Megasnoek 133
door Co Sielhorst
9 oktober 2007.
Ik ben er helemaal klaar voor. Papieren in orde. Vis in de vriezer. Materiaal nagelopen. De verplichte nummers in de tas. Een enorme onthaaktang, draadtang om een dreg kapot te kunnen knippen. Zal wel nooit nodig zijn maar mag toch niet ontbreken.
Voor het maken van extra onderlijnen is ook een redelijk zware doos materiaal nodig. Ik kan er niet omheen. Voor de rest verandert er niets. Zelfde net, zelfde hengel, zeilen gaat bij deze wind niet lukken dus daar hoef ik niets voor mee te nemen. Jammer, ik ben heel benieuwd hoe dat hier zou verlopen.
Eerste snoek zonder natte handen….
De ochtend begint somber. De grijze deken verdwijnt pas als de zon klimt. De temperatuur is ook meteen een stuk aangenamer. Ik zie meteen dat ik de windrichting thuis al goed ingeschat heb. Noordoosten wind. Ik kruip in de luwte van een bult en een wilgenbosje. Een winterkoninkje maakt luid schetterend bezwaar. Komt steeds dichterbij. Vliegt in een grote boog me heen. Keert weer terug in het wilgenbosje en laat het er verder bij.
Ik heb eens nagedacht over het nut van meerdere hengels. Een aantal jaren geleden heb ik hier ook een mooie periode doorgebracht. Diverse keren panische toestanden meegemaakt. Een vis in het net en meteen een tweede aanbeet. Ik heb hier eigenlijk geen zin meer in. Vroeg of laat gaat er iets fout door mijn eigen hebzucht.
Ik ga gewoon met één hengel zitten. De zon maakt iets los. Zweefvliegen, van die geel zwart gestreepte beestjes die allemaal op een wesp willen lijken. Volkomen onschuldig. Een grote zilverreiger zakt op het windje rustig de rivier af. Gaan ook al niet meer weg. Ze horen toch naar Mediterrane oorden te vertrekken. Er vliegen ook nog steeds vlinders rond. Even later gaan er libellen patrouilleren in de luwte. Ik kan het niet laten. Even een rondje maken.
In een ondiepe hoek staan wat meer planten en verspreid riet. Als een reiger sluip ik langs de oever. Dit is de tijd voor herfststerrenkroos. Een heldergroen waterplantje dat in grote bossen onder de oever groeit. Het water is hier wat helderder. Wat is dat? Strak silhouet van een snoekje. Een plaat. Iets dichterbij nog. Weer een plaat. Iets dichterbij nog. Het lukt nog één keer. Ik ben tevreden. Scherpte zal misschien tegenvallen. Het water is niet glashelder. Toch leuk geprobeerd. Mijn eerste snoek op de plaat. Zonder natte handen.
Ik nestel me achter de hengel. De dode baars onder de dobber is een bewuste keuze. In mijn actieve bootperiode op de rivier heb ik heel lang met baarzen gevist. Levend mocht toen nog. Toch verankerde ik de baarzen zodat ze niet konden vluchten. Werkte uitstekend. Bovendien bleven de snoekbaarzen er af. Ik heb geen hekel aan snoekbaars. Zeker niet als het een grote vis is. Alleen op die kleine killertjes die ik vroeger op dikke voorns kreeg zat ik nooit te wachten. Nu nog niet.
De dobber staat dertig meter uit de kant. Ik kan het haast niet geloven. Schokt en danst, zakt traag weg. Komt weer boven. Het is me iets te nerveus allemaal. Toch sta ik meteen naast de hengel. Ik durf geen risico te nemen. Draai strak en haal uit. Lijkt best ergens op. Alleen al door de massa van de aasvis. Het vervolg is minder. Ik voel alleen het gewicht van de aasvis in de verte. Eerste aanbeet gemist.
Ik bekijk de vis aandachtig. Geen krasje op te bekennen. Tóch snoekbaars? Een rotsvaste overtuiging waar ik jarenlang vertrouwen in heb valt kletterend in scherven. Het enige voordeel is dat een baars een stootje kan hebben. Er is geen snoekbaars die het pantser van een baars kapot krijgt.
Heb ik me toch niet voor niets uitgesloofd om baarzen te bemachtigen. Wat doe ik nou, Johan moet ik ervoor bedanken. Die heeft me het eerste partijtje bezorgd.
Deze kan meteen weer te water. Mankeert helemaal niets aan.
Een paar minuten later is het weer feest. Nu geen gewauwel. De lijn begint al uit het water te klimmen. Ik pak de hengel op en laat de bocht strak trekken. Pas als ik gewicht op de top voel leunen doe ik en flinke stap terug om nog meer rek uit de lijn te halen en geef een kleun. Weer mis!
Nu voel ik dat de baars ook weg is.
Ik diep een tweede vis op uit de koelbox. Voelt nog stijfjes aan. Ik zet even iets te stevig aan om een inkeping boven het staartje te geven. Hele staartje weg. Ziet er wat vreemd uit maar even boven de amputatie zet ik het mes er nog maar een keer in voor een inkeping. Nu gaat het beter. De baars lijkt nu wat meer op een fricandel. Aërodynamisch doet ie het perfect.
Snoekbaars is een scholenvis. Ik gok er op dat er veertig meter verderop even geen snoekbaarzen zitten. Vrij lang denk ik dat ik goed zit. Dit lijkt er meer op. Een aanbeet uit het boekje. Heel kalm zakt de dobber weg om niet meer terug te komen. Hier word ik nerveus van. Ik pak de hengel op. Draai rustig strak tot ik weerstand voel en zet dan kort en droog de haak.
Eindelijk hangt er een vis aan. Kalm win ik lijn. Ik hou overal rekening mee. De uitbarsting kan ieder moment komen. De koers ligt richting steenstortbodem. Ben ik niet blij mee. Ik hou de hengel zo hoog mogelijk. Stuitje komt in beeld. Dobber aan de oppervlakte. Witte schim eronder. Ik haal door. Een prachtige kam door de oppervlakte. De fricandelbaars bungelt in hoek van het bekkie. Wat een verschil met een snoekenbek.
Ja, timmer het er nog maar eens goed in. Baars is prima aas voor snoekbaars. Na een paar buitelingen kan ik de vis achter de kieuw pakken. Het is best een mooie vis. Licht gehaakt. Gaat als een raket weer terug naar duistere diepten. De baars komt afgezien van een vermiste staart weer ongeschonden uit de strijd. Ik geloof dat ik steeds meer waardering krijg voor snoekbaarzen.
Meer waardering….
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
