**KLAAR**            Valentia Islands, topstek           in Zuidwest Ierland

Valentia Islands, topstek in Zuidwest Ierland

door Joop Folkers

Sportvissers die regelmatig naar Ierland trekken weten dat de factor “weer” vaak een belangrijk onderdeel van de vakantie vormt. Te veel wind kan je vakantie in een echte catastrofe doen veranderen. Je moet het gewoon treffen.

                       

“Je moet het treffen…”

Uiteraard zijn er ook tijdens onze vele Ierland avonturen wel een aantal dagen verloren gegaan door extreem veel wind. Oke, veelal bieden de uitgebreide baaien dan wel uitkomst maar daar kom je uiteindelijk niet voor, toch? Afgelopen jaar trokken we de eerste week van september met een stel “echte” zeebonken naar het mooie Valentia Island. Een toplokatie, waar we de laatste jaren al menig grote vis hebben weten te vangen. Ons doel deze vakantie? Het vangen van een zware skate. Helaas, kan ik echter al direct vermelden dat dit nobele streven niet werd beloond. Maar goed, dat mocht de pret zeker niet drukken want de gehele visserij was meer dan perfect te noemen. Naast blauwe haai, prachtige kathaaien en veel, ja heel veel congers en lengen kon je net zo veel grove pollak vangen als je maar wilde! Kortom een super vakantie met opmerkelijk veel vis. Samen met Total Fishing nemen we eens een kijkje op Valentia Island en laten je meegenieten van de vele vismogelijkheden die dit mooie schiereiland ons sportvissers bied!

                       

“De eerste dag was super met maar liefst 37 congers”

Op de dag dat het vliegtuig op Cork landde kregen we direct de mededeling dat zich een groot hoge drukgebied boven Ierland had genesteld. Toppie, want volgens onze schipper Richard betekende dat de hele week rustig weer. Nadat alle hengels en andere materialen aan boord waren gebracht, namen we samen met onze schipper de beste skate lokaties door. Uiteraard kwam die geloofwaardige dag van ruim 5 jaar geleden al weer snel ter sprake. De dag dat Richard zelf zijn eerste skate van ruim 150 pond in zijn boot mocht verwelkomen. Gekozen werd voor vrijwel dezelfde stek, mede omdat hij daar de afgelopen weken regelmatig mooie vissen had weten te vangen. Omdat er de afgelopen dagen een stevige noordwester had staan bulderen, moesten we wel rekening houden met een zeer hoge (rustige) deining! Maar, dat mocht de pret uiteraard niet drukken. Eenmaal op de open oceaan, werden we begroet door een indrukwekkende circa 10 meter hoge deining. Een massieve muur van water die tegen de hoge uitgesleten rotskust in een grote schuimvlok te pletter sloeg. Al snel werden we op onze eerste trip vergezeld door een groep dolfijnen die net voor de boeg van de boot hun kunsten vertoonden. Het barstte werkelijk van de (aas)makrelen en binnen een tijdsbestek van een kwartiertje hadden we genoeg en konden we dan ook al op weg naar onze stek. Ondanks de hoge deining gaf Richard er de voorkeur aan om te ankeren.

Het duurde niet lang voordat een van de hengels werd getrakteerd op een paar doffe dreunen. Conger zo werd verondersteld. “Let him go, give him time to feet” was het advies van onze schipper. Op het moment dat de vis begon te zwemmen zette Eric de haak en kon de eerste dril van de vakantie beginnen. Het was meteen goed raak congermans had er echt zin in en deed verwoede pogingen om terug te keren naar zijn huiskamer. Niks, briesde Eric eerst zien en dan pas weer terug. Binnen nog geen tien minuten verscheen de eerste conger in het glasheldere oceaanwater. Altijd weer een spectaculair gezicht, om die grote dikke zeepalingen knokkend en draaiend om hun eigen as aan de oppervlakte te zien verschijnen. Om beschadiging te voorkomen werd de vis vakkundig door onze schipper aan boord gebracht. Insiders weten dat er dan meestal weer een nieuwe strijd losbrand. Het gladde lijf van zo’n spierbundel is altijd weer moeilijk tot bedaren te brengen. Een probleem dus tijdens het onthaken van de vis, echter vakkundig knipte Richard de 90/00 mm. dikke haaklijn net boven de haak af en kon deze ruim 35 pond wegende “oerpaling” na het maken van wat foto’s weer terug naar moeder natuur. We vingen die eerste dag maar liefst 37 mooie congers, die in gewicht varieerden tussen de 25 en 40 pond. De “bijvangst” bestond uit een enkele rog of kleine leng.

De 2e dag werd besloten om te starten met het vissen op pollak. Een heerlijke visserij die, al vang je er 100 op een dag, altijd weer even spectaculair blijft. En dat het langs de zuidwest kust stikt van de zware pollak kun je gerust aannemen. Alles zat mee, want de wind had de pijp aan Maarten gegeven. Omdat we tegen het dode tij aanzaten liep er een heel mooi zwak stroompje. Zelf opende ik met een grote zwarte shad. Omdat het er zo’n 30 meter diep was koos ik voor een 50 grams jigkop. Deze manier van vissen is juist zo leuk omdat je pollak kunt vangen aan relatief licht materiaal. Een gewone spinhengel met een werpgewicht van 50-100 gram is al voldoende om de zwaarste pollak te landen. Kies wel voor een sterke molen met een perfecte slip afstelling. Pollak is evenals onze zeebaars, een onberekenbare vissoort die tijdens een dril vaak onvoorspelbare runs neemt! De manier van vissen is simpel. Werp enigszins uptide in, en laat het kunstaas gewoon naar de bodem zakken. Ten teken dat de bodem bereikt is valt de lijn slap. Op dat moment begin je je kunstaas heel langzaam binnen te spinnen. Je zal snel ondervinden dat de aanbeten vaak heel verschillend zijn! De ene keer nemen ze je kunstaas vol en wordt je hengel bijna uit je handen getrokken. De andere keer lijkt het net of de vis gewoon aan je kunstaas gaat “hangen”. Zonder duidelijke aanbeet zwemmen ze dan achter het kunstaas aan en zuigen het als het ware naar binnen. Sla nooit te vroeg aan want dan verspeel je geheid veel vissen.

                       

”Aan licht materiaal geweldige sport!”

Na een spectaculaire visdag en vele tientallen zware pollakken verder werd de terugreis aanvaard. Uit ervaring wisten we, dat je voor de vuurtoren vlak voor de ingang van de haven soms hele dikke pollakken kon vangen. En ja het vissersbloed kruipt nu eenmaal waar het niet gaan kan. Dus werd de motor precies op de scheidingslijn van een uitgebreid rif weer stilgezet. Direct vlogen er zes fel gekleurde shads richting vuurtoren. Nog voordat ons kunstaas de bodem had bereikt, stonden we allemaal alweer met een kromme hengel. Werkelijk ongelooflijk, maar waar. Supersport, en dan zo dicht bij de haven! Favoriete kleur hier was een fluo-rode shad voorzien van een idem gekleurde jigkop van slechts 20 gram. Dit unieke spectakel duurde precies een half uur, toen was de pollak-koek op. Volgens onze schipper kwam dit louter en alleen maar door het wegvallen van de getijdestroom. Als je een uurtje wacht, vang je ze weer volop. Maar omdat de duisternis al aanstalte maakte om door te zetten, werd besloten om het hierbij te laten. Dat een lange dag op de oceaan hongerig maakt is bekend. Na een korte douche, was het dan ook smullen geblazen, toen de pollak van de dag ervoor graadloos gefileerd op tafel verscheen!