Door Berthil Bos.
Door gebeurtenissen tijdens een visdag kom je erachter dat je toch iets moet aanpassen voor de volgende avonturen. Een gebeurtenis die mij aan het denken heeft gezet, wil ik graag met jullie delen.
Ik had samen met vismaat Peter afgesproken om een dagje te vissen in de polder. Er was storm op komst, maar uit ervaring hebben wij geleerd dat je niet te veel moet luisteren naar het weerbericht, vooral niet als je vanaf de kant vist. In het verleden hebben we vele visdagen afgeblazen, terwijl het op de gewenste vis plek erg meeviel met het weer. Dus we gingen en het waaide hard, maar dat had ook zo zijn voordelen. De vis is met deze weersomstandigheden makkelijker te vinden en wij worden niet zo snel gesignaleerd door Esox. Op zoek naar visrijke stekken trokken we door de polder. Met mijn shad met grote schoepstaart, trok ik goed de aandacht bij snoekmans.
Na een paar uur vissen stond de teller op 7 snoeken. Ook Peter begon te vangen en toen gebeurde het. Ik kwam bij een vrij smalle sloot, waar ondanks de beperkte breedte behoorlijk wat water stond. Eerst wilde ik mijn wat grotere shad verwisselen voor een kleinere afmeting, maar de snoek, ook de wat kleinere, zijn in de winter wel liefhebbers van een wat grotere buit. Ik haakte direct een snoekje van ca. 40 cm. die totaal geen moeite had met deze shad. Even een fotootje maken en ik dan wilde het beestje gaan onthaken. De oever was hoog, dus ik zocht wat steun met mijn ene voet in het water op de bodem. We weten allemaal dat als klei nat is, het spekglad wordt. Ik viste in een kleipolder, dus houvast kon ik niet vinden. Zonder iets te kunnen doen gleed ik naar het midden van de sloot. Het snoekje aan de lijn heeft zich waarschijnlijk rot gelachen, net als Peter.
De visdag kwam door deze actie abrupt tot zijn eind, terwijl we zo lekker bezig waren. Gelukkig had ik nog droge schoenen in de auto en zo ben ik in mijn onderbroek naar huis gereden. Gelukkig heb ik stoelverwarming en doet de andere verwarming het uitstekend, zodat ik er zelf erg om kon lachen. Thuisgekomen en na een telefoontje van Peter, kwam ik tot de conclusie dat er in vervolg een klein maar o zo handig pakketje aan reserve kleding meegaat. In de boot heb ik wel altijd extra regenkleding, maar verder ga ik niet. Een plastictas met een T-shirt, joggingbroek, fleecejack, sokken en een dun regenjack neemt totaal geen plaats in en kon je helpen je visdag voort te zetten bij een ongelukje. Eigenlijk vond ik het ergste dat deze dag al naar een paar uurtjes afgelopen was. Als ik een tasje reserve kleding bij mij had gehad, was ik zeker doorgegaan.
Doe jezelf een plezier en denk hier eens over na, want ik ben toch niet de enigste oen die dit gebeurt?
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
