**KLAAR**            Oldendalen en Lavan;          2 nieuwe toplocaties van Din Tur

Oldendalen en Lavan; 2 nieuwe toplocaties van Din Tur
(deel 1)

Door Joop Folkers

Het is nog geen 2 weken geleden dat de Boeing 737 van Scandinavian Airlines een rustige landing maakte op het vliegveld van Tromso. Onze bestemming, Oldendaler Sjobur, een nieuwe lokatie van de Noorse reisorganisatie Din Tur. Het pitoreske “stadje”Olderdalen is gelegen aan het machtig mooie, uitgestrekte Lyngenfjord.

                       

Na een kleine twee en een half uur sturen arriveerden we op de plaats van bestemming.We werden er verwelkomd door onze gastheer en lokal fisherman Asmond Bergmo. Hij bracht zijn jeugd door aan dit immense fjord, en kende het dan ook als zijn broekzak. Vol overgave, vertelde hij dan ook over de vele grote vissen, die hier de afgelopen jaren waren gevangen. Wat te denken, van reuze kabeljauwen tot bijna 80 pond of super zware zeewolven! Last, but “zeker”not least, vertelde hij ons over de enorme heilbotten die hier in dit fjord huisden. Kortom, het zag er allemaal veelbelovend uit. Na dit opbeurende gesprek, vertrokken we naar ons hotel, de Oldendaler Sjobur. Een lief totaal verbouwd hotelletje, gelegen aan de gezellige kleine haven van Oldendaler. Ook voor onze visboot was gezorgd. Eigenaar Oistein Berg, verzekerde ons, dat er aan het eind van de week drie van deze super complete visboten aan de steiger zouden liggen.

Omdat het hier boven de Poolcirkel te maken hebben met de middernachtzon is het in deze periode gewoon 24 uur lang licht. Na het installeren van onze kamer werd dan ook rond een uur tien ’s-avonds besloten om nog een paar uurtjes te gaan vissen. Het was windstil, toen we “onze” ruime, typisch Noorse, visboot langzaam de haven uit stuurden. “Probeer het gewoon hier vlak voor de deur op zo’n 150 meter uit de kant. Je maakt er zeker nu tijdens het opkomende water een goede kans op zeewolf” aldus Asmond. Daar onze boot was voorzien van een perfect werkende Lowrance X91 dieptemeter was het een koud kunstje om de vele ondieptes te registreren. Rond de 25 meter zoefden onze lichte 100 grams zware pilkertjes hun eerste avontuur tegemoet. Zelf had ik gekozen voor de nieuwe (geel/rood gekleurde) Stormsilda‘s terwijl vismaat Eric de oer degelijke Noorse Stingsilda naar de bodem stuurde. We hadden gezien de diepte, beide gekozen voor een 3 meter lange spinhengel met een werpgewicht van 60 tot 100 gram. Op een zwak “eb-stroompie” driftte onze boot precies op de juiste afstand langs het talud. De vis had er echt zin in, want binnen een tijdsbestek van amper 5 minuten hadden we de man al 3 gulletjes van pakweg 4 pond!

                       

”Een pracht van een zeewolf. We zouden ze echter nog veel groter gaan vangen…”

Ineens werd mijn pilkertje “lelijk”gegrepen door een grote vis die er dan ook vandoor ging als een raket. Gelukkig stond de slip van mijn nieuwste molen perfect afgesteld en kon de vis in een keer door kanjeren. Hoe bedoel je uniek, dat je ’s-avonds om bijna half twaalf een unieke vis staat te drillen, met een zwak prikkend zonnetje in je rug? Terwijl je wordt omgeven door enorme massieve besneeuwde bergen! Noorwegen ten voeten uit. Maar goed, na ruim een kwartier zat er nog nauwelijks schot in de strijd. Ik won weer eens 10 meter en vismans pakte weer 15 meter terug . Eindelijk na ruim 25 minuten verscheen er een prachtig getekende zeewolf in het glasheldere donker gekleurde zeewater. Mijn hemel, wat een vis . Eric twijfelde geen moment en nog voor dat de zeewolf begreep wat er gebeurde lag onze “steinbitter” vernietigend om zich heen te timmeren in onze boot. “Wat een knuppel, zo groot had ik hem tijdens al mijn Noorwegen avonturen nog nooit gezien. Onze digitale weegschaal bleef steken op precies 10.450 gram bij een lengte van 104 cm! Om even twee uur voeren we langzaam terug naar de haven. Zes grote zeewolven (allemaal zo rond de 14 pond) , twee heilbotjes en vele tientallen koolvissen en gullen hadden reeds ons kunstaas gepakt. Zo, als dit geen goede start van een visvakantie is weet ik het niet meer!

Na een korte maar intensieve nachtrust werd er ’s-morgens tijdens het ontbijt afgesproken dat we het vandaag eens op heilbot zouden proberen. Gesterkt door de gedachte dat Asmond de fjord goed kende tufden we, voorzien van een enorme kunstaas collectie, richting Koppangen, een stek waar het groen-blauwe zeer zuurstof rijke smeltwater van een enorme gletsjer in de fjord stroomt. Op deze stek had ik twee jaar geleden ook al gevist, en het resultaat was destijds meer dan perfect te noemen. We vingen toen volop zware kabeljauw, schelvis en dikke koolvissen. De diepte ter plaatse was ongeveer 30 meter, en dus kon ik ook hier weer goed uit de voeten met mijn spinlat. Heel zorgvuldig tastte onze dieptemeter de grillige bodem weer af. Vooral wat kleinere koolvis en een enkele grote gul toonden interesse in ons kunstaas. Ook nu was de geel-rood gekleurde pilker weer verreweg favoriet. Mijn maat probeerde eens een grote shad, gebracht aan een 60 grams jigkop. Het leek wel, alsof ze hier al uren op hadden liggen wachten! De blauw-witte shad had de bodem nog niet bereikt, of het was al bingo. Ja en niet van die lullige visjes, neen gewoon gullen van dik 20 pond!! Maar zoals gebruikelijk, duurde ook dit feest niet al te lang (bekende fluitje) en terwijl de zon de temperatuur opstuwde tot ver boven de 20 graden, besloten we weer gewoon over te gaan tot de orde van de dag, namelijk onze “heilbot sessie”.

                       

Terwijl onze dieptemeter een sterk aflopend talud aan gaf, werd mijn rood-gele duivel weer eens getrakteerd op een enorme dreun, direct gevolgd door een lange run. “Zo Eric, dit is beslist geen gul, tenzij ik hem vals heb gehaakt”; bromde ik. Ook nu nam onze vriend weer het rit aan en waren we zelfs genoodzaakt onze motor te starten, omdat de vis maar bleef duiken. Terwijl mijn hengel tot ver in het handvat doorboog waren we het er al snel over eens, dat mijn nieuwe molen zondermeer het predicaat “topper”mee kreeg. Een betere praktijktest bestond er niet. Na ruim 10 minuten gaf de vis wat meer ruimte en stonden we beiden te wachten op wat komen ging… zou het dan toch een heilbot of….? Juist toen we een schim uit de diepte naar boven zagen komen dook de linkerd weer de diepte in.

                       

Een paar minuten later kreeg ik de vis weer richting oppervlakte. “Een heilbot”; gilde Eric .. Of die grote platte het spelletje door had weet ik niet, maar waarschijnlijk instinctief verdween hij toch weer in de diepte. Maar na enkele minuten was het dan toch raak en kon ik mijn eerste prachtige Noorse heilbot op de gevoelige plaat vast leggen. De vis woog op een snipper na 6 kilo en was 82 cm. lang. Dit was echter pas het begin…