Noors Momentje (deel 1)

Noors Momentje… (deel 1)

door Jelle Westerhuis

We zijn een paar dagen in Noorwegen geweest, in het Østerdalen gebied. We verbleven daar in het plaatsje Atna, woonplaats van vliegvis- en natuurgids Paul Christiaan, die ons enkele dagen zou gaan laten genieten van natuur en visserij. We waren benieuwd wat we zouden gaan beleven en het was voor ons tegelijkertijd een prachtige seizoenafsluiter.

Heerlijk het seizoen afsluiten in een machtig mooie herfstomgeving.

Met name dat natuurgidsgedeelte heeft iets met ons gedaan. “Er is zoveel meer dan vliegvissen alleen!” zei Paul al meermaals zo kernachtig, en hij heeft gelijk. Je kunt er uiteraard naartoe gaan met de wens alleen maar vis te vangen, maar ben er van overtuigd dat je jezelf tekort zult doen.

Alles bij elkaar hadden we vier en een halve dag ‘pure vistijd’. De eerste twee kwamen al te vervallen vanwege de ronduit slechte omstandigheden waardoor we de visserij op vlagzalm en forel wel konden vergeten. “Het vissen is niet wat, morgen gaan we eerst eens rondrijden en wat natuur bekijken…”, sprak Paul op de avond van aankomst.

De ogen en geest verwennen vanachter de voorruit van ons gehuurde gebakje.

Op zich was dat best even een kleine teleurstelling, nog niet wetende wat we zouden gaan ervaren. Die hengels lagen tenslotte al weer een tijdje in de kokers te rammelen van geluk dat ze er weer eens uit mochten om het daglicht te zien, in de hoop weer eens goed gekromd te worden. Dat zou echter nog even op zich moeten laten wachten. Ze werden dan wel uit de koker getrokken en zelfs opgetuigd… maar verder zou het voorlopig nog niet komen.

We waren behoorlijk moe van de reis en gingen ‘bijtijds’ ons stapelbed met slaapzakken in om wat slaap te pakken. De volgende ochtend zouden we Paul weer treffen om een gloednieuwe, volle dag te gaan beleven. Was al bijtijds op en zag na het opzijschuiven van het gordijn een prachtige omgeving. Snel in de kleding geschoten en alvast met de camera even rondneuzen, kijken hoe het er hier allemaal uitziet.

Berken die als goudstaven tussen de groene naaldbomen stonden. Prachtig contrast dat nog eens versterkt werd door de extreme helderheid. Ook het contrast met de lucht is machtig om te zien, helder geel met dat diepe blauw…

Uiteindelijk zijn we twee dagen door Paul rondgeleid in het prachtige Østerdalen. Ben nog steeds verbaasd om de passie en levenslust van deze man. Je kunt zeggen wat je wilt, maar als je net de zeventig gepasseerd bent en nog zó gepassioneerd rondloopt, dan is dat te bewonderen. Ook de verhalen en kennis die hij deelde met ons waren bijzonder leuk om te horen. Sommige mensen hebben heel weinig bombarie nodig om de eenvoud voor te stellen.

We hebben watervallen bezocht en werden meegenomen naar plekken die eerder met foto’s van Paul waren binnengekomen in onze mail. Dan merk je enorm dat een fotootje op je mail binnen krijgen iets heel anders is dan het er daadwerkelijk zelf zijn en zien. Pfff, gigantisch verschil. Hier is het hartstikke mooi, maar daar, daar is het… Ik werd er stil van. Laten we het zo zeggen.

Watervallen zijn prachtig om te zien, maar toen we dat geweld door het dal hoorden denderen werden we even stil. Voorzichtig richting afgrond kruipen om een kijkje te nemen, kijken hoe dat gebulder er nou precies uit ziet.

In dit eerste deel dan ook nog geen visserij, maar de beschrijving van de eerste twee dagen, voornamelijk zittend in de auto en honderd keer uitstappend met de camera in de aanslag voor het zoveelste mooie tafereel dat we wilden vastleggen. We leken wel een stel Japanners… écht. Maar genoten hebben we!

Duiken in een kleine, eindeloze wereld…
Op het moment dat je dan zo rond loopt te banjeren in de meest uiteenlopende landschappen, merk je gewoon dat je ogen tekort komt. “Kijk hier eens… en daar… dat is ook gaaf…”, zo klinkt dat ongeveer telkens weer. Zeker als je verder in het kleine gaat kijken, merk je dat het een eindeloos kleine wereld is met overweldigende variatie.

Een wereld vol met kleine mooiigheden.

Ministruikjes met miniblaadjes in de mooiste herfsttinten.

Bessen te over. Je zou hier gemakkelijk kunnen leven van de natuur.

De paddenstoeltjes zijn bijna allemaal al vergaan, op een enkeling na.

’Landkaartmos’ dat de stenen bedekt.

Fris groen bed gedecoreerd en levendig gemaakt door de ochtenddauw.

Het heeft veel weg van een paddenstoeltje, maar is toch een apart mossoortje.

Overal waar je keek bessen, miljarden bessen waar de vogels zich rijkelijk aan tegoed deden.

Bloedende naaldboom.

Draaiboom. Meerdere stronken getroffen die volledig gedraaid waren. Het is een apart fenomeen.

Het teken van intens schone, zuivere lucht. Bij de minste verontreiniging verdwijnt het vrijwel direct.

Haast onafgebroken klonk het gepiep van het scherpstellen van de camera’s en het werd tijd om door te gaan naar hoger gelegen gebieden.

Enfin, we hebben nog een bult ‘miniafbeeldingen’ in het archief en je zult begrijpen dat het eindeloos is wat je kunt zien en fotograferen. Naast het neuzen in de kleine wereld hebben we ook veel vergezichten mogen aanschouwen. Met name in de hogere regionen tref je de eindeloosheid en leegheid die ook meer dan de moeite waard is om te zien.

Leegte en hardheid
De tweede dag vertrokken we vanuit de dalen richting de pieken en lieten daarmee tevens de boomgrens achter ons. Naar gelang je zo omhoog rijdt veranderen de uitzichten op bizarre wijze. De omgeving wordt guur, hard en je kunt je haast niet voorstellen dat er ook hier van alles leeft. “Het moet haast niet te doen zijn om hier een planten- of dierenleven door te brengen”, schoot het door mijn hoofd.

Van een nog tamelijk vriendelijk ogende leegte…

… naar een ruwe, kale steenvlakte.

We kwamen nog een klein groepje wilde rendieren tegen in deze leegte. Ze stonden al op een ruime honderd meter afstand en rende met dikke paniek in de benen weg toen ze ons opmerkten. Tja, kon het me ook wel voorstellen, het jachtseizoen was tenslotte geopend en om de zoveel kilometer waren wel jagers met snode plannen te vinden.

De eenzaamheid en koude wind vloog je hier echt om de oren. Na een ode aan de natuur te hebben gebracht, weer tijd om af te zakken naar wat warmere, meer gevulde lagen. De terugrit zou nog even duren en op een enkele uitstap om nog een laatste plaatje te schieten, waren we nog redelijk bijtijds thuis om een warme hap te regelen en de hut in te trekken om de avond door te brengen.

Ode aan de natuur in een gure omgeving.

Onderweg nog één keer de auto uit om dat ene uitzicht nog even te fotograferen, te genieten van de enorme weidsheid en spelingen van het licht.

Terug naar huis. Genoten van twee prachtige dagen rondbanjeren en fotograferen in de natuur.

Het was genieten geblazen, echter morgen zouden we gaan vliegvissen! Onze handen jeukten, wetende dat het niet gemakkelijk zou worden vanwege ondermeer de in eerste instantie nog aanwezige bewolking. Het maakte allemaal geen bal uit, moesten eerst nog maar even de indrukken verwerken. Morgen lekker met de beentjes in het stromende water staan, kijken of er iets wil bijten, dat is genoeg…

Morgen gaan we vissen!

Binnenkort deel 2…