Mijn eerste barbeelsessie!
door Bob van Dongen
Net als de afgelopen twee jaar neem ik mezelf voor iets geheel nieuws te doen op visgebied. Dit is mede veroorzaakt door de komst van de vele nieuwe vissoorten die dit land rijker is geworden. Maar niet alleen daardoor. Nog niet zo heel lang geleden sloeg ik wel eens een jaartje over wat vissen betreft.
Gewoon, omdat ik er na een tijdje op uitgekeken was om weer in diezelfde sloot een avond lang dezelfde vissen te vangen. Als variatie pakte ik wel eens een vlieghengel, dan weer een winkle picker of een spinhengel. Ik kwam nooit verder dan de gebruikelijke soorten die in de lokale stadsgrachten en polders van Den Haag en omstreken te vangen zijn. Total Fishing heeft voor een belangrijke ommekeer gezorgd
In de zomer van 2005 las ik Karperpassie 81 Deze column van de helaas gestopte Co Sielhorst heeft de doorslag gegeven tot het nieuwe vissen: de grote rivieren. De column wordt afgesloten met een tot de verbeelding sprekend verhaal over het vangen van windes in de Nieuwe Waterweg. Nog diezelfde avond ving ik mijn eerste winde met als bonusvis een diklipharder, en enige tijd later mijn eerste roofblei. Het begin van de bewuste column ging echter over een heel andere vis: de barbeel. En vandaag, zondag 29 juni 2008, stel ik mezelf als doel ook deze vis van mijn ‘nog nooit gevangen’- lijstje te schrappen.
Het sluimerde al een tijdje. Foto’s op de vangstberichten van TF, enthousiaste verhalen, een nieuwe uitdaging. De voorbereiding heeft een dag geduurd. Zoeken naar de juiste methode, het materiaal, lijnkeuze, aas, maar vooral de stek.
Na enkele, overigens vermakelijke uurtjes zoeken op internet moest ik een keuze maken: de IJssel of de Waal. De berichten over de Waal geven de doorslag, de vele vangstmeldingen rond Nijmegen geven de richting. Google Earth geeft de exacte locatie: Lent, aan de overkant van de Waalbrug in Nijmegen.
De wekker is gezet: 05.00 uur. Het is tenslotte anderhalf uur rijden en ‘s ochtend schijnt de beste tijd te zijn. Ik wil niet te laat komen op mijn eerste afspraak met een barbeel. ’s Avonds kan ik de slaap niet vatten. De gedachte aan een nieuw avontuur houd me wakker. Ik kijk op de klok, 02.03 uur… vijf uur is niet meer te doen, ik verzet de wekker naar half zeven. Barbus wacht nog even maar op me.
De zon schijnt al een tijdje als ik mijn spullen inpak om af te reizen naar het oosten. Belegen 48+ Kaas, enkele stukken geplastificeerd werplood van 60 gram en een setje powergum, geleend van het feedervissen. 12/100ste Dyneema als hoofdlijn en een onderlijn van 8/100ste dyneema met daaraan een haakje maat 8 met een zelfgeknoopte hair. Daar moet het mee lukken vandaag. Mijn nieuwste aanwinst niet vergeten, een Dyno Force Seabass van Spro. Mooie actie, niet te stijf en lekker licht. Speciaal aangeschaft vanwege de meervoudige inzetbaarheid en de naam verraadt mijn volgende missie al. Gelukkig kunnen barbelen niet lezen.
Om half negen rij ik de Bemmelse dijk bij Lent op. Mijn auto parkeer ik bij een bunker. Dit blijkt één van de drie Brugkazematten van Lent te zijn. Vanwege toenemende oorlogsdreiging in 1936 gebouwd op een strategische plaats om de Waalbrug in de gaten te houden. Het is veteranendag. Versiert met vlaggetjes ziet de stoere bunker er belachelijk uit. Ik had er liever een oude legertank naast gezien.
De uiterwaard is afgeschermd met dubbele hekken en paaltjes met prikkeldraad. Er staat ook een bord: “Betreden op eigen risico”. Daar bedoelen ze vast de kleerscheuren mee die je oploopt bij het betreden, of zijn er soms nog scherpschutters in de bunker aanwezig? Om het water te bereiken moet ik door een distelveld met brandnetels. Even verderop staat een stier die waakt over zijn herkauwende harem. Je moet er wat voor over hebben om de kop van de krib te bereiken.
De Waal stroomt hard en ik vraag me af of 60 gram niet te licht is. Zonder aas maak ik een proefworp om te testen of er grind op de bodem ligt. Aan het onregelmatige getik te voelen zit dat wel goed. Snel een stuk kaas eraan, dan kan het feest beginnen. Een half uur lang gebeurt er niets. Na elke inworp in de stroomnaad wordt mijn lood naar de zijkant getrokken waar het pas in het rustiger stromende gedeelte tot stilstand komt.
Er komt een boot akelig dichtbij die een enorme stroming rond de kop van de krib veroorzaakt. Plots begint mijn top als een razende te klapperen. Beet! Voelt zwaar aan. Ik mis het gevoel van het zogenaamde kopschudden waar je zoveel over leest. Hij vecht behoorlijk in de stroming maar het blijkt een brasem te zijn. Zesenvijftig centimeter en een schitterende goudbruine kleur. Onwaarschijnlijk sterk ook. Ik ben er blij mee.
Een kleine drie kwartier later zonder aanbeet begin ik te twijfelen; lig ik wel op de juiste plek, wat doet een brasem in de barbeelzone of lig ik soms in de brasemzone? Er komt er een boot langs en weer begint mijn hengel te stuiteren. Ik til mijn hengel op en… vast. Het zal toch niet waar zijn! Ik laat mijn hengel wat vieren, trek zachtjes naar achteren en voel dat de vis er nog aan zit. Ik laat een meter of tien lijn vieren en wacht af wat er gebeurt. De lijn loopt strak en ik voel de vis weer trekken. Na een enerverende dril vang ik mijn eerste barbeel. Wat een prachtig beest! Zestig centimeter, nog een aardige ook. Snel een foto en hij kan weer zwemmen. Mijn vistrip kan niet meer stuk.
De dag vordert snel en ik krijg regelmatig beet. Ik verspeel nog twee keer een vis omdat mijn onderlijn breekt door het schuren langs de stenen. De oplossing is simpel: de onderlijn van dyneema vervangen door 28/100ste nylon lost het probleem op levert nog een barbeel van 60 cm op. Er kan een dubbele streep door mijn lijst. Ik weet alleen niet of ik dit jaar nog aan de rest van mijn lijstje toekom….
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
