TotalFishing

Nabeschouwing van The Dutch Four:

“Kvarken International Pike Fly Fishing Tournament 2010”

Door Henk-Jan ten Brinke

Alweer zo’n 3 weken geleden verscheen hier op Totalfishing een artikel over het snoekvliegvistoernooi in Finland waar wij van 10 tot 16 mei aan mee zouden doen. Inmiddels is het toernooi achter de rug, en zijn wij een schat aan ervaringen en spectaculaire visserij rijker.

In ons eerdere artikel stond nog vermeld dat het toernooi plaats zou vinden in de Kvarken Archipel ter hoogte van Vaasa in Midden-Finland. Echter, vanwege de ongewoon strenge winter was het ijs daar nog niet geheel weg, zodat moest worden uitgeweken naar de monding van de Merikarvia-rivier zo’n 150 km. zuidelijker.

Een logistieke (en ongetwijfeld ook financiële) nachtmerrie voor de organisator Simon Graham, maar gelukkig bleek één van de sponsors, Eumer, bereid om hun gelikte lodge aan de Merikarvia-rivier beschikbaar te stellen en mee te helpen bij het vinden van boten en gidsen .

Nog steeds werd er gevist in de Baltische Zee, maar nu 150 km zuidelijker.

Meer meer dan zee, zo denk je als je een stek als deze ziet.

De Eumer lodge was een echte bonus in vergelijking met de campinghutjes die we in de Kvarken-Archipel zouden hebben. Mooie locatie aan de rivier, prima eten, gratis bindmateriaal, gratis hengels om een flinke regenboog (met kans op een zeeforel van een paar kilo) te verschalken in de rivier, en – uiteraard – een prachtige sauna.

Elke avond zweten in de sauna en bibberen in de rivier.

Opzet toernooi
Zowel de opzet van het toernooi als het aantal teams was iets gewijzigd ten opzichte van ons vorige artikel. Zo waren er uiteindelijk maar vier deelnemende landen: Finland, Engeland, Canada en Nederland (de Russen stonden vast bij de grens met een auto die niet aan de voorschriften voldeed). En omdat de Finnen en de Canadezen maar met 2 personen waren, werd ons voorstel om dan allemaal met teams van 2 personen te gaan vissen unaniem aangenomen. Zo kregen Engeland en Nederland dus beiden 2 teams.

Verder ging het om de 5 grootste vissen per persoon per dag (dus max. 10 per team), waarbij als minimum-maat 70 cm. gold. De rest werd bestempeld als ‘jack-pike’ en telde niet mee. Het was ook de bedoeling dat elke toernooidag (3 in totaal) gewisseld zou worden van boot en gids, maar dat bleek in de praktijk gewoon een kwestie van rennen. Op zich jammer, want het type boot en gids bleek, achteraf gezien, flink wat verschil te maken.

De ‘toernooidirecteur’ en zijn hulpje maakten dagelijks heel wat water-kilometers.

De oefendag
De eerst visdag was een oefendag, en al snel werd duidelijk dat het behoorlijk taai zou worden. De vis lag er wel, maar was door de koude winter nog erg inactief. Als je al snoek zag, waren het steevast paaiende en dus onvangbare vissen. Ook speelde de onervarenheid met het gebied en de visserij aldaar alle niet-Finnen behoorlijk parten, zodat Finland de dag afsloot met 2 vissen boven de meter en nog een flink aantal kleinere, en alle andere teams het met geen, één of hooguit enkele visjes moesten doen.

Nederland 1 op zoek naar snoek.

De toernooidagen
En dan het toernooi zelf. Het was mooi om te zien hoe zowel het weer als de leercurve van de deelnemers de vangsten per dag deed toenemen. De Finnen waren de eerste toernooidag weliswaar nog heer en meester, maar de twee dagen daarna was het verschil met Engeland 1 en de twee Nederlandse teams te verwaarlozen. Wel was opvallend dat het andere team van Engeland en de Canadezen duidelijk achterbleven, grotendeels door gebrek aan ervaring en – dus ook – het vermogen om je snel en effectief aan te passen aan de omstandigheden.

Harmen-Jan in gevecht met….

…. een mooie, gezonde Baltische snoek.

Uiteindelijk gingen de Finnen er met de winst vandoor, met op enige afstand vlak achter elkaar Engeland 1, Nederland 1 (Harmen-Jan en Erik) en Nederland 2 (Sander en Henk-Jan) en daarachter op flinke afstand de Canadezen en Engeland 2. Ook de grootste snoek was voor de Finnen (112 cm.), maar omdat deze op de oefendag was gevangen viel ‘onze’ Erik in de prijzen met een snoek van 105 cm. Tijdens de 3 toernooidagen werden trouwens in totaal maar 3 snoeken boven de meter gevangen.

Erik met zijn prijssnoek.

Na het toernooi
Om eerlijk te zijn was de visserij tijdens de eerste drie dagen toch wel wat teleurstellend. Er kwam weliswaar de nodige vis in de boot, maar toch vooral de kleinere mannetjes en het maximum van 10 vissen meetellende vissen boven de 70 cm. per boot per dag werd door geen enkele boot gehaald. Maar toen werd het warmer, veel warmer.

Op de laatste officiële visdag (zaterdag 15 mei) werd zelfs 26 graden gehaald! En dat had invloed op de vis. Want ondanks een stralende zon en een knaller van een hogedrukgebied (niet bepaald ideale snoekomstandigheden toch, zo vinden wij in Nederland), begon de snoek zich letterlijk en figuurlijk te roeren.

De laatste dagen werd de snoek eindelijk actief

En zo werd het – ook qua visserij – alsnog een onvergetelijke week. Vooraf had ik mij tevreden gesteld met in ieder geval één dag 30 vissen in de boot, maar dat werden er die zaterdag zelfs nog 10 meer. En hoewel de trip hiermee al meer dan geslaagd was, maakten Sander en ik zondagochtend vroeg (lees: 4.00 uur) toch wel de mooiste 2 snoekuurtjes ooit mee. Meer daarover volgt later op onze blog.

Sander met één van zijn zondagochtendvissen…..

….en één voor mij.

Conclusie
Het is net vissen. Je plant, rekent, hoopt en verwacht, maar als puntje bij paaltje komt is het toch altijd de natuur die de baas is. Met dat in het achterhoofd was het een geweldige week, vooral omdat we het ontzettende geluk hadden niet de hele week pech te hebben. Wel hing het erg af van de stek of je goed vis ving of niet. Zo moest het toch zeer ervaren team Engeland 1 het op de laatste zaterdag met slechts enkele visjes doen, terwijl wij ons die dag een slag in de rondte vingen. Blijven zoeken naar actieve snoek, was dus het devies.

Het aantrekkelijke van de locatie waar we visten is bovendien dat het daar zo ondiep en rotsachtig is, dat trollen eigenlijk niet goed mogelijk is. Met de vliegenhengel heb je er echter des te meer te zoeken. Juist de structuur en de ondiepte van het water maakt de visserij immers ongekend spectaculair. Je streamer precies tegen het riet werpen, vervolgens één stripje geven en daarna die boeggolf achter je streamer aan zien komen, het is een ervaring waar je nooit genoeg van krijgt. Volgend jaar weer dus!

Degenen die een (veel) uitgebreider verslag willen van onze belevenissen in Finland, verwijzen wij graag naar onze blog: www.thedutchfour.blogspot.com. Hierop zullen de komende tijd nog legio verhalen en foto’s verschijnen over de visserij, materiaalkeuze, de gebruikte streamers, en natuurlijk ook over ons verblijf in lodge met de andere teams.