Megasnoek 144
door Co Sielhorst
22 december 2007.
Het is een gok. Ik heb een aantal wateren bekeken. Alles binnen de invloedsfeer van de rivieren is moeilijk te bereiken. Een andere plas niet eens heel ver van mijn huis heeft schijnbaar genoeg zand opgeleverd en is overgedragen aan de stichting Gelders Landschap.
Ze vinden het kennelijk nodig op het water anders in te gaan richten. Daar zullen ze ongetwijfeld gelijk in hebben maar het landschap rond de plas straalt momenteel iets heel anders uit. Het lijkt wel of aarde in oorlog geweest is met mars. War of de worlds is hier uitgevochten, daar lijkt het nu op. Een dikke haag van wilgen die het hele water aan het zicht onttrok is restloos verdwenen. De plas ligt in zijn blote reet.
.....ijspaleis…..
Het water bestaat al tientallen jaren. Ik weet dat er een redelijk snoekbestand op zit. Nu er ineens honderden meters oever toegankelijk zijn is het verleidelijk. Ik ga erheen. De vorst maakt ander water tijdelijk onbereikbaar. Dit water wordt er een stuk toegankelijker door.
De wilgen zijn met wortel en tak gerooid. Niet afgezaagd maar helemaal verdwenen. De grond is er enigszins gelijk geschaafd maar er staan heel veel plassen. Die zijn nu natuurlijk helemaal tot op de bodem bevroren. Zonder deze diepvriesoever zou het water nóg niet bereikbaar zijn. Ik sleep meteen mijn spullen er naartoe. Daarna ga ik een stekkeuze maken.
Ik kom dichterbij. Vijfhonderd meter door een weiland. Dan begint de ijzige oever. Hier zie ik dat een brede strook met dun ijs bedekt is. Honderd meter verderop een uitstekend puntje. Er zit ook een brede opening tussen de hoge, langgerekte zandbergen. Het lijkt wel of er even twee duinen geleend zijn op een plaats waar ze aan de kust even gemist kunnen worden. Oostenwind heeft hier onrust gegeven, geen ijslaagje dus op deze plek.
Laat de spullen maar even staan. Ik tuig de hengel op en knoop een loodje onder de haak. Heel enthousiast geef ik het stuitje acht zwiepers van ongeveer een meter. Dan gooi ik bedaard richting onpeilbare dieptes. Stomverbaasd zie ik dat de lijn niet van het spoeltje kringelt. De dobber blijft stopzinnig plat liggen.
Bij het opdraaien voel ik ook nog dat het loodje bepaald niet makkelijk loskomt. Ook dat nog. Ik schuif het stuitje naar de top. Vier en een halve meter.Ook nu slaat het lood meteen in de bodem zonder dat de dobber gaat staan. Hier word ik toch een beetje wanhopig van. Wéér een zinloze dag?
Nee, natuurlijk niet. De zon begint wat aan kracht te winnen. Ik heb allang gezien dat aanvriezende mist en neerdalende stuifsneeuw de wereld in een kerstbal veranderd hebben.
Ik pak in en sjouw de spullen weer terug naar de auto. Tóch een kilometertje gelopen, mét bepakking. Ben ik niet ontevreden mee.
Dan dringt het pas echt tot me door hoe mooi de wereld vandaag is. Ik sta geparkeerd voor een volkomen verwaarloosd populierenbos. Er is een groot aantal bomen neergestort. Open plekken zijn opgevuld met elzenopslag. Het is een erg nat gebied. De ondergrond is bedekt met riet. Het is één groot ijspaleis.
De zon begint het al een beetje te slopen. Het lijkt doorlopend te sneeuwen. Gelukkig waait het niet anders was al dat moois allang weg geweest. Gretig slokt mijn digitale cameraatje al het moois op. Een zwerm sijsjes in de elzen zorgt voor een locale sneeuwbui. Deze fraaie vogeltjes zien kans om zaadjes uit de stugge elzenproppen te halen.
Halverwege de dag is het moois er wel vanaf. Prachtig hoor, die witte wereld, maar langer dan een paar dagen hoeft het voor mij niet te duren. Jack heeft gemaild, heb je maandag tijd? Op een riviertje vissen. Nee, geen ijs hier. Daar stroomt het te hard voor. Klinkt als een geschenk uit de hemel. Ik mail terug, zeg maar waar en hoe laat.
Kom maar naar mijn huis want het is te ingewikkeld om de weg naar het water uit te leggen.
Pas op, met mijn topografische atlas kom ik een heel eind. Geef me de coördinaten en ik ga je vinden, maakt niet uit achter welke boom je wegkruipt.
Ondanks de mist sta ik redelijk op tijd bij Jack voor de deur. Hij heeft gelijk, het is nog best even ingewikkeld. Een rit over zandpaadjes door bossen brengt ons bij een langzaam stromend riviertje. Alles druipt nog van de aangevroren mist. Onder de bomen nog witte plekken van de kerstversiering. Ook hier moet het een wintersprookje geweest zijn.
Er komt van alles voorbij in deze stille wereld vol beschutte plekjes.
Dodaars, de kleinste soort fuut. In een kleine overgroeide ruimte komt het echtpaar regelmatig samen. De grote zaagbek, een visetende overwinteraar uit het hoge noorden duikt ook samen met een partner. We proberen de hele dag door om onze kansen te benutten. Steeds weer halen we onze vissen binnen. Vastliggen betekent dat er zeker geen aanbeet gaat komen.
Grote zilverreiger, vechtend met blauwe reiger. Een grote viseter snelt voorbij. Roomwit, donkere kop. Dat is de grote zaagbek weer, samen met vrouwtje. Mooi leermoment. Vliegend zien vogels er toch weer heel anders uit. Zelfs ijsvogeltjes, blauwe schichten, flitsen over het water.
Het is zwaar bewolkt geweest vandaag. Er beginnen nu gaatjes in te vallen. Jack wordt helemaal enthousiast. Hij gelooft in de zon. De zon is zijn vriend. Nu gaat het lukken zegt hij. Vertrouwen is goed, vertrouwen vangt. Nu durf ik mijn argwaan uit te spreken. Ook een soort vertrouwen maar dan minder positief. Ik geloof in de maan, maar zij is niet mijn vriend.
....aangevroren mist….
Tenminste, nóg niet. Gisteravond staarde een bleke volle maan mijn huiskamer binnen. Dat is geen reden tot paniek maar ik heb al heel lang geen aanbeet gehad in de volle maan periode. Dat duurt een paar dagen. Ik heb geen idee waarom dat zo is. Wel een vermoeden. Ik denk dat snoeken in maanverlichte nachten veel minder moeite hebben met het benaderen van prooivissen. Dat ze in de duistere uren te vangen zijn heb ik allang ervaren. Bij de volgende volle maan ga ik mijn best doen om dit idee verder te onderbouwen.
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
