TotalFishing

Op jacht naar de blauwvintonijn in Kroatie (deel 2)

Door Lucky Luc Mom

Lex had met de boot zo'n 40 kilometer gevaren toen het gas eraf ging. Een goed teken, het feest kon beginnen. Op de plek waar Lex vist is er een drop-off van 75 naar 200 meter diep, waarlangs de blauwvintonijnen maar ook andere grote vissen graag jagen, op de vaak in enorme hoeveelheden aanwezige smakelijke sardines. Er werden drie Big Game hengels in gereedheid gebracht.

Allemaal goede kwalitatieve hengels voorzien van de beste reels (Shimano Tiagra), lijnen en leaders om maar te zorgen dat de vis niet verspeeld wordt door eigen onkunde. Twee hengels in de 50 lbs klasse en een in de 80 lbs klasse.

Na een aantal uren van afwachten in spanning gebeurde het toch ineens en had ik opeens iemand op de brommer onder water aan de lijn. De eerste run was maar liefst 200 meter. Niet normaal!

Iedere hengel biedt het aas aan op een andere diepte om maar zoveel mogelijk kans te hebben. Maar nu konden Ben en ik eerst aan de bak met het snijden van de dertig kilo sardines om de Sardamatic te voorzien van stukjes vis.

Allemachtig wat een power! Zeker aan een 50 lbs hengel.

De Sardamatic is een prachtige Italiaanse uitvinding om een chum-line te maken. Die mag niet doorbroken worden, waardoor een eventuele vis uit het spoor van de boot dus ook van het aangeboden aas verdwijnt. De sardines worden door de aanwezige sportvisser in drie delen gesneden en die worden in de aanvoerbak van de Sardamatic gedaan.

Soms wist ik het even niet meer. Techniek is alles bleek later.

Om de zoveel seconden (in dit geval ingesteld op 20) wordt er een stukje vis door de haakjes van de automaat opgepikt, herkend via een piepje door het optische oog en daarna in zee gedumpt .

Eindelijk zagen we kleur na zo'n 45 minuten vechten.

Als de piep te lang uitblijft moet er eventjes een emmer water door de automaat worden gegooid. De chum-line is van groot belang bij deze visserij. Zonder een goede chum-line heeft u eigenlijk weinig kans op vis! Zo werkt het nu eenmaal. De aanbeet of aanbeten komen meestal pas als er een behoorlijke chum-line gemaakt is onder water. Bij onze eerste sessie die begon om 10.30 uur kwam de eerste aanbeet pas om 15.00 uur.

Mijn eerste blauwvintonijn ooit kwam boven water. Wat een gigant.

Ik was eventjes aan het twijfelen geslagen in mijn hoofd of het wel zou lukken deze dag, maar opeens sloeg er een hengel hoepeltje krom, gevolgd door het gillende geluid van de slip. Precies gelijk zoals op het tv-programma 'Wicked Tuna'. Ik was gelijk wakker en stopte de hengel volgens instructie van Lex in de houder die op mijn beenplaten is bevestigd. Ik had het harnas al meteen omgedaan want anders ben je te laat.

Hij leek wel steeds groter te worden.

De andere hengels werden razendsnel door Lex en Ben ingehaald om verwarring van de lijnen te voorkomen. Standing-up vissen en het opnemen tegen de sterkste vis ter wereld was nu het credo. Dat was toch wel iets ander dan de 'droog-instructie' die Lex me gegeven had. Je bent dit gewoon niet gewend ondanks al je ervaring en moet even je draai vinden. Het blijkt erg lastig om over te brengen en je moet het gewoon maar ervaren bleek in de praktijk.

Even snel op de foto voor het thuisfront.

Het kostte me dus enige tijd om de juiste techniek onder de knie te krijgen. Bij deze visserij werk je namelijk niet met je armen maar vanuit je benen. Je armen verzuren binnen vijf a tien minuten en dan begin je een beetje meelijwekkkend om je heen te kijken en te vragen om hulp.

Je benen houden het gemiddeld een uur vol en dan moet het zo'n beetje gebeurt kunnen zijn. Het is de bedoeling dat je de vis door middel van de beenplaat van ijzer vanuit de 'poephouding" steeds een halve meter naar boven duwt.

En met een snelle beweging met de tang kreeg de beschermde blauwvintonijn weer snel zijn vrijheid terug na bewezen diensten.

Even wennen dus hieraan want je weet werkelijk niet wat je voelt aan power aan de andere kant van de lijn. Ik had ondanks mijn luxe ervaringen met een vechtstoel qua Big Game vissen nog nooit standing-up gevochten met een grote tonijn. En zeker geen blauwvin. Voordat ik het wist was er ruim 200 meter van de reel verdwenen voordat de vis voor het eerst even stopte.

Het binnenhalen van de eerste meters lijn kon nu eindelijk beginnen. Maar ik stond toch nog een beetje te klunzen in het begin met mijn techniek. Maar het is me ook wat wat je aan de ander kant van de lijn hebt hoor.

Het was tijdelijk even rustig op de boot totdat er weer een reel begon te gieren. Ben was nu aan de beurt en had het zelfs als geoefend Big Game visser even moeilijk in het begin. Hij kwam letterlijk handen tekort.

Je kunt het vergelijken met een persoon die op de brommer door het water raast en constant maar gas blijft geven. Een tonijn heeft geen zwemblaas dus die kan snel omhoog zwemmen maar daarna net zo snel weer naar beneden duiken. Inmiddels begon het zweet in straaltjes van mijn voorhoofd te lopen.

All hands on deck waren even nodig.

Hulp was dus gewenst van mijn vrouw Yvonne die deze vakantie als fotografe en geestelijke ondersteuning zou dienen tijdens de zware visserij. Een handdoekje over de kale klets en een slokje water bracht wat verlichting. Maar nog steeds was ik er niet gerust op of ik de vis wel zou binnen krijgen, want er volgde zomaar weer een run van 50-100 meter lijn die je net met moeite had teruggewonnen.

Op een gegeven moment kwam de mooie blauwvintonijn (dat wist ik toen nog niet) op 75 meter van de boot naar boven en veroorzaakte een enorme schuimkraag op het water. "Allemachtig Lex wat is dit nu voor iets, een giga haai of zo ?" "Nee hoor" zei Lex droog en enigszins lachend, "volgens mij gewoon een mooie blauwvin hoor."

Maar opeens was de techniek weer gevonden en ging het beter en kwam de vis richting de boot.

Ik moest het maar geloven. Eindelijk na 45 minuten door mijn gestuntel in het begin kwam de vis naast de boot en zagen we een helderblauwe kleur naar boven komen in het glasheldere water van de Adriatische zee tussen Italie en Kroatie . Inmiddels was mijn t-shirt aardig doorweekt van het zweet . De leader van 80 lbs kwam nu in zicht zodat Lex die met een speciale handschoen kon grijpen.

Een prachtige blauwvintonijn van geschat 1.70 meter dus meer dan 70 kilo gaf zich bijna over.

Toen hij deze vast had maakte de vis nog een paar snelle cirkels om daarna langszij de boot te komen. Wat een prachtige vis! Een blauwvintonijn van ruim 1.50 meter en dus meer dan 50 kilo zwaar toonde zich in volle glorie naast de boot. Yvonne kon aan de bak middels een aantal foto's omdat de hectiek nu iets minder was dan in het heetst van de strijd. Mijn eerste blauwvintonijn was een feit en we konden hem nu weer snel de vrijheid geven. Dat is toch ook wel een heel prettig gevoel.

Nog even een rondje van de zaak en weg was de vis. Weer retour naar de dieptes van de Adriatische zee.

De vis gevangen op de foto en een geschat gewicht is voor mij prima. Dit was nog een relatief kleine blauwvintonijn want ze kunnen zo'n 1000 kilo zwaar worden en misschien nog wel meer. Daar moest ik nu even niet aan denken want ik vond dit zwaar genoeg voor mij. Ik kon in de kajuit even bijkomen van dit gevecht en nu werd Ben in het harnas gehesen.

De visdag begon inmiddels aardig op zijn eind te lopen en ik hoopte voor Ben dat hij ook nog zijn kans zou krijgen. Na een uurtje zagen we opeens weer een aantal grote "markers"op de fishfinder, dus de hoop op een grote vis begon weer toe te nemen. Opeens volgde er vanuit het niets weer een zware aanbeet en sloeg er weer een hengel krom en begon er weer een reel keihard te gillen.

Nu was het toch even tijd om te proosten op deze prachtvangst van ons beiden met een heerlijk Kroatisch biertje.

Ben kon nu aan de bak. Hij moest ook weer even inkomen wat betreft de techniek maar opeens had hij de draad weer te pakken. Zo'n 40 minuten later lag er een iets grotere tonijn dan de mijne naast de boot van geschat 1.70 meter en dus zwaarder dan 70 kilo. De dag kon niet meer stuk nu de vangst zo mooi verdeeld was op de boot.

De visdag kwam ten einde en door middel van een heerlijk Kroatisch biertje, proosten we met elkaar tijdens de terugtocht op deze prachtige visdag. Na het nuttigen van enige alcoholische versnaperingen op de wal, die in Kroatie spotgoedkoop zijn, nam het gewicht van de vissen zienderogen toe en werden we wat overmoedig. Gelukkig hebben we de foto´s nog, haha.

De tweede sessie

Met de tweede sessie hebben we een beetje een gok genomen wat betreft de wind, die af en toe flink kan opsteken in Kroatie. De meest bekende windrichting is de 'Bora' die vanuit het koude noord-oosten de golven hoog kan opzwepen.

En maar chummen totdat je erbij neervalt om de vis achter de boot te krijgen.

Deze wind kan zomaar een dag of drie tot vijf aanhouden als je pech hebt en hiermee dien je dus wel rekening te houden met de lengte van je verblijf om de kansen te vergroten. Buitengaats bleek het eerst nog mee te vallen en was het goed visbaar.

Het zijn niet zomaar haakjes die Lex gebruikt. De vertrouwde supersterke haken van het merk Owner zijn zelfs goed om een "blonde griet" mee te vangen.

Maar in de loop van de middag nam de wind pittig toe, waardoor we eigenlijk niet meer goed in de chum-line konden vissen, waardoor onze vangstkansen drastisch afnamen. We vingen deze dag dus helaas geen grote vis. Dat kan zomaar gebeuren. "You win some you lose some" . Als je niet gaat vissen heb je nul kans.

De derde sessie

Op mijn verzoek en mede door de vangst van de vorige sessie zou dit een combinatie worden van rifvissen en Big Game vissen. Dit om de kans op bijzondere vangsten te vergroten. Ben en Lex gingen hiermee akkoord dus het plan was snel gemaakt.

Lex maakt zijn soort van wrakankers zelf en verzwaard die nog met een joekel van een steen om de boot maar zo goed mogelijk op zijn plek te houden. Het ankeren op het rif vergt precisie.

Er moest geankerd worden op het rif op ongeveer 75 meter diepte, dus dat vereist nogal wat vakmanschap. Dit kun je wel aan Lex overlaten want hij heeft veel ervaring en een uitgesproken mening hierover vanuit zijn opgedane ervaring. Dat kan soms pittig overkomen maar je kunt het maar beter accepteren.

Als je op de bodem van het rif op 70 meter bent beland krijg je direkt een aanbeet dus snel aanslaan is de truc, beter een keer teveel dan te weinig.

De schipper heeft altijd (zijn) gelijk en anders kun je gaan zwemmen! Om het risico van het verspelen van een duur anker te voorkomen maakt Lex zelf door zijn technische kunde een soort van wrakanker wat kan uitbuigen. Daarvoor gaat voor de zekerheid nog een zware steen van zo'n dertig kilo om de boot op zijn plaats te houden.

Er zit van alles op het rif dus je weet nooit wat je naar boven haalt. Lex lacht want hij ziet dit feestmaal al weer op de barbecue liggen.

De Big Game hengels worden weer uitgezet en de Sardamatic wordt weer gevoerd middels het snijden van de sardines. Maar nu gaan er ook nog wat lichtere hengels overboord met kleinere haken voorzien van inktvis. Dit is wat taaier en blijft er wat langer aan zitten. Het hele rif en de bodem van Kroatie zit helemaal vol met vele soorten vis die allemaal tandjes hebben. Het zijn ware meesters in het roven van je aas.

Zoals bijvoorbeeld deze lom die geen lom bleek te zijn maar een gaffelkabeljauw. Pieter Beelen SVN hielp me uit de droom. De vis bleek zo zwaar dat het een nieuw (voorlopig) Nederlands record is in Europese wateren.

Als je aas op de bodem is aangekomen krijg je direkt een aanbeet die je ook direkt dient te beantwoorden met een ruk. Je zult regelmatig in het luchtledige slaan maar als je dit niet doet vang je gewoonweg niets en is je aas eraf gegeten. Het bodemvissen is mij natuurlijk vertrouwd tot op het bot en menige zeebrasem, maar ook andere soorten moesten eraan geloven zoals een lom (dacht ik).

Dit bleek later na onderzoek (bedankt Pieter Beelen SVN !) een (voorlopig) Nederlands record gaffelkabeljauw in Europese wateren. Net als bij Ben en Lex die allebei lekker meevisten. Ondertussen hadden we ook nog steeds kans op een enorme vis aan de drie Big Game hengels zodat de dag vliegensvlug voorbij ging.

Lex bestaat voor meer dan de helft uit vis dus zelf gooit hij ook graag een hengeltje uit om mee te genieten.

Regelmatig werden we omgeven door een enorme school horsmakrelen die zich als wilden op de miljoenen sardines storten. Onder deze enorme whirlpool van jagende horsmakrelen, waar de boot middenin lag konden dan weer de grote tonijnen of wat anders zwemmen, dus het bleef zeer spannend.

De schorpioenvis ziet er vervaarljk uit maar is overheerlijk. Deze was te klein maar Lex verspeelde er helaas een van bijna een halve meter bij het optillen in de boot.

Maar aan het einde van deze visdag dus helaas wederom geen aanbeten van groot wild. Over de radio hoorden we slechts een enkele melding van een mooie albacore tonijn. Maar door de constante aanbeten op de bodem hadden we ons allemaal prima vermaakt. En Lex kon zijn diepvriezer weer wat vullen met zeebrasems en ander soorten voor op de barbecue.