Megasnoek 137
door Co Sielhorst
3 november 2007.
Geen krabbenwater deze week. Voorlopig blijf ik daar even weg tot dat tuig in winterrust gaat. De plas die ik nu in gedachten heb is een diepe zandwinplas. Twintig meter water en een overvloed aan ruimte. Ik ben er al jaren niet meer geweest.
Er is niet veel veranderd. Het water staat wat hoger dan ik verwacht rond deze tijd van het jaar. Ik weet dat hoge waterstanden op de rivier invloed hebben. Heel langzaam volgt dan ook hier het hoge water. Er zit een paar kilometer tussen maar het verband is overduidelijk. De hoge waterstand houdt wekenlang aan en volgt niet meteen weer een lage waterstand van de rivier. De badkuip loopt dus makkelijker vol dan dat hij leegloopt.
...inktzwammen…
Het verschil is dat ik nu tussen de struiken zit in plaats van ervoor. Ook goed.
Als eerste gaat er een sardienfilet op de dreg. Met een onderhands worpje zit ik al op een meter of vijf water. Ik zie op deze plek alleen maar problemen als ik er meer hengels neerzet. Een complicatie op veel van deze diepe gaten is vaak de steile wanden waar een gehaakte vis makkelijk achter kan verstoppen. Het zijn ook altijd de topstekken.
Ik ben niet al te vroeg. Wat zeg ik? Twaalf uur is eigenlijk schandelijk laat. Aan de andere kant hoef ik me daar ook niet al te druk over te maken. Uit ervaring weet ik dat aanbeten meestal aan het einde van de middag komen op deze stek.Het is mooi weer dus de drukte is verklaarbaar. Voor de zoveelste keer gaat er een bal te water. Met een harde klap davert er weer een labrador achter aan. Ik trap er niet meer in. Laat me niet meer opnaaien. Het lijkt er zelfs op dat snoeken nieuwsgierig zijn en komen kijken waar al dat geweld vandaan komt. Te vaak heb ik kort na een paar harde klappen een aanbeet gehad.
Toch krijg ik er langzaam maar zeker genoeg van. Een stuk hout staat al minstens een uur een stuk hout in het water te gooien voor zijn roedel. Af en toe komt het brok gevaarlijk dicht langs suizen. Ik maak een opmerking. Het stuk hout zegt: ik gooi hier altijd een stuk hout in het water. Ja, dat zie ik ook wel en ik heb daar ook geen enkel probleem mee. Alleen zie ik dat stuk hout steeds dichterbij te water klappen. Ik vraag me af of je mij wel gezien hebt. Weinig zin in een schedelbasisfractuur vandaag.
Met een klank in zijn stem van, ik ga jou eens even geweldig matsen, verlegt hij zijn hondenwasstraat tien meter. We zijn allebei weer helemaal gelukkig. Een minuut of tien later weet ik niet waar ik ben. Een weldadige rust daalt neer over het water. Ik voel het gewoon aankomen. De dobber maakt een huppeltje en zakt traag weg. Niemand meer te bekennen. Mooi, ik zit nooit zo bekijks te wachten bij het drillen van een vis. Wat onwennig frommel ik even aan de slip. Zal dit de eerste mooie snoek zijn van dit seizoen?
Ik draai door tot de hengel zich kromt en zet rustig de haak. Meteen een paar grove sjorren. Dat voelt goed. Ik win een paar meter lijn. Dan is daar de eerste splijtende sprint. Machtig mooi. Dat is snoek en zeker geen kleintje. Ik kan maar kort genieten van de dril. De vis heeft zich vastgenageld achter de kleiwand. Er zit een laag stug wier op. Zoals ik de meeste snoeken haak, in het scharnier, kan één van de dregpunten makkelijk vast lopen in het wier. Ik weet precies wat er gebeurt en hoe het gebeurt.
Even neerleggen die hengel. Meestal gaat een snoek dan wel weer zwemmen. Deze echter niet. Ik haal een keer flink door. Ik krijg een kale haak met wat stug groen baardhaar terug. Ik realiseer me dondersgoed dat ik mijn eerste meter gemist heb. Ik moet me even beheersen. De drang om nu even iets kapot te maken is sterk. Hou je in.
Nadenken. Komt die zelfde snoek nog een keer langs? Wie weet. Ik hang een baarsje onder de dreg. Binnen tien minuten weer weg. Ik zie dat dit een kleintje is. Nerveuze schokken, veel gedoe. Ik wacht niet te lang. Haal uit en voel dat ik gelijk heb. Natuurlijk komt er wel fel verzet maar een lange diepe haal zit er toch niet in. Een dappere tachtiger perst er nog een paar mooie sprongen uit en laat zich dan gewillig onthaken. Het baarsje heb ik teruggekregen.
Daar maak ik een mooi stukje werk van. Over de lengte gaat het fileermes er doorheen. Lijkt nu wel een schoolplaat van biologieles. Vrij snel is er weer belangstelling. Gaat niet door. Even kijken wat er aan de hand is. Er staat nog genoeg wier op de bodem. Een haakpunt in dit stugge spul en er is geen snoek meer die mijn aas los krijgt. Ik draai op en pluk de dreg schoon.
De dobber gaat wat dieper. Ik gooi met de wind mee. Het loodje van tien gram moet mijn aas op de plaats houden waar het valt. Soepel lijn afgeven tijdens het zinken. Allemaal dingen die moeten voorkomen dat mijn aasvis nog van zijn plaats komt na het ingooien. De wind gaat liggen. Dat is geen nadeel.
Ik kijk wat om me heen. De blaadjes vallen van de wilgen. Hier en daar bloeit nog een boterbloem. Een grote kluit inktzwammen heeft een goede voedingsbodem gevonden. Het ruikt ook naar herfst. Er komt een kleurtje aan de hemel. De zon zakt. Dikke bewolking zit een bloedmooie zonsondergang in de weg. Het grijze gordijn schuift langzaam dicht. Hoelang heb ik nog, een half uur misschien. Kan er makkelijk nog een komen. Zelfs in het aardedonker heb ik ze hier gevangen.
Ik ben helemaal niet verbaasd als de besneden baars gepakt wordt. Misschien de snoek die daarnet de vis niet op kon pakken. Nu gaat het een stuk beter. Een klein schokje wordt meteen gevolgd door een traag wegzakkende dobber. De lijn strekt zich kalm achter de vis aan. Ik durf hier wel tegenin te beuken. Mooi, hij pakt meteen een lekker stuk lijn. Die is weg uit de gevarenzone. Zo heb ik ze het liefst. Wat verder uit de kant knokken en hoog door de oppervlakte weer terugkomen. Wat groter nu, geen meter maar wel een dapper knokkende snoek. Ik zit weer op het juiste spoor.
...dapper…..
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
