Megasnoek 145
Door Co Sielhorst
29 december 2007.
Er is stevig gezaagd aan de poten van mijn visstoeltje. Ik donder er af. Ik weet zaterdag niet wat ik wil. Het weer werkt ook niet mee. Dát is maatgevend. Ik laat het weer nooit bepalen wat ik ga doen. Helemaal geen poten meer onder mijn stoel.
Ik wil eigenlijk naar de plas waar hoog water en ijs me lelijk dwars zaten. Nu loeit er een zuidenwind overheen. Recht op de plek waar ik nu waarschijnlijk wél kan komen. Om op een beetje diepte te komen is een flink stuk gooien gewoon nodig. Met deze wind is twintig meter, hooguit dertig meter het hoogst haalbare.
Ik laat het plan varen. Andere wateren die in mijn gedachten voorbij komen zijn veel te toegankelijk. Een auto die niet in het zicht staat is een waar lustobject voor vuurwerkterreur. Daar heb ik afgelopen jaren veel te veel voorbeelden van gezien.
...de tienvoeter…..
Er borrelt iets anders op. Oudjaar is natuurlijk wél een traditionele visdag. Geheel tegen de traditie in heb ik vorig jaar zelfs met succes op karper gevist. Dát wordt het. Ik ga naar mijn polderstek. Drie dagen om te voeren moet genoeg zijn. De weersvoorspellingen zijn niet slecht. Geen vorst in de nacht. Overdag tot een graad of acht. Kan ik wel iets mee.
Zaterdagmiddag laat ik wat voer over de reling vallen. Ik ga weer naast de brug zitten. De kleine slootjes zitten nog stevig onder het ijs. De bredere watergangen stromen altijd licht. Stroom en wind hebben de flinke ijsvloer hier binnen drie dagen weggewerkt. Zondag gaat er weer een handje in en maandag ben ik er voor een eerste poging.
Net als de voorgaande dagen voer ik wat. Minder dan er in de palm van mijn hand past. Ik vis met de tien voeter. Alleen al om snel druk op de vis te kunnen zetten. Een vis die geen start kan maken komt ook niet ver weg. De vuurwerkdreunen zijn hier nog steeds hoorbaar. Het dichtstbijzijnde dorp ligt maar een paar kilometer verderop. Ik ben waarschijnlijk de enige die zich er aan stoort.
Verder is het een grauwe dag. Zwaar bewolkt. Een miezerbuitje, net te weinig om de plu voor op te zetten. Na een kwartiertje ben ik toch aardig nat. Dat waait wel weer droog. Plotseling maakt een blauwe schicht een wending om op mijn hengel te gaan zitten. Een ijsvogel ontdekt dat er onder die berg groene kleren een lelijke vent zit. Met een schril fluitje hoekt het prachtige beestje het volgende smalle slootje in om van de schrik te bekomen. Een uurtje later schicht de blauwe komeet weer onder de brug door.
Dan krijg ik de schrik van mijn leven. Nog geen meter achter mijn ganzenveertje klapwiekt een aalscholver helemaal in paniek weg. Die heeft ook al geen gevaar gezien in die berg groen. Zo wordt het toch nog een dag met een paar leuke natuurmomenten.
Na de verplichte oud en nieuw mallemolen komt er de gebruikelijke wazige eerste dag van het nieuwe jaar. De vorst komt weer een paar dagen terug. Op de tweede dag van het nieuwe jaar komen bij mij de terugblikken pas. Mijn eerste dood aas ervaringen, ook in een vorstperiode, maar dan véél kouder.
Ik heb afgesproken met Gerald. Die staat zijn brood nog weg te proppen. Er ligt een pak sneeuw. Het vriest zeven graden. Er staat een snijdende oostenwind. Gevoelstemperatuur hebben we nog nooit van gehoord. Hij staart me vertwijfeld aan. Dat meen je toch niet? Het dringt tot hem door. We gaan gewoon.
Na een glibberige rit staan we een half uur later aan het fort. We zijn allebei verbaasd dat het water nog helemaal open is. Een klein vervelend randje voor de kant trappen we zonodig wel kapot. Gerald heeft zijn hengels de avond tevoren al opgetuigd. Hij heeft zijn dobbers snel te water. Mijn eerste hengel volgt ook snel. Voor de tweede moet ik eerst mijn pijnlijke handen ontdooien.
Ik heb beet kraait Gerald. Hou op man, dat kan toch helemaal niet. Kijk nog eens goed. Misschien draait het gemaal wel. Héél traag kruipt die dobber verder van de kant weg. Je hebt gelijk! Hij tikt vast op iets stevigs. De paniek slaat toe, de lijn snijdt door het water, raakt bijna de ijsrand. Ik probeer hem te kalmeren.
Even later rolt er een prachtige volgevreten metervis het net in. Plaatjes maken moet snel. We zien de dunne waterfilm op de ogen van de vis bevriezen. Héél goed oppassen met die vinnen, die kunnen gewoon breken. De vis gaat zo snel mogelijk weer terug. Vóór ik de tweede hengel opgetuigd heb is het weer raak. Ook dit is een metersnoek. Pas na een uur ben ik in staat om de tweede hengel in te gooien. We zijn allebei nog nooit zo verwend en realiseren ons dat dit goud is.
Zoekplaatje; met telelens ingezoomd op de reflectie van de zonbeschenen lijn in een licht kabbeltje.
In de loop van de middag zie ik vér uit de kant een visje aan de oppervlakte. Niet normaal in deze omstandigheden. Ik waag het erop. Doe mijn uiterste best om de afstand te halen. Hang voor een verre worp een verse sardien in de takel. Geholpen door de harde oostenwind komt mijn aasvisje aardig in de buurt.
De lange dobber klimt statig overeind en zakt binnen een paar minuten heel traag weg in de kabbel. Ik draai zo strak mogelijk en haal uit. Wonder boven wonder blijft de vis hangen. Mijn eerste dood aas snoek. Wat een feest.
De zon verliest haar kracht. Ik gooi de hengel niet opnieuw in. We zijn allebei helemaal tevreden. Genieten nog even na van een fenomeen dat ik later nooit meer gehoord heb. Er bestaat zoiets als het noorderlicht, maar ik denk dat dit het noordergeluid is. Door de harde ijskoude wind blijft het water in beweging. Het moet zwaar onder het nulpunt raken.
De kabbel bevriest terwijl hij in beweging is. Het geeft een héél bijzonder geluidje. Een licht rinkelend geluidje. Past héél goed bij het knarsen in de verse sneeuw. Nog voor het donker is ligt er een vreemd brokkelig ijslaagje over de hele plas.Een vis rukt me uit mijn dromen. Nog geen meter voor mijn dobber duwt een snoek zijn platte bek even door de oppervlakte. Ik blijf nog even dromen.
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
