**KLAAR**            STRAUMFJORDEN             topper voor zware koolvis

STRAUMFJORDEN
topper voor zware koolvis

Door Joop Folkers

Steeds verbaas ik me weer over de vele “hotspots” die het mooie noord Noorwegen rijk is. Zo vertrokken we vorige week (eind juni 2004) richting Straumfjorden, een gehucht gelegen in het betoverende Steigen op nog geen steenworp afstand van de visrijke Lofoten.

                       

Ook hier waren de invloeden van de middernacht zon duidelijk merkbaar. Donker werd het er in geen geval, sterker zelfs nog onze nachtelijke visavonturen werden we steevast verwend door een heerlijk prikkend zonnetje! Maar goed, na enig zoekwerk arriveerden we pas laat bij ons typisch Noorse onderkomen. Een van hout opgetrokken huisje waarvan het dak was voorzien van een dikke grasmat. Een weldoordacht iets, dat naast een perfecte isolatie ook plaats bood voor de nodige meeuwen nesten. Nadat we onze koffers hadden uitgepakt werden de hengels alvast visklaar gemaakt voor de volgende ochtend. Na een korte, ietwat onrustige nacht werden snel wat boterhammen met jam naar binnen gewerkt en kon ons eerste visavontuur beginnen.

We konden gebruik maken van een behoorlijk stabiele aluminium boot, aangedreven door een 30 pk Johnson met als technisch hulpmiddel een Lowrance X15. Het is altijd weer even slikken als je met zo’n “mini” boot zo’n inmens groot fjord op vaart. Uiteraard hadden we de waterkaart goed bestudeerd en wisten we ongeveer waar we wilden starten. Belangrijk gegeven is altijd dat je ondieptes in de gaten houdt.

Stel dat je een fjord hebt waar het gemiddeld 70 tot 80 meter diep is, dan vind je de beste stekken op die plaatsen waar de waterdiepte sterk afwijkt met die van de rest van het fjord. Ook nu vonden we al snel wat steil aflopende rotsranden en werden de eerste pilkers richting bodem gestuurd. Nou, alsof ze er op lagen te wachten daar beneden! Wat, sterker nog. Reeds halverwege knalden de eerste vissen al op onze 175 gram zilveren Noorse pilkers.

                       

Een aardige “binnenkomer”nietwaar! De toppen van onze spinlatten verdwenen tijdens de felle runs regelmatig onder water. Zelf ging ik voor een dikke gul, terwijl mijn maat riep dat het bij hem een grote koolvis moest zijn. Na ruim 5 minuten verscheen er op zo’n 15 meter diepte een grote witte schim. Het bleek een dikke gul van ruim 20 pond en een lengte van 107 cm. Na het schieten van wat foto’s kon onze bebaarde vriend weer terug naar zijn schuilplaats. Inmiddels had mijn vismaat een pracht van een koolvis geland. Een kogel ronde vis, in topconditie. Hoe bedoel je een super start!

Ook de tweede keer dat de pilkers richting bodem zoefden was het al weer prijs. Naast dikke gullen en koolvissen, vingen we ook zeewolf en grove schelvissen. Op bepaalde momenten begon de zee werkelijk te kolken en verschenen en enorme scholen kleine koolvisjes aan de oppervlakte die het op de enorme veelheden mini haring hadden voorzien. De kleine koolvis vormden op hun beurt weer een aantrekkelijke prooi voor hun grotere broeders die in gewicht varieerden van 5 tot zeker 10 pond. Dit spektakel duurde soms minuten lang waarna de enorme scholen in het niets verdwenen om verderop weer geheel onverwachts op te duiken. Ons kunstaas hier bestond uit 15 cm. lange rood/gele shads die we aanboden middels 80 en 115 grams jigkoppen.

                       

Het typische was dat je de shad werkelijk met een behoorlijk snelheid moest binnen vissen anders kon je het gewoon vergeten. De grotere koolvissen volgden het kunstaas om meestal op zo’n 10 meter onder de oppervlakte pas toe te slaan. De aanbeten waren dan ook werkelijk snoeihard en werden direct gevolgd door supersnelle runs van soms tientallen meters. Kortom een topvisserij waar we ons heel wat uurtjes mee hebben vermaakt.

De derde dag waren we uitgenodigd door een beroepsvisser uit Rossoya gelegen op het eiland Engeloya dat grensde aan de indrukwekkende Vestfjorden die de open verbinding vormden tussen het vaste land en de alom bekende Lofoten. Een uitgestrekt gebied met unieke mogelijkheden, tenminste mits de weergoden geen roet in het bekende eten gooien. Ook nu bleek onze “weer-engel” ons goed gezind en trokken we in verband met het tij pas rond het middaguur het grote avontuur tegemoet. Gesterkt door “stoere”verhalen omtrent de perfecte visserij van de laatste dagen duurde de tocht naar de hotspot nog korter dan verwacht.

Als je over een mooi stuk ongerept natuur praat dingt dit gedeelte van noord Noorwegen zondermeer mee naar de eerste prijs. De contouren van de reusachtige besneeuwde bergen van de Lofoten staken schril af tegen het heldere diep groen gekleurde oceaanwater! Precies zoals dat zo mooi past op een prentbriefkaart. Omdat de wind totaal was weggevallen zag je volop kleine dolfijntjes rond de oppervlakte jagen. Terwijl de ene koolvis na de andere aan boord kwam wees de schipper ons op de enorme staart van een grijze walvis die (helaas voor ons) richting open oceaan zwom en dus helaas niet door onze camera kon worden vast gelegd.

                       

Helaas kwam ook aan deze onvergetelijke trip een eind en besloten we rond een uur of elf ’s-avonds terug te keren naar de mooie nieuwe jachthaven van Rossoya. Leuk om te weten is dat men hier drie fonkel nieuwe huizen aan het bouwen is pal gelegen aan het water en uiteraard bestemd voor de verwende sportvisser. Dit hele complex wordt eind augustus opgeleverd en bij ieder huis heeft men de mogelijkheid om twee supersnelle, zeer stabiele polyester boten te huren. Aan dit gehele nieuwe unieke gebied, wordt komende jaar op de site van DinTur volop aandacht besteedt. In deel 2 nemen we u mee naar het tweede deel van deze trip n.l. het fraaie Soroya!

(wordt vervolgd)

N.v.d.r. Er bleken misverstanden te bestaan over het vissen met levend aas op zee in Noorwegen. Bij navraag bij de officiële instanties, bleek dat dit niet is toegestaan, reden waarom de passage hierover in dit artikel is verwijderd. Waarvan acte.