Noors Momentje… (deel 2)

Eerder verschenen: deel 1

Noors Momentje… (deel 2)

door Jelle

Weer een dag dat we gaan droge-vliegen-pielen! Ben er zo van opgewonden dat ik wederom vroeg wakker ben. De wekker kijkt me aan alsof ik gek ben: “Opstaan voordat ik je het signaal geef? Waarom heb je me dan gezet?!” Druk gelijk de knop in om hem de mond te snoeren voordat ie echt afgaat en loop naar buiten waar een hevige kwetterpartij plaatsvindt. Niet normaal wat een kabaal sommige beesten zo vroeg in de ochtend kunnen maken…

Toch ben ik wel benieuwd waar al dat lawaai vandaan komt en besluit een kijkje te nemen. Het geluid blijkt afkomstig van een tweetal spechten die het overduidelijk niet met elkaar kunnen vinden deze ochtend. Dacht dat ik een ochtendhumeur had, maar deze twee spannen in alle opzichten de absolute spreekwoordelijke kroon. “Dat is nog eens de moeite waard om te zien op een ochtend terwijl je ogen niet open willen”, denk ik snel. Heb nog geen slok koffie gehad, normaal broodnodig, maar nu trek ik het nog wel even om dit unieke tafereel te volgen…

Het gevecht duurt een dik kwartier. Ze jagen elkaar na in diverse bomen, haast binnen handbereik. Totaal geen oog voor een aanwezig mens en ze jakkeren elkaar elke tent (lees boom) uit. Even later blijkt een van de twee lekker aan zijn ontbijt te beginnen: een sappige denneappel die keurig in een voorbewerkte spleet vastzit. Het gemak dient de specht zullen we maar zeggen.

De ander bekijkt de boel met lede ogen op een fotogenieke, schilferende tak. Hij of zij had dat misschien ook wel graag gehad als ontbijt…

De nieuwe generatie hangjongeren onder de boomklevers van de straat. Een stel dat schoorstenen, bomen en dakgoten gebruiken als speelterrein.

Kwikstaartje loopt parmantig te paraderen… met volle borst vooruit…

Het is nog mistig, de bewolking hangt laag. De bergen zijn nog bezet met een perfect egaal verloop van mist. Snel zal de boel omhoog trekken en kunnen we - na het naar binnen werken in ieder geval een paar dikke slokken koffie, dé opstartmotorolie van de dag - de stokken in de auto leggen om te vertrekken naar een bevliegvisbare plaats!

De lijnen worden bij de eerste de beste pool voorzichtig en vooral subtiel op het wateroppervlak neergelegd…

... En ook ik doe mijn best om de stretch zo min mogelijk naar de knoppen te helpen…

Paul haakt een plaatje van een bruine…

... die geregeld en met tegenzin zich naar de kant laat trekken.

Top camouflage hebben die gasten toch! Je ziet ze in het snellere water ook niet staan, totdat ze interesse tonen in je vlieg en van de bodem komen.

Het oog van precisie. Wanneer je goed oplet zie je de vis het vliegje met pin-point precision pakken. En denk je dat ie ‘m gemist heeft als ie niet toegehapt blijkt te hebben? Denk zelf dat het een weigering is. Kon je in Amerika op die langzaamstromende creeks altijd zo mooi zien: ze komen omhoog, volgen de vlieg, drukken ‘m aan met de neus en zakken weer weg richting standplaats… Zo gaaf om te zien.

Kreeg ondertussen dikke les; de volgende vis was alweer een feit…

... Een mooie vlagzalm was dit keer volledig en vol overgave op de vlieg van Paul gedoken.

Kijk uit over een prachtige rivier met mooie kantbewoners; zonder dennen zou het een stuk minder mooi zijn hier.

Vis een rustig hoekje af, direct tegen het naar beneden bulderende rivierwater en pak een prachtig gekleurd forelletje. Klein schilderijtje uit een rivier die om te zoenen is. Formaat is in deze dan ook compleet van ondergeschikt belang!

Paul slaat ondertussen aan op een nieuwe vlagzalm, wederom eentje die er mag zijn. De zon is er inmiddels lekker bijgekomen en het is puur genieten.

Weer gaat de hengel in standje vis eraan… Kan er (nog) niet moedeloos van worden omdat het voor mij een teken is dat er in ieder geval vis te vangen is.

Tekenen van vliegtransport… Een soort van verkasoog, maar dan anders.

De volgende vlagzalm is even het haasje. Geweldig gekleurd onderdeel van de stroom hier.

Strakke vlaggendrager!

Het vinnenpakket van deze vis is al genoeg reden om deze rivierbewoner in handen te wensen.

Over de schouder van de gids meegekeken… Probeer met eigen ogen te zien wát hij nu precies doet!

Weet ondertussen ook wat frequenter mijn visjes te vangen en ben er helemaal in m’n nopjes mee! Vind het gewoon een kick dat wanneer je je wijze van vissen aanpast, de vis daarop positief reageert. Gewoonweg een zeer welkome bevestiging dat je op de goede weg bent!

Paul wéér in de buffelzone…

... De kanjers van de rivier die niet zomaar naar boven komen om je aangeboden vliegje te snaaien.

Een vlag met kleurenpalet om stil van te worden…

Nieuwe energie op de dag.

En een nieuwe lijn die over het snelstromende gedeelte zweeft…

Het wordt stil. We kijken vanaf de brug over het stromende water en genieten na van de fijne dag die we hebben beleefd…

De avond valt. Tijd om nog wat na te babbelen, na te genieten van een fantastische dag. Fantastisch? Veel gevangen hebben we niet, maar het feit dat we met goed en geconcentreerd vissen tóch de nodige vissen hebben gevangen, maakt het super. Dat we het samen met veel plezier hebben mogen beleven en dat we blij zijn met elkaars vangsten in een geweldige omgeving, dat maakt de dag zo fantastisch! Morgen stap ik weer de auto in. Wil de Deense vrienden die hun vakantieweek aan de Gaula doorbrengen, bezoeken. Gewoon even hallo zeggen, even handen schudden, colaatje delen, praten over de geweldige zalmvisserij en zien aan welke rivier de mannen hun welverdiende tijd spenderen.

Heb veel gehoord over de Gaula, ook het nodige gelezen. Velen hebben hier hun droom in vervulling laten gaan. Naarmate mijn zalmjaren vorderden heeft deze zalmrivier toch altijd wel een bepaalde kracht op me uitgeoefend. Ben er alleen nou nog niet helemaal uit of het mijn rivier zou kunnen zijn. Ach, misschien ooit eens kijken… Nu in ieder geval dus even koekeloeren bij de Denen, kijken hoe ze erbij zitten daar!

De rit is niet eens zo lang, pak een beet 180 kilometer. Echter door de snelheidscontroles en politie die in burgerwagens rondrijdt, houd ik me stipt aan de snelheid, ga er zelfs vaak onder. Heb geen zin in gezeur, geen zin in een vette boetes die onze maatstaven ver overstijgen. De rit duurt dan ook langer dan ik Nederland geplanned zou hebben. Enfin, kom richting het einde van de 3 en nader een tunnel waar wegwerkzaamheden aan de gang zijn. Een deel van de weg is weggeslagen door toedoen van de rivier… Voor de tunnel moet ik een dik kwartier wachten en nadat ik de tunnel weer uit ben, begrijp ik waarom…

Een paar dagen eerder… (Photo credit: Thomas Samuelsen)

Complete stalen brugdelen liggen tientallen meters stroomafwaarts, complete bruggen weggeslagen, stukken berg van boven naar beneden gekomen, plastic en ander zwerfvuil hangt 5 tot 6 meter boven het huidige, rustige waterpeil, stukken asfalt pleite, onderaan een brug die op respectabele hoogte aangebracht is, is voorzien van struikenresten eronder… Kippenvel verschijnt op mijn armen, voel rillingen… Dít is pas watergeweld. Door m’n gedachten gaat rustig het gevoel van overmeesterd worden door een stijging van de rivier van vele honderden kubieke meters water per seconde… Probeer me het in ieder geval voor te stellen… En het kippenvel verschijnt haast over m’n gehele lichaam…

Een zomers, maar getekend tafereel. Volwassen naaldbomen volledig uit de grond getrokken, wankel op de oever…

... Het water is nu weer rustig…

... En stroomt gemoedelijk door het dal. Het monster is bedaard…

Aangekomen bij de Gaula-stretch waar het Deense gezelschap vertoeft. De walkie-talkies worden in werking gezet door Jesper en Thomas wordt opgeroepen om naar de kant te komen. “The crazy Dutchman is here.” Thomas wuift een oké in de lucht en geeft ermee te kennen dat ie eraan komt.

Gezellig weerzien onder het genot van een Coke en een red-bulletje, wel nodig voor de rit die ik nog voor de boeg heb. Geniet nog even van dikke jetsers die achter mij in het water kletsen… Pfff, dat was er weer eentje van tenminste een kilootje of 6… En het blijft niet bij een paar… Zou me hier helemaal de ballen uit m’n broek vissen. Zo fishy, zo gemotiveerd door de wetenschap dat het wemelt van de vis… Er zal er een keertje een voor de bijl gaan!

Zit inmiddels weer in de auto. Hoop snel bij de kust te zijn, echter de lichtvallen die ik onderweg in het dal zie, laten me geregeld even stoppen om te genieten van de vergezichten.

Heb ook nog geen idee waar ik ga uitkomen. Weet wel dat ik alsmaar noordelijker kom te zitten en de weg die ik rijd komt me steeds bekender voor.

Hier reden we in 2005 ook, realiseer ik me na een poosje. Toen visten we ondermeer de Driva, Toaa en aan de kust bij Halsa. Het is ook een weg die je niet snel vergeet; hij slingert zich op heerlijke wijze tussen megagrote en -hoge bergen. Indrukwekkend om te zien en ik merk ook nu weer dat ik vaker 50 rijd dan de toegestane 80. Het zijn de momenten dat je je even héél klein voelt en een diepgeworteld respect van de natuur opgelegd krijgt.

Uiteindelijk nóg noordelijker aangekomen dan ik verzonnen had, maar ben nu wel op een plek waar ik wil verblijven. Heb de overnachting nog niet besproken, maar denk dat dat nog wel wat kan wachten. Het is tegen zevenen dat ik ben aangekomen en wil proberen tegen 9 uur te stoppen met vissen om daarna het huisje in te gaan, als dat nog beschikbaar is…

“Coffee please. Uh, no… please make it a cappuchino”, zeg ik tegen de dame in de veerponttent werkt. Krijg een smakelijke beker vloeistof, lekker. “Niet gelijk die hengels pakken en als een volslagen idioot gaan vissen”, zeg ik dwingend tegen mezelf. Eerst genieten van die bak cappu, sigaartje opsteken, gaan zitten en de omgeving opnemen… De koffie is nauwelijks half op en kan me niet langer inhouden… Achterklep open, hengel optuigen, achterklep dicht, jasje aan en met de resterende helft die inmiddels lauw is geworden, loop ik de stijger op om de eerste worpjes te maken. Na een paar minuten zoeken waan ik me weer in 2005. Slag over slag vis, net als toen. Ik geniet, vind dit spelletje gigantisch mooi en bij iedere knal op de hengel wordt m’n lach breder en breder.

“Moet de tijd in de gaten houden”, shiet plotseling door m’n hoofd… Pak de mobiel en zie dat de tijd voorbij gevlogen is, maar toch: “Kan nog wel een kwartiertje…” De laatste vissen worden gevangen en gaan net als de rest, probleemloos weer retour fjord. Heb van meet af aan weerhaakloos gevist; gemakkelijk voor mij en ook zo voor de vis. Het is genoeg, nu écht de laatste worp! Ben slaperig aan het worden en ga m’n onderkomen maar eens regelen. Hengel compleet de auto in, kachel aan en grijp naar de beker. Ik geniet van de niet meer aangeraakte en nu volledig koude, halve beker cappuchino. Moet er om lachen, ben super relaxed en heb in tijden niet meer zo ontzettend genoten.

Uitzicht vanuit m’n slaapkamer…

Zonder problemen kan ik een hutje voor de nacht nog huren. Kost slechts 300 NoK en is voorzien van meer dan ik nodig heb. Het bed ziet er uitnodigend uit zeg… Drink nog een Hollandse jonge jenever, Ketel 1 natuurlijk, geniet van het uitzicht, proost op goede vrienden en tik nog wat achter de laptop als het al donker is. Muziekje aan en foto’s terugkijken van de afgelopen dagen. Wat gaat die tijd toch niet normaal zo snel voorbij… Onvoorstelbaar!

Morgen wat dingetjes uitproberen, ondermeer met dubbele vliegen en tientallen identieke worpen op dezelfde stek. Gewoon eens kijken wat er gebeuren gaat. Pollak en koolvis zijn perfecte leermomentjes wat dat betreft… We gaan het meemaken. Nu eerst eindeloos hard snurken! Tot morgen…

Eerder verschenen: deel 1. Binnenkort deel 3…