te vangen.
Doch de prachtige avonden die erop volgen wel en daar maakte ik de afgelopen tijd gretig gebruik van door een tweetal uurtjes na etenstijd te gaan penvissen!
De voorgaande dagen liet ik op verschillende stekken wat lokvoer te water, een mix bestaande uit pellets, zoete maïs en kikkererwten; een bewezen topper voor mijzelf. Vooral de pellets werden gretig weg gegeten had ik de indruk, de mais en kikkererwten met enige argwaan. De vissen kon ik spotten in het heldere water; zeer leerzaam en effectief wanneer je ziet hoe de vissen je voerstekje benaderen en het geheel aan een grondige inspectie onderwerpen. Om vervolgens voor de bijl te gaan of de vinnen te nemen.
Zo gezegd, zo gedaan; de route werd in snel tempo afgelegd door het dichtbegroeide struikgewas en bezweet en met jeukende benen door de brandnetels kwam ik aan op de eerste plek. Al snel kon ik enkele vissen spotten die lui onder de oppervlakte hingen. Daar het toch niet diep was (70 cm) besloot ik het erop te wagen om met mijn lieslaarzen aan het voer uiterst secuur ter plekke te brengen, zonder hopelijk de karpers te verstoren en dit lukte wonderwel.
Na het volgende stekje ook aangevoerd te hebben, keerde ik terug naar de eerste plaats en zag ik wat ik wilde zien, omhoog komende modderwolken en bladeren! “Zo, zo, dit zou wel eens erg gemakkelijk kunnen gaan”, dacht ik bij mezelf terwijl ik mijn zweet afwreef met mijn T-shirt. Snel twee maiskorrels op de hair plus een extra piertje op de haak, dit moest de klus klaren. Ik heb de indruk dat wanneer er een piertje bijhangt of er enkel met een piertje tussen de mais gevist wordt, deze sneller en met vertrouwen wordt gepakt.
De dobber ging mooi uitgeloot staan en het wachten kon beginnen. Ondertussen waren de modderwolken wat verder opgeschoven en zaten er enkele meters tussen de vissen en mijn aas. Dit kon dus langer duren dan gedacht en zo geschiedde ook, de vissen kozen voor het wijd en ik kreeg ze niet meer te zien in de daaropvolgende tijd, jammer!
Dan maar naar de volgende stek, waar duidelijk ook gevreten was van het lokvoer, het water was er troebeler dan de rest en ik zag een staart de oppervlakte doorklieven; een mooi gezicht1 Vervolgens het aas op de stek gelegd en na eventjes heen en weer zwemmen kwam de vis terug op het voer, wiebelde mijn dobber eventjes en gleed hij subtiel scheef weg, hangen!
Het water spatte op en de dril kon beginnen, heerlijk aan mijn 1 lb hengel die hoepeltje rond ging! Dit was pas genieten (als statische karpervisser kan het vaak wat langer duren om een aanbeet te forceren). Na de eerste landingspoging gleed het spiegeltje over de rand van het landingsnet en kon ik even later poseren met een mooie vis!
Zo, sessie geslaagd en huiswaarts gegaan om nog even na te genieten van de vangst en wat te relaxen met mijn vriendin. De daaropvolgende avond was ik terug van de partij, dit keer wat later aangezien ik de indruk had dat het nog wat te warm was de dag voordien; een klein uurtje voor het invallen van de duisternis moest volstaan naar mijn idee.
Het plekje aan de rietkraag werd voorzien van wat lekkers en tijdens het aanvoeren schoot er een vis vandoor, daar lag er dus al een! De montage te water gelaten en het spelletje kon beginnen, genieten dit! Na een kleine 20 minuten zag ik hier en daar het riet bewegen en kon duidelijk waarnemen dat er vis opzoek was naar wat lekkers.
De karper kwam steeds dichterbij en produceerde volop bellen, ik zat vol spanning en met bezweette handen te staren naar het rode puntje vlak voor mijn neus. Het pennetje schoot gelijk weg; zo dat ging snel! Na een leuke dril kon ik een tof schubje netten en op de gevoelige plaat zetten. Klus geklaard en de volgende sessie zou weer een tweetal dagen later plaatsvinden.
Wordt vervolgd, met vriendelijke groeten,
Glen
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
