TotalFishing

Marc op de maandag 2

Comfort zone

Deze week ben ik even uit mijn comfort zone -vissen in zout water- gestapt onder het motto: Het kan verfrissend werken. Want waarom vind ik vissen ook al weer zo leuk? Het vangen van een vis, blijft het vangen van een vis, en dat is uiteindelijk de bedoeling. Bij eigenlijk elke visserij bepaalt de verwachting in grote mate de blijdschap of de teleurstelling die volgt.

Een keertje hélemaal terug naar hoe het is begonnen, besluit ik, ik ga vissen in een slootje dicht bij huis. En eens kijken of het iets is 'voor later als ik oud ben en niet meer over de blokken van de Zuidpier kan klauteren.';-)

Ik vis dus deze week maar liefst drie keer 'ouderwets' met een vaste hengel in het dichtst bij huis gelegen water: vanaf een steiger aan de Jacob van Lennepkade in Amsterdam Oud west, op vijf minuutjes lopen.

Járen geleden heb ik al een keer op deze plek gevist. Ik wilde toen voorntjes (aasvis) gaan vangen, maar ben een uurtje later na de zevende brasem gestopt. Ik verwacht dus ook nu weer brasems te vangen en hoop op andere soorten.

Uit de verzameling diep ik de benodigde en inmiddels bejaarde dobbertjes, loodjes en haakjes op. Er zijn zelfs nog een paar complete tuigjes. Om in stijl te blijven schaf ik bij De Verftent -annex hengelsportwinkel, ook vlakbij- Justus lokvoer en maden aan. Verder heb ik weinig spulletjes nodig, dus ook geen gesjouw.

Lekker weinig spulletjes...

Het voelt eigenlijk best gek om met je hengeltje, je schepnetje en je plastic tasje door de stad te lopen om zo'n beetje tussen de geparkeerde auto's te gaan vissen. Het hengelen beleef ik toch toch het meest intensief als ik echt 'buiten' ben, vroeger in de (inmiddels dichtgebouwde) polder en tegenwoordig liefst met wijds uitzicht op de zee.

Maargoed, op het steigertje aangekomen blijkt de koude noordwestenwind tussen de huizenblokken zo haar eigen richtingen te kiezen. De windvlagen komen van alle kanten, de naweeën van de afgelopen dagen. De vijf meter lange telescoophengel voelt slap en wuift traag mee met de windvlagen. Als het zonnetje niet achter een wolk is verstopt, is de warmte daarvan genoeg om het, winters aangekleed, echter zonder de broek van het warmtepak, uit te houden.

Hengel in de wind.

De gracht is best diep, ongeveer vier meter. Er staat een lichte trek in het water. Ik maak de balletjes lokvoer niet al te hard, zodat er onderweg naar beneden al deeltjes worden meegenomen die een geurspoor maken. Uiteraard ligt er troep in de gracht, zodat het haakje een enkele keer vastloopt.

Na een half uurtje zit ik eigenlijk best lekker te vissen en ben ik weer even dat jochie met die hengel, geconcentreerd op wat er kan komen.

Vroegah...

Het stadsgeruis en het monotone tweetonige gepiep van een ketting aan een zacht deinende woonboot veroorzaken in combinatie met het dobbertje in de gaten houden een aangename 'visroes'.

Nu...

De eerste aanbeet na ruim een uur levert een misser op, maar de tweede laat de hengel goed doorbuigen, een brasem dus.

De weerhaak heb ik platgeknepen, zodat ik de vis eenvoudig in het water kan onthaken. Hoef ik mezelf en m'n schepnet straks niet van die brasemlucht te ontdoen. En de brasem heeft al z'n slijm nog... Indachtig dat ze in scholen zwemmen, voer ik gauw wat balletjes lokvoer en maak me op voor een 'brasembal'.

Maar helaas, dit was het en de zon verdwijnt nu geheel achter het wolkendek. Een half uur later begint het verkleumingsproces, klaar voor vandaag.

De volgende dag is het een stuk aangenamer, de wind is afgenomen en gedraaid naar het zuiden. Het zonnetje laat zich iets meer zien. Nu heb ik ook oud brood bij me om een oude truc toe te passen: eerst de eendjes voeren. De vissen in dit soort water 'weten' dat er broodkruimels in dat gespetter onder water verdwijnen. Er zijn echter geen eenden. De enkele zwaan en meerkoet die hier rondzwemmen maken te weinig kabaal.

De visserij is vandaag een stuk beter. Een schooltje brasems blijkt te zijn gearriveerd en ik vang er een stuk of zes in een uur tijd. De eerste twee secondes na het aantikken leveren iedere keer de beste, diepst tot de verbeelding sprekende vismomenten op. De hengel gaat krom en je weet even niet wat je aan de lijn hebt.

Daarna is het momentum in dit geval alweer voorbij, want in het nog redelijk koude water doet een brasem verder niet zoveel meer. Maar toch…

Tijdens de derde sessie twee dagen later vang ik op dezelfde plek in drie uur tijd helemaal niets, behalve plastic en takken. Ik heb zelfs een tweede hengeltje meegenomen om vlak voor de steiger te vissen, maar ook dat levert geen nieuwe soorten op. Het is een mooie dag en er wordt druk gevaren.

Bootjesdag

Het schepnet wordt vandaag toch nog nat. Tot twee keer toe kan ik het schepnet inzetten om de voetbal van een paar jongetjes uit de gracht redden.

De vangst van de dag.

Tijdens een babbeltje met een geïnteresseerde buurtbewoner die ook vist, merk ik hoe enthousiast ik vertel over m'n 'normale' zoutwatervisserij. Zo'n weekje zoet was even een leuk experiment, maar de zoute comfort zone lonkt alweer sterk. Ik hoop ook nog héél lang te kunnen klauteren over de blokken van de pieren.

Nu maar hopen dat de lente lekker snel goed op stoom komt zodat de geep, harder, makreel, fint en de zeebaars weer in het vizier kunnen komen. Nog even geduld…