Megasnoek 146
Door Co Sielhorst
5 januari 2008.
Even alles vergeten. Ik ga een dag met Arie op pad. Naar de kom. We zijn er samen al eens eerder geweest, met de boot. We gaan nu vanaf de kant vissen. Er is duidelijk invloed van de rivier merkbaar.
Door de beschutting op de afgelegen stek barst het er van de witvis. Overal springen kleine visjes. Arie is er al. Zijn vader is er ook bij. Er moeten namelijk nog aasvisjes gevangen worden. Dan heb je aan deze twee mannen een gouden team.
De bedoeling was eigenlijk om dit klusje gisteravond te klaren maar dat wilde gewoon niet lukken.
Nu komt het langzaam op gang. Eerst wat kleinspul dat meteen het aasje opvangt voor het beneden is. Kleine windes, af en toe een alver. Dan komt na verloop van een kwartiertje de boel op gang. Er komen steeds mooiere voorns voorbij. Binnen een half uur hebben we genoeg aasvissen, van tien tot twintig centimeter
Arie gaat zeilen. De wind komt van rechtsachter over het langgerekte water. Hij hoopt langs de aantrekkelijke overkant te kunnen komen. Ik leg de vis, een alver, gewoon zwaar op de grond. Met een elastiekje hangt de vis onder de enkele haak. Dat gaat al een poosje helemaal goed dus waarom niet.
De zeiltrip van Arie verloopt niet helemaal zoals gepland. De lijn die steeds vooruit waait blijft teveel onder onze eigen kant. Dat betekent dat de reis vooral langs onze eigen oever voert. Op zich is dat ook mooi want de dobber waggelt keurig onder omgevallen bomen en langs dichte braamstruiken.
Dan gaat zijn tweede hengel te water. Deze gaat met een gevlochten lijn te water en drijft langzaam af tot er een bekende onderwater richel bereikt is. Daar blijft de vis hangen. Hier blijkt hoe belangrijk waterkennis is. Een uurtje later schuift de dobber op de richel weg. Arie haalt de zachte twee ponder achterover. Ik sta meteen klaar met het net. Is niet groot zegt ie. Zal me een zorg zijn. Het is de eerste van dit jaar. Wat zeg ik? Het is de eerste snoek die ik sinds weken te zien krijg.
Even later zwemt de vis weer en zitten we hoopvol gestemd weer achter de grote ovale plu. Tijd voor koffie. Er komt natuurlijk ook allerlei vreetwerk voor de dag. Ik doe niet mee. Hou het lekker Spartaans. Ik kom graag met een beestachtige honger thuis.
Niet lang hierna schuift mijn dobber weg. Ik wacht geen seconde. Een slank alvertje is snel geslikt. Ik haal even lekker door en voel een nette vis. Het duurt niet lang. De vis rolt van de haak. Ik krijg wél mijn alvertje terug. Wat hangt dat visje er raar bij. Het hele visje is in de haakbocht gepropt. Zit helemaal klem. Die haak kan niet meer haken.
Dat gedoe met die enkele haak kan dus ook nog verkeerd aflopen. Ik moet hier nog eens goed naar gaan zitten als ik weer thuis ben. De diepe dolksteken in het visje geven duidelijk aan dat de vangtanden van één kaak behoorlijk wat schade aangericht hebben. Geen klein snoekje geweest dus.
Er is veel regen voorspeld maar dat lijkt mee te gaan vallen. Na een pittig buitje komt de zon zelfs nog even tevoorschijn. Aan de overkant staat met regelmaat een torenvalkje te “bidden”. Moeiteloos blijft de kleine rover op de wieken tussen de bomen. Stoot vaak zonder resultaat naar beneden. Hij heeft het meestal voorzien op muizen.
Er komen hier nog veel meer roofvogels voor. Arie vertelt over een tiental ransuilen, dat hier samen de dag door bracht.vorig jaar. Daar hoekt een sperwer met hoge snelheid over het zomerdijkje. Kleine vogeltjes houden zich even héél stil. Niet ver van onze stek ligt een duidelijk bewijs van roofvogelactiviteit. Plukresten van een merel, vrouwtje zo te zien.
Een sperwervrouw kan dit. Die is iets groter dan haar echtgenoot. Een havik flikt dit ook moeiteloos.
Ik heb nu de haak door de staartwortel van het aasvisje geprikt. Het is een klein visje. Er mag best een snoekbaars langskomen. Terwijl ik het zit te denken krijg ik mijn tweede aanbeet. Klein visje dus ook nu snel rammen. Ook deze vis blijft héél even hangen om ook van de haak te rollen. Hier word ik een beetje wanhopig van. Weer krijg ik het visje terug voor sporenonderzoek. Geen tandje te zien. Een putje en een krasje. Heeft misschien wel even tussen de tanden gezeten maar het is zeker geen snoek geweest.
Ik mik weer op dezelfde plek. Schrik even later op van een trage zijwaartse beweging. Dan zie ik dat ook de planten langs de oever meegezeuld worden. Dat moet een groot schip geweest zijn. We horen inderdaad duizenden paardenkrachten ploegen in de verte.
De wind draait steeds verder naar het zuiden. Dat jaagt allerlei troep langs de oppervlakte. De scheepvaart rukt met de waterverplaatsing dood plantenmateriaal los. Aangespoeld dood hout raakt weer op drift. Voor Arie wordt dat allemaal héél lastig. Een gevlochten lijn plakt altijd in de oppervlakte dus vormt steeds een vangnet voor ieder takje en ieder sprietje. Gelukkig is de bodem mooi schoon dus het gezeul van al die troep in de lijn maakt de missie niet helemaal kansloos.
Weer moet Arie ophalen voor een lading troep. Nu loopt de boel ook nog vast aan de grond. Even doorhalen en daar komt een bos takken en takjes naar de kant. Ik sta klaar om de boel te landen. De aasvis valt er vrij eenvoudig tussenuit. Onder de operatie kijk ik even in de richting van mijn dobber. Traag naar links, gaat wel ver. Dan een dipje. Het is er een!
De vierde aanbeet. Dat is niet zo slecht. Het schort alleen wat aan de afwerking van alle kansen. Ik kan het toch moeilijk anders doen. Ik draai strak en leg alle frustratie in de aanslag. De vis blijft hangen. Ik krijg geen splijtende sprint. Voel alleen wat gebonk. Snoekbaars denk ik. De vis komt vrij snel aan de oppervlakte. Géén witte buik. Het is een snoekje.
Nog kleiner dan die van Arie. Ik ben oprecht blij met dit visje. Een dag vol kansen en als toegift nog een snoekje dat de moeite neemt om mijn vis stevig vast te pakken. Precies zo dat de enkele haak op het randje van het platte bekkie is blijven hangen. Karpers ga ik te lijf met haakje tien. Snoek met een joekel van een enkele haak, er past zelfs een aasvis in de bocht van de haak. Ik heb nog wat huiswerk te doen.
....Merelvrouwtje….
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
