Op zoek naar megasnoek 132
door Co Sielhorst
29 september 2007.
De vorige vistrip heeft iets in me los gemaakt. Zin in nieuwe avonturen. Naast karper en misschien nog wel een keer een barbeelsessie begint er iets anders aan me te trekken.
Een andere rivier dus. Een ander doel ook. Roofvis.
Ik ga met Arie een aantal snoekstekken belagen. Kribben, strekdammen, allerlei markante punten waar al eens iets gebeurd is in het verleden. Hij heeft net als ik een soort kaart in gedachten. Op heel veel plekken staan denkbeeldige kruisjes. Op deze plekken heeft hij grote snoeken in de boot gehad, maar de meeste aandacht krijgen vandaag de plekken waar die snoek niet in de boot terecht is gekomen. Natuurlijk zijn ook die stekken voorzien van een fors kruis op de kaart.
..andere rivier..
Er zijn plekken bij waar een mysterieuze waas omheen hangt. Er huist een snoek die bijna niet te vangen is. Ik ken ze in mijn omgeving ook. Ze hebben allemaal hun eigen verhaal. Plekken die vanuit een licht bootje niet te bevissen zijn. Ook vanaf de kant is er niets te beginnen. Obstakels onder water die probleemloos te bereiken zijn door een grote snoek zorgen er steeds weer voor dat het monster ontkomt.
In mijn vroege rivierperiode heb ik vanuit een zware polyester sloep gevist. Altijd verankerd aan een zwaar blok beton. Die boot mag niet te verplaatsen zijn, anders krijgt die snoek haar zin. De hengel die bij deze visserij past is niet kinderachtig. Tachtig pond dyneema schaam ik me niet voor. Geef die snoek geen enkele kans. Waarom, meer nog waarop is de vraag.
Ook als ik vast loop trek ik een dregpunt recht.
Deze stok mag nu ook mee. Ik vind het nog steeds niets om me voor te schamen.
Even een rondje varen tot Arie de trailer weggezet heeft. Het is al lang niet meer zo onwennig.
Na een behoorlijk stuk varen krijg ik een stuk rivier te zien waar ik helemaal van zit te kwijlen. Verboden terrein, natuurgebied. Hij zegt het met een uitgestreken smoel. Dit is een hoek waar ik niet snel verzeild zou raken. Ik zie de mogelijkheden. De stille vlaktes tussen de kribben zijn adembenemend mooi. Het wemelt van de eenden. Op iedere krib zitten honderd kievieten. Langs de stenen beginnen we de dobberhengel uit te zetten. Diepvriesbaars op vier meter en genoeg lood er boven om de vis beneden te houden.
Met een tweede hengel gaat Arie verticalen met een dode voorn. Ik hou het voorlopig even bij één hengel. Langs de stenen krijgt de verticaalvis de eerste beuken.
Baars zegt Arie. Snoekbaars doet dit ook wel maar dan blijft er meestal wel een hangen na een paar klappen.
Een krib verderop is het raak. Een dappere roofridder zet stoer zijn stekels op in de oppervlakte. Schuimspattend probeert het beest de haak kwijt te raken. Zal niet lukken. De vis zit diep gehaakt. Gelukkig is het een veertig plusser met een hele grote bek. Ondanks de vroege aanbeet lukt het niet om er meer voor de gek te houden.
Op een kaal recht stuk rivier ziet het er wat monotoon uit op de oever. Dat lijkt maar zo. Ik heb inmiddels ook een verticaalstok ter hand genomen. Een superstrak Spro hengeltje. Met grote regelmaat voel ik de grote stenen op de bodem. Vaak ben ik ook nét te laat. Door het lage tempo zijn we snel weer een paar meter terug gevaren. Met een paar korte tikken kom ik steeds weer los. Dan zie ik ineens Arie verstarren. Dit kan die grote zijn fluistert hij. Op het scherm zien we dat het kunstaas gevolgd wordt door een dikke zwarte streep. Stilleggen, een keer hoog optrekken, hier is weinig fantasie voor nodig. Dat visje wordt gevolgd door een monster. Het is een heel verstandig monster. Blijft een tiental meters strak achter het visje zwemmen en zwemt dan weer doodleuk het scherm uit.
We varen gewoon door en pakken dit stuk op de terugweg weer mee.
De doorvoer naar een sluis wordt geblokkeerd door een binnenschip. Lijkt aan te gaan leggen. Jammer, bij die palen ligt altijd veel baars. Nee, die schuit keert en gaat naar de andere kant. Mooi, dan is de palenstek even goed omgeroerd. Kan meestal geen kwaad. We varen van paal naar paal. Bij de laatste paal komt er iets op gang. Met tientallen tegelijk komen ze kijken. Arie heeft er een shadje aan gehangen. Hevig geïnteresseerd maar niets pakken. Het is tekenend voor de dag.
Arie laat zoveel mogelijk stekken zien. Krijgt zowaar een dreun op een hotspot. Vreemd beest. Het is een snoek maar afgezien van de mooie beuk komt er verder niets. Ik grijp het visje in de nek. Iets te voorbarig. Handjes weg maar de vis mag niet vallen. In een reflex grijp ik met de linkerhand in mijn jaszak. Het beest zit ingepakt in mijn waterafstotende jas. Gaat helemaal goed.
We kammen het stuk water tot op de laatste centimeter uit. Na een korte scherpe tik mis ik iets. Het dirigeerstokje geeft meteen aan dat er iets niet klopt. Een wilgenblaadje opgemerkt, iets andere stand van de vis valt meteen op. Nu mis ik iets. Inderdaad, de baars is weg.
Op de terugweg naar de helling pakken we nog één stuk strekdam mee. Ik geloof nog steeds in mijn baars. Voorzichtig probeer ik boven de stenen te blijven. Ik voel wél iets nu. Zachter dan anders.. Vis? Arie kijkt anders tegen de lijn aan dan ik. Ja hoor. Ik voer meteen de druk op. Voor mijn gevoel tot op het randje. Ik krijg reactie van beneden. Een ram en een zware diepe sprint. Sláán zegt Arie. Ik heb het gevoel dat de beuk van de vis genoeg is.
Nee! Die gaat eraf. Vreemd genoeg reageer ik niet op de aanwijzingen maar volg gewoon mijn instinct.
Arie krijgt gelijk. De vis rolt eraf. Dit is pure ervaring. Ik voel me een beetje lullig.
Nieuw kruisje? Nee, hier stond al een kruis.
..zoveel mogelijk stekken..
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
