Noors Momentje… (deel 3 - slot)

Noors Momentje… (deel 3 - slot)

door Jelle Westerhuis

De nacht was briljant! Als een blok ben ik ‘m doorgekomen en de nieuwe ochtend straalt weer fel door de ramen naar binnen. Eerst een nieuwe nacht bijboeken, dan de auto inspringen en genieten van nu eens een lekker korte rit, die nodig is om bij de rijke visgronden te komen. Onderweg kom ik een ree tegen die in een bergachtig en sappig groen weitje staat te peuzelen. Stop even, ree kijkt op… en neemt rustig de benen. Een heerlijke ochtendontmoeting.

Even verderop raakt de weg het fjord weer en een blauwe reiger zit machtig mooi op een eilandje dat in het fjord zijn kop omhoog heeft weten te steken. De veerpond gaat in de verte alweer op en neer. “Mooi, dat betekent weer activiteit bij de visjes”, is de eerste gedacht die in me opkomt.

Ook hij geniet misschien wel van het fjord en haar inwoners, is ernaar op zoek voor een gewenste aanvulling in die altijd hongerige blauwe reiger-maag. Een heerlijke nieuwe ochtend met hopelijk een rijk pakket aan verrassingen dat ongetwijfeld aan de vlieg zal verschijnen…

De ferry-tent is deze ochtend bemand door een andere dame. Cappuchino is het nog geen tijd voor, dus ik koop bij haar een gloepenshete bak koffie die voor onze begrippen aan de slappe kant is. Dit keer blijk ik compleet tot rust te zijn gekomen; heb niet de behoefte direct naar het water te gaan en geniet dit keer gewoon kalmpjes van de koffie totdat het kartonnetje helemaal leeg is. Ondertussen kijk ik over een haast spiegelend fjord. Voel weer nieuwe energie in me bruisen… Heerlijk. Het Noorse land blijft je vullen met energie. Een dikke snuif van de ochtendlucht vult m’n longen… en pak rustig m’n spullen bij elkaar om richting steiger te gaan.

Koffie, de donkerbruine motor… met één klontje suiker. Hmmm…

De bergen zitten met hun hoofden nog in de wolken.

Nieuw probeerseltje: een droppertje. Mogelijkerwijs vragen om problemen, maar moet het gewoon even weten hoe het uitpakt…

Heb me voorgenomen om met een dropper te gaan vissen. Gewoon eens kijken hoe dat uitpakt. Ben wel bang dat als ik een tweetal dikke zou haken, ik in de problemen zal komen met het landen, gezien de niet altijd geschikte landingsplaatsen. Heb in ieder geval het dikste lijntje aan de Teeny 300 geknoopt, 50/00. Moet geen probleem zijn en zal makkelijker te takelen zijn op het moment dat er echte knoeperts aan komen te hangen. Maak een twintigtal worpen, vang een kleine veertig vissen. Niet te geloven dat wanneer er een eerste vis de vlieg gegrepen heeft (meestal de onderste vlieg), de tweede vis binnen de vijf seconden aan de andere gaat hangen. En je ziet het onder je neus gebeuren! “Dit wordt te absurd”, vliegt al snel door m’n gedachten en knip de dropper er dan ook af. “Dit gaat een keer te ver en dus fout”, zegt mijn gevoel. Wil geen vis terugsturen met een vlieg in z’n koker.

Nieuw experimentje: besluit een dertigtal worpen op dezelfde stek te maken, zo constant mogelijk. Precies zoals ik me gisteren voorgenomen had. Dertig keren komen dezelfde vissen mee omhoog! Dit kon ik vaststellen aan de hand van een bijna pigmentloze vis die alle keren meekwam en de groep altijd ongeveer even groot was. Volgen deden ze dus wel, maar het snoepen aan de vlieg werd wel stees minder enthousiast. Ook hier is van dressuur dus duidelijk sprake! Viste zo een drie uurtjes heerlijk, liep gewoon lekker wat aan te klooien en wat te proberen. Had het prima naar m’n zin, maar moest voor m’n gevoel een ‘move’ maken om wat anders te gaan doen. De aanbeten bleven op den duur volledig uit.

Het veer komt voor de zoveelste keer volgens programma aan en - na ‘m al twee keer twijfelend op en neer te hebben zien gaan - besluit ik om dan nu toch écht op te stappen. “Just get on it”, vertelde de stoer-uitziende medewerker me, nadat ik hem gevraagd wat ik moest betalen om op te stappen. De overtocht was dus voor voetgangers kennelijk gratis. Kon het me niet voorstellen, maar het bleek dus inderdaad zo te zijn…

Combinatie waarop ik verliefd ben geraakt in 2005… Niet te zien is de Scientific Anglers System 2-reel met Teeny 300, die ook zeer zeker deel uitmaken van de verliefdheid. De combi is ‘idiot-proof’ en geeft me brute visserij waarvan ik dik geniet.

Om tijd te doden maak ik een plaatje van m’n setje waarop ik verliefd ben geworden in 2005. Toen zat ik ook hier en werd hetzelfde setje volledig afgebeuld. Was een mooie tijd, zeker omdat Wimsema erbij was. Mis hem nu wel; het delen van plezier is leuker, zeker met een fijne maat. Zo nu alleen, is toch wel alleen. Heeft ook geen zin om nu tegen een willekeurige Noor aan te schreeuwen van blijdschap dat je weer geniet van een geweldig knokpartijtje met zo’n koperen zoutwaterbewoner. Ze zullen me ongetwijfeld vreemd aankijken wanneer ik dat zou doen. De boot meert aan en we mogen afstappen, eraf rijden, enzovoorts. Mijn wandeltocht duurt alles bij elkaar 15 seconden - helemaal geweldig! - en begin gelijk te vissen terwijl het monsterlijke fjordvoertuig haar passagiers nog aflevert.

Eerste worp… De eerste vis zie ik uit het kelp komen, een knaap van meer dan gewenst formaat… Voel m’n hartslag accelereren als een idioot! De pollak knalt na een korte volgactie daadwerkelijk vol op de vlieg en weet na een paar seconden de vlieg weer te lossen… Zie het allemaal gebeuren… “Strak begin van een nieuwe kant”, vliegt enthousiast uit mijn mond, terwijl het hart gelukkig snel terugkeert naar normaler tempo. Raar fenomeen, begin echt spontaan tegen mezelf te praten! “Gemist, jammer, is niet anders. In ieder geval ziet het er hier beter uit dan waar ik vandaan kom”, praat ik verder tegen mezelf… Volgende worp op dezelfde plaats. Kleinere broeder zie ik komen… “Wachten met aanslaan, laat eerst maar slokken die vlieg!” Weet me een tweetal seconden te bedwingen terwijl de vlieg al in de bek is verdwenen en sla aan… “Hoooooppaaa…” Prima gehaakt, prima te landen, prima te onthaken en terug te zetten!

Topknokkertje van kleiner formaat, maar bleef wél hangen!

Het riedeltje zet zicht voort: een bescheiden regen aan pollakken van lekker formaat. Krijg er op een gegeven moment eentje aan en besluit, omdat ie wel erg dichtbij de pijlers kwam van de steiger, om ‘m volledig te blokken. De werphand gaat tesamen met de resterende lijn strak om het kurk van de hengel, zit volledig in de bankshroef. Gaat prima, tot op een definitieve en doorslaggevende beuk na… Het was genoeg om door de 50 heen te beuken… En m’n topje, van de toch knap harde negen-stok, keek weer vrolijk vooruit in originele, ongemoeide stand… Alsof er niets gebeurd was. “Oké, dat kan je dus niet zomaar uitvreten met een knappere vis.” Dat was overduidelijk de conclusie. Had het totaal niet verwacht! Wel balen dat een vis nu terugzwemt met een van m’n vliegen in z’n bek… De vlieg interesseert me niet, maar dit is niet bedoeling. Weer een les wijzer…

Bucktail blijkt het ook prima te doen… Ach, het maakt eigenlijk ook geen bal uit, pollak is wat dat betreft totaal geen kieskeurig type. Telkens wanneer een nieuwe vlieg eraan gebonden wordt, lijkt deze toch wel weer de nieuwsgierigheid - als dat het is - te overmeesteren van de grootogen.

De volgende worpen worden gemaakt met een nieuwe vlieg, praktisch van hetzelfde type, en de beuk is al snel weer daar. Midden in de witte uitvloei van de moteren van de vertrekkende boot, greep deze grootoog vol de vlieg en mag even op de foto. Mooie vechters, geweldige overlevers van de natuur. Misschien overdadig aanwezig, maar daarom zeker niet minder mooi. Verder verschijnt er naast een prachtig gekleurd gulletje, ook nog een lipvis aan de vlieg, eentje van knap formaat! Had de vlieg niet goed in de bek zitten, zat er zelfs compleet naast, maar toch was de ontmoeting geweldig. Prachtig zo’n soort te zien, nog nooit eerder aan de vlieg ‘gevangen’.

Kelpgulletje. Klein, maar prachtig gekleurd… Grow bigger bro!

... Zelfs de laatste restanten van de vlieg worden nog aanlokkelijk genoeg bevonden en zonder twijfel genomen. Ogen op een vlieg hebben speelt dus kennelijk geen of in mindere mate een rol. Zwaar geval van: voor ons ziet het er mooi uit - completer of zo - maar of het er nu daadwerkelijk toe doet?

Zulke grote ogen kijken dus kennelijk toch wat anders naar de vliegen dan wij plegen te doen. Grappig toch elke keer weer dat we proberen de visjes te slim af te zijn met zaken die tegemoet komen aan het menselijk vertrouwen, terwijl de pollak zijn schouders (of vinnen) er voor ophaalt en geen enkel verschil in aanbijten vertoont! Of zou deze vis misschien wel heel erg dom zijn? Denk het niet, denk dat de vis gewoon anders denkt.

Knap uitgekleed vliegje dat nog steeds - zo blijkt - vol overgave naarbinnen gezogen wordt.

Was op een stijger gaan staan en genoot nog meer dan tevoren. Pollakken van dik formaat verschenen plots vanonder en met het laten zakken van de vlieg, zogen ze hem zienderwijze volledig naar binnen. Blijkbaar pakt pollak dus niet alleen met het omhoog halen van vlieg, wat eerder in m’n gedachten waarheid leek te zijn geworden. Dus ook met het vallen proeft ie ‘m en laat hem vervolgens volledig links liggen. Kan je dus nagaan hoeveel vissen je mist tijdens het afvissen van het diepere water met het afzinken van de lijn! De grotere, vaak slimmere exemplaren, komen geen tweede keer. Zo bleek meermaals uit de ervaring met de vissen die vanonder de steiger kwamen. Heb meerdere keren ook juist niet aangeslagen en zag hoe de vis de vlieg uitspuwde… En na een tweede keer de vlieg voor te schotelen? Niet meer geinteresseerd.

M’n huidige vlieg, die het beste ‘liep’ en het beste in balans was van allen, was ondertussen flink aan gort geknaagd en was nu nog maar een armetierig gevalletje geworden. “Heb genoeg gehad, heb er eigenlijk ook wel genoeg van…, op de zichtvisserij op de steiger na dan. Daar ga ik nog eventjes mee door.” Dat blijft echt geweldige visserij, heerlijk om te zien wat er nu daadwerkelijk gebeurt met de val van je vlieg. Er is echter geen pollak meer te zien. En de kleintjes? Daar heb ik geen zin meer in. Ben compleet verwend, compleet verzadigd en met alle respect voor de kleintjes. De maag begint ondertussen knap te knorren en het eettentje aan de overkant lonkt meer en meer. Stap de boot op, retour andere kant fjord. Maak nog een paar worpen, tegen beter weten in, en merk dat het geen zin meer heeft… “Ga een vette cheeseburger bestellen, 250 gram!” Hij gaat er tesamen met een enorme bak met friet en een heerlijk cola’tje moeiteloos in…

Zachtjes slaat intussen het weer om. Van een zonnige dag, terug naar een bedrukte en bewolkte avond. Schrik van de tijd die voorbij gegaan is.

Terug op de camping, waar een sereen moment voor mijn ogen plaatsvindt. Ik geniet van het rustmoment waarvan ik een ander zie genieten.

Terwijl ik het rustmoment in me opneem, komt de vriendelijke Duitse overbuur naar me toegesneld. “Komm mal hier! Ein grosse Frosche im Zelte!”... of zoiets. Met behulp van keukenrol en een op afstand volgende, dus redelijk angstige vrouwlief, legt hij de megakikker op een steen. “Jetzt mal photografieren, nah!” En dat deed ik. Een prachtig dier dat zomaar in die Duitse tent gedoken was…

“Siehe mal, die Nertzen sind da! Komm mal hier!” Ik kom en mag deelnemen in het spel van visafval dat door de Duitse overbuur is neergelegd en de nerts die helemaal uit zijn pan gaat van het unieke aanbod. Hij stort zich er dan ook volledig op en wanneer het op is, is hij even niet meer te zien…

Een klein half uurtje later loopt Nico de Nerts weer vrolijk de kanten af. Begin hem zachtjes te lokken met geluidjes en het blijkt te werken: het prachtige, nieuwsgierige diertje verschijnt tot op een meter voor m’n neus… Briljante ontmoeting waarvan ik vol geniet.

De rust keert terug. De nertsen zijn ergens op de camping bezig, niet meer te zien, wel overduidelijk te horen. Loop het weggetje af richting haventje, kijken wat daar te zien is. Onderweg een mini-nachtvlindertje dat rustig op een takje gaat zitten. “Hey mooie vriend, blijf lekker zitten!” Even een plaatje schieten en wanneer ik het beeld op de camera inzoom, zie ik dat het vlindertje daadwerkelijk ogen heeft. Een kleine bijzonderheid die je niet zomaar met het blote oog waarneemt.

De schaarse zon zakt traag weg. Een blik over het fjord en zie een klein pakket aan gestekelde bolletjes afsteken tegen de lucht. Het wordt tijd om terug te keren, terug naar de hut. Nog een beetje tikken onder het genot van een borreltje en een stukje muziek. Daarna snurken…

De nacht was nog beter dan de vorige. Een kwakkelende douche is niet echt de beste start van de ochtend, maar het vooruitzicht van een lekker walmende bak koffie houdt me prima gaande. Reken af bij de receptie en ga terug naar Atna, ga weer terug naar m’n vismaat van deze vakantie. Heb gigantisch genoten van al die koolvissen en pollakken, maar ben er nu wel klaar mee. Genoeg geweld gehad op de hengel, prima naar mijn zin gehad, ronduit top. Ik voel de magneet weer trekken vanuit het zuidoostelijke deel van dit prachtige land. Stiekem is het wel een beetje heimwee, ondanks dat de visserij er totaal niet te vergelijken is met wat je hier kunt beleven, tóch wil ik daar weer naartoe.

De rit gaat sneller dan voorheen en het landschap trekt meer en meer ongemerkt aan me voorbij omdat ik het minder zie. Jammer toch dat we vaak sneller verveeld raken, geen oog meer hebben voor zaken waarmee we bekend zijn. “Variety is the spice of life dude”, sprak ooit een Amerikaanse jongeman naar me uit, terwijl we door hemels landschap reden, ergens in de staat Wyoming van de U.S. Hij had gelijk, én nog steeds is die spreuk van toepassing. Hier in Noorwegen werd deze weg al wat gewoontjes. Stom eigenlijk… Na een knap aantal uren de kilometerteller nauwlettend in de gaten te hebben gehouden, kom ik dan eindelijk aan op m’n eindbestemming. “Fijn om terug te zijn man, goed je weer te zien… Heb je gemist”, terwijl ik Paul de hand schudt..

Tijd genoeg en het weer ziet er goed uit. We trekken er nog dezelfde dag opuit. Dit keer over een tolweg ergens ver in de bergen. Geen idee waar we naartoe gaan, maar het landschap wordt alsmaar ruiger en meer afgezonderd. Houd daar wel van: hoe verder van de standaard wegen, des te beter… Een kleine klauterpartij vanaf de ‘parkeerplaats’ brengt ons aan een prachtig stuk rivier, heb gedurende deze trip nog niet eerder zo’n fishy water voor me gezien. Hier klopt het, is de stroming perfect, zijn er tal van pockets, riffles, stroomverschillen… Een fantastisch aantal meters vliegvisgenot. Het is een van de vele plekken die Paul tevoorschijn tovert en waar je als buitenlander normaliter niet mag komen.

Ik ga compleet op in het vissen, heb geen idee meer van tijd of wat dan ook. Ben compleet in m’n element en worp na worp wordt geconcentreerd afgewerkt. We weten een aantal prachtige vissen naar boven te halen. Dit is gewoon even heerlijk genieten geblazen van de bovenste plank… volledig in een wereld die miljoenen uren mag duren…

Die wereld duurt even heerlijk voort, maar komt toch ook echt weer tot een einde. Terug naar de auto, waar ik in de nabijheid nog een plant zie die we hier in Holland ook kennen. Verschillende stadia laten zich hier aanschouwen: van compleet fris groen tot volledig rood. Hier een tussengevalletje.

Dag over, dag klaar. Heerlijk en zeer zeker in het geheugen opgeslagen. Morgen weer een nieuwe, die ik dit keer alleen zal doorbrengen. Ben benieuwd hoe het me afgaat. Ben er niet bang voor, integendeel, zie hem graag tegemoet en wil wel eens zien wat ik hier zelf kan klaarmaken. Er wordt gesnurkt, gedroomd en opgestaan. Wederom een nieuwe dag in een heerlijk vakantieland. Auto in, langs de rivier rijden en pak mijn plaatsjes… Om een lang verhaal kort te maken: het enige dat door mijn hoofd vloog was: “Wat moet ik hier zonder gids?” Had er na een knap aantal uren dan ook echt genoeg van, wist gewoon niet de vrije plekken te vinden om voldoende kans te hebben.

Heb tal van plekken aangedaan, maar niet gevonden wat ik eerder had ervaren. Begin in mezelf te praten…: “Kansloos, wat doe je hier? Begrijp nu waarom je een gids inhuurt… Waarom een week verkloten door het wiel zelf uit te willen vinden? Denk normaal na man, je hebt gewoon een gids nodig voor een paar dagen om te beseffen waar je mee bezig bent…, heb je toch voor die paar kronen veel meer plezier van!” Zomaar enkele gedachten, waarvan ik denk dat ze absolute waarheid zijn. Kwam dus ook haast visloos terug en nodigde Paul uit om maar terug te keren vanwege de geweldige wolkengang die ik had zien aankomen.

Langzaam maar zeker werd de rivier bedekt door een deken van mist.

We rijden naar hoger gelegen gebieden… En het wordt alleen maar beter…

... Alles trekt dicht en krijgt een mysterieus tintje…

Het is klaar, over en uit. Geen visserij meer. De dag luidt het onvermijdelijke eindpunt in, je moet tenslotte weer eens een keertje terug naar huis. Nog een nachtje slapen in dat goddelijke oord, en dan weer teruggaan naar werelden die je twee weken hebt mogen missen…

Terug richting het zuiden van het nog mooie Noorwegen…

... En hier houdt het op… Urenlang in de Oslo-tunnel hangen met oorverdovend lawaai dat ik twee weken lang totaal niet had gemist. Dit is gewoon crimineel zoveel lawaai, beton, mensen en staal…

De opstopping wordt veroorzaakt door een enthousiaste regenbui… Totale stadsdelen zijn ondergelopen, cameraploegen lopen ijverig te filmen…

... En ben blij dat ik Oslo uit kom en een eerste zonnestraal aan de hemel zie verschijnen.

Op het moment dat ik bij de ferry aankom, ben ik er echt helemaal klaar mee, kan niet wachten om weer thuis te zijn…

... Maar ben nog verplicht een nacht door te brengen op de parkeerplaats van de organisatie. Schiet uit verveling nog een plaatje van een geurverdrijver aan mijn achteruitkijkspiegel… Daarna is het snurken geblazen in een eindeloze regenval.

We gaan allemaal de boot op, eindelijk! Ben dit gat helemaal zat en kan niet wachten, na een waardeloze nacht snurken, om huiswaarts te keren.

Ochtenddauw op de bankjes waar ik op de heentocht nog heerlijk in het zonnetje had zitten genieten…

Een adembenemende horizon ontvouwt zich. Het grote spel van zon, zware wolken en water komt voor ogen. Dit is genieten geblazen…

We komen dichter aan wal. Meeuwen zweven weer mee en werpen een hongerige blik op het woelige water. Nog een ‘paar’ kilometers rijden…

... Een kleine duizend verder…

En ben weer in Nederland. Zucht van vermoeidheid, zucht van opluchting. M’n gedachten kruisen; enerzijds nog terugblikkend naar het Noorse land, anderzijds verlangend naar de thuiskomst. De zon op de A12 is prachtig, onderweg in Duitsland vaak niet gezien, meer voorzien van gigantische regenbuien, veel te veel. Het waren hoe dan ook twee geweldige weken, ondanks de niet geweldige visvangst. Het was vaak hard, taai, met name geteisterd door hoog water. Maar wat maakt het uit? Ben gevuld met rust, verrijkt met prachtige beelden, heerlijke belevenissen en ben weer geladen voor de komende tijd.

En daar ging het om.