Megasnoek 152
Door Co Sielhorst
Het is voor elkaar. Ik krijg geen druppel water meer uit de kraan geperst. Het is de laatste 27 jaar niet meer zo koud geweest als afgelopen nacht. De gebruikelijke maatregelen tegen vrieskou zijn duidelijk niet genoeg geweest. Luik naar de zolder open, thermostaat niet zo laag als anders. Ik bewoon dit stulpje nu bijna twintig jaar dus met extreme kou heb ik nog geen ervaring.
Er zijn twee verdachte plekken waar ik een bevroren leiding verwacht. Alle beschikbare hulpmiddelen zet ik in. Een warme luchtblazer op het keukenblok. Alle kastjes open. Buitenkraan is al een week geleden ingepakt en afgetapt. Op de zolder liggen waterleidingen, weliswaar goed geïsoleerd, maar voor de zekerheid toch maar een radiatorkachel op standje tien naar boven getorst.
Mijn aasvissen eet ik zelf maar op. Hier volgt een periode van ontbering. Voor de sanitaire voorzieningen worden we grootgebruiker van sneeuw. Er ligt genoeg. Ik denk dat alleen een eskimo meer sneeuw gebruikt. Hij moet er zijn huis ook nog van bouwen. Wat lacherig worden we steeds inventiever met waterkokers en een jerrycan water van de buren. Ik ben vergeten aandelen te bestellen van een bronwaterfabrikant. Voor het preciezere werk hebben we een omzetverhogende voorraad flessen en pakken in huis gehaald.
Vitens, onze waterleverancier, al inschakelen? Ik hoop erop dat ik het zelf op kan lossen. De tweede dag gaat in. Hoe vaak gebruik je een kraan? Daar krijg ik antwoord op. Na de tweede dag merk ik hoe de automaat vanzelf steeds die stomme slinger aan de kraan geeft. Ik ga bellen. Kom er opvallend snel doorheen. Mag het morgen? Ach, we zijn al redelijk bedreven kampeerders in ons eigen huis, dus ik spreek af met de vriendelijke dame dat er de volgende morgen een monteur langs komt.
Ik heb een derde front tegen de vrieskou geopend. Een luik naar de kruipruimte open gewrikt. Een hete luchtblazer jaagt warmte naar de plek waar de waterleiding van buiten naar binnen komt. Prima tip van Vitens. Draai het aftapkraantje bij de hoofdkraan eens open. Komt er weinig of geen water uit, dan zit het euvel vóór de meter. Geen druppel dus. Met een lege wijnfles zet ik het luik schuin open zodat de warme lucht nog beter naar beneden geblazen wordt.
Eten, drinken, warmte, koffie en televisie, bijna alles doet het nog. Zelfs het sanitair blijft functioneren met behulp van emmers gesmolten sneeuw. Geheel uit domme gewoonte na het plassen handen wassen zoals het me geleerd is. Wat nog veel stommer is, ik ben zo gewend dat er water uit de kraan komt dat ik er niet eens van opkijk. Geklater van water klinkt me als muziek in de oren. Toos veert op. Heerlijk, weer in bad. Ik kijk ook reikhalzend uit naar een hete straal over mijn vette kop. Eerst die Vitens even afbellen. Weer vrij snel contact, het is nu midden in de nacht. Een warme douche voor die mensen.
Hoe zijn de vooruitzichten? Zeer strenge vorst. Door het pak sneeuw is het in het midden van het land goed koud. De elfstedenkoorts barst los. IJsselmeer dicht, Waddenzee dicht, delen van de Lek dicht. Ik ben in mijn leven drie keer over het ijs de Lek overgestoken. De eerste keer is met mijn vader. Grote zware winterjas, hoed op, net een figurant uit een maffiafilm. Er slingert ergens een foto van ons. Ik met mijn wollen wantjes. Op de achtergrond rijdt een auto de Lek over. Ook een Al Capone-model. Kan ook niet anders het is 56 jaar geleden.
De laatste keer heb ik Evert van Bentum nog aangemoedigd. Vanaf de bank natuurlijk. Wél nog even de Lek over op het ijs. Een soort locale traditie zeg maar. Het is altijd een gezellige drukte. Schoorvoetend over zwart ijs, helemaal zonder belletjes. Bijna niet te zien hoe dik het is.
Ik ga mijn elfstedentocht van een aantal jaren geleden nog eens overdoen. Ik ga nu in de omgekeerde volgorde. Direct naar de waterlozing. De ruitensproeier doet het niet. Bevroren natuurlijk. Ik stop even om het zoute waasje van de voorruit te vegen. Met sneeuw. Ik word nog eens handig met dat spul. Dat kijkt stukken beter tegen de lage zon in. Het laatste zonlicht tovert een gouden gloed over de besneeuwde polder.
Ik schuif de auto de berm in. De sneeuw kraakt. Ik moet oppassen voor een horde ganzen en een zwarte wolk meerkoeten. Die beesten verwachten natuurlijk wat te eten. Nooit aan gedacht. Als ik de deur open doe springen de ganzen bijna op de achterbank. Slimme beesten. Hebben meteen door dat er niets te halen is. Hooghartig met het koppie omhoog keren ze me de rug toe. Er sjokt een rijtje naar de afrit van een fabrieksterrein. Ik weet zeker dat ze gaan schooien bij de bedrijfskantine.
Zwarte wolken
Waar ik eigenlijk voor kom, het open waterwonder, halleluja, dit is precies waar ik op gehoopt heb. Een stroomafwaarts buigende strook van minstens tachtig meter lang is ijsvrij. Er scharrelen een paar meerkoeten rond. Ze proberen hun kostje bij elkaar te duiken. Dat kan makkelijk. Het is niet veel dieper dan een meter of twee. Zondag wordt het warmer. Zelfs een graadje boven nul. Alleen neem ik de driegende boodschap van gluiperige gladheid serieus. Terecht, het begint te sneeuwen.
IJsvrij
De volgende dag wil ik me nog even lekker omdraaien. Een snerpende piep. Ongeveer zoals een meerkoet dat kan. Twee keer per minuut. Ik denk nog even aan de rookmelder. Kan niet, die gilt de pannen van het dak. De frequentie neemt na vijf minuten af. Nog maar één keer per minuut. Dit gaat zo aan aantal minuten door. Het liefst wil ik met mijn kop onder de dekens duiken en verder slapen. Een winterslaap lijkt me wel wat. Een hol in de sneeuw ja.
Ik kan eigenlijk geen sanitaire narigheid meer aan. Sloffen aan en zwaar depressief naar de telefoon. Niet door te komen. Al het Nederlandse sanitair loopt krakend vast. Een week niet gevist is een week niet geleefd. Toch kan ik nu niet gewoon weggaan en denken dat dit probleem zich zelf wel op zal lossen. Er is maar één lichtpuntje. Het wordt eind van de week knap benauwd. Zeven tot acht graden volgens de berichten.
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
