Nu al voorjaarskriebels? JA! Écht wel!
Door Arjan Maat
De laatste paar dagen begint het zeeforelvirus weer een beetje te kriebelen. Zo links en rechts spreek je mensen of lees je verslagen van medevissers die in september en oktober nog een paar dagen naar Denemarken zijn geweest en vol trots hun foto’s van die machtig mooie zeerovers tonen.
Voor zeeforel, zeerovers maar ook zilveren pijlen, hier begint het…
Voor mij was afgelopen April de eerste kennismaking, en sindsdien… tja, het heeft me gegrepen. Ik ben dit jaar met Bas van Dam en Dennis van de Pol op Fyn geweest en heb daar een paar heel mooie dagen meegemaakt. Mooie dagen in meerdere opzichten. Enerzijds omdat het weer fantastisch was, te mooi eigenlijk omdat er lang weinig wind was en zeeforelvissen vraagt toch om een beetje kabbel.
Er zijn ook nieuwe vriendschappen gesmeed, en ondanks dat we allemaal ons eigen leven hebben, heb ik toch het gevoel dat je op bepaalde gebieden op elkaar kan terugvallen. Daarnaast mocht ik als introducé binnen het eerste uur aan de Deense waterkant mijn eerste zeeforel op mijn conto schrijven, ongelofelijk. Bas had me een rifje aangewezen en na een worp of 25 op deze stek, knalde de eerste zilveren pijl op mijn Pattegrisen Een niet zo’n heel heftige en lange drill volgde, en binnen enkele minuten kon ik mijn eerste zeeforel scheppen.
Strip, strip, strip, knal… Het zal toch niet waar zijn…ja! Rustig… rustig… Spanning houden…
Mijn eerste zeerover… Is dit nu zeeforelvissen? Echt wel kicken hoor.
Ik kan niet anders zeggen dan dat ik redelijk euforisch was, een gevoel dat je die zo vaak beschreven ‘code’ hebt weten te kraken. Ik moet wel zeggen dat de ervaringen en de tips en trucks van medevissers Bas en Dennis me enorm de goede kant op hebben gestuurd. En dan, dan heb je een gevoel dat je het zeeforel vissen machtig bent. Ja, ja, ik weet het, een foutje, want dan begint het pas, zo bleek later. Die avond hebben we er nog lang over doorgepraat. Ik had er van genoten en met z’n drieën hebben we nog een welverdiend glas, zalige whisky genuttigd.
Maar dan, de volgende dag. Je staat zo ‘strak’ als wat en kan bijna niet wachten om je ‘skills’ verder te ontplooien. Eerst maar eens een stek zoeken. De wind kwam uit het oosten en dan zijn de stekken aan de westkant van Fyn enigszins beperkt. Het werd dus een landpunt die naar ons vermoeden de wind er net dwars op zou kunnen hebben. Later bleek dat ook zo te zijn, we moesten alleen wel eerst een flink stukje stappen. Dat hoort denk ik ook wel bij het zeeforelvissen in Denemarken.
Soms moet je wat metertjes maken om op de juiste plaatsen te komen.
En ja, ook hier weer, al wadend en lopend de luipaardbodem afvissen en binnen wederom een 25-tal worpen voelde ik weer een felle aanbeet. Ik zag in de diepte een forel flitsen en zijn uiterste best doen om van de haak af te komen. Het lukte hem binnen 5 seconden. Ik slaakte een redelijk ontevreden kreet, dat kan ik u vertellen. De forel was een vervelende ervaring rijker, ik een illusie armer. Niet elke zeerover die je haakt kun je later ook scheppen. Kortom, ik stond weer heel netjes met mijn voetjes op de grond. Nu begon het echte werken voor een visje, ik had er aan mogen ruiken, niet veel meer dan dat.
Dennis wist ook niet van ophouden: stukje lopen, werpen, lopen, werpen, en ondertussen genieten.
Drie dagen volgden nog op verschillende stekken en elke avond werd het ‘117 stekkenboek’ nog eens grondig doorgebladerd, oude aantekeningen bekeken en gefilosofeerd over wind en stroming. Ik heb nog diverse aanbeten gehad. Bas en Dennis hadden meer geluk en zorgden met hun vangsten dat bij mij het vertrouwen niet verdween.
Bas drilt weer een heel mooie op een stek waar hij er al eerder één ving.
En nog één… Bas was in zijn element.
Dan eerst maar eens de inwendige mens wat verwennen. Luxe hoor, picknicken op het strand!
“Kom, we gaan daar naar toe, we hadden toch afgesproken veel meters te maken vandaag hahaha…”
Worp nummer 1021, of zoiets. Ik begon al uit te kijken naar een lekker koud pilsje, of toch een whisky? Of twee…
De laatste dag iets meer wind op de kop, wel beter voor het resultaat en Dennis ving er nog één.
Niet groot, maar wel heel gretig met een reuze honger.
Gevoelsmatig heb ik nog duizenden worpen gemaakt, een aanbeet of vijf gehad en nog één kleinere zeeforel net voor mijn voeten gelost. In deze vier dagen hebben we nog een aantal vissers gesproken, de vangsten vielen wat tegen dit voorjaar, de winter had te lang stand weten te houden. Op de plaatsen waar je normaal gesproken de vis al mocht verwachten, vingen we slecht. Later bleek dat de vis nog op de bekendere winterstekken verbleef en mensen zich daar soms klem hadden gevangen aan kleinere vis. Tja, ook dat hoort bij het zeeforelvissen.
In de aanloop naar deze vistrip hadden we het zo proberen te plannen dat we er voor het geepseizoen zouden zijn om daar geen ‘last’ van te hebben. Uiteindelijk waren we dus te vroeg, maar de conclusie voor mij na die dagen was: zeeforelvissen in Denemarken is geweldig! Wat een unieke locatie in Europa, kilometerskust om af te lopen, de rust, de bruinvissen, de vogels… IK WIL WEER! Kortom, nu dus maar weer eens beginnen met genieten, plannen maken, en de dagen aftellen.
Zonder woorden…
Tijdens het schrijven van dit stukje kon ik het echt niet meer houden, heb de telefoon gepakt en rondgebeld. Dennis gaat mailen om een datum te inventariseren… de start voor de volgende zeerovertrip is gemaakt…
Tight Lines
Arjan Maat - www.pro-flyshop.com
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
