**KLAAR**              Noorse   snoek, echte vechtersbazen (1)

Noorse vechtersbazen (1)

door Aad Kouwenberg en Luc Coppens

Bij de bovenstaande titel denk je direct aan zeevis, sterke gullen die in de schitterende Noorse fjorden worden gevangen en foto’s van angst inboezemende zeewolven. Echter dit verhaal gaat niet over zeevis maar over snoek!

                       

“Dit verhaal gaat over snoek!”

Toen Henk Simonsz mij vroeg om voor Total Fishing een aantal onbekende wateren in Noorwegen te gaan proberen was ik direct enthousiast. Ik had al een aantal artikelen hierover gelezen op de site van Scanpartner, het reisbureau dat in samenwerking met Total Fishing de reis voor ons heeft geregeld. Deze verhalen betroffen allemaal de fjorden/meren rondom Oslo, echter onze bestemming lag een tweehonderd kilometer noordelijker en was niet echt bekend m.b.t. snoekvissen. Volgens Henk werd het echt pionieren en als het vissen niks was kon ik altijd nog bergen gaan beklimmen. Ik hoefde over het aanbod niet lang na te denken. Samen met Luc Coppens zou ik op zaterdag 13 September vertrekken naar het gebied ca. 220 kilometer boven Oslo. Onze belevenissen in dit adembenemende gebied kunt u in het navolgende verslag lezen.

Heenreis.
Er werd voor ons een overtocht geboekt van Kiel naar Oslo. Vanaf mijn woonplaats een rit van 580 kilometer. Luc was op zaterdagochtend om 6.00 uur bij mij en we zijn direct vertrokken. We moesten om uiterlijk 12.30uur inchecken en we haalden dit ruim. Na het ophalen van de voucher konden we inschepen en om 13.30 verlieten we de haven van Kiel. Het weer was schitterend en met een beetje rondlopen, wat eten en drinken was de dag zo voorbij. ’s Avonds een paar biertjes gedronken in de bar, waar we tegen de schemer groepen bruinvissen ( toen hadden we echt pas twee biertjes op) onze boot zagen passeren en om 24.00 uur slapen om de volgende morgen fit aan te komen in Oslo. Na een goed ontbijt reden we om 9.30 vanaf de boot Oslo in en even later weer uit, op weg naar de eerste locatie in Trysil.

Dag 1.
Direct viel ons de rust en het mooie landschap op. Luc die enkele jaren geleden naar Canada is geweest om op steelhead te vissen vond de gelijkenis met het landschap daar opvallend. Nadat we ca. 100 kilometer buiten Oslo waren begon het stiller en stiller te worden en de laatste kilometers naar onze bestemming werden alle tegenliggers geteld, we hadden hiervoor maar één hand nodig.

We hadden een lijst met telefoonnummers voor de contactpersonen die we telkens ter plaatse zouden ontmoeten en de eerste bleek een zeer vriendelijke eigenaar van een camping met daarop een aantal schitterende huisjes. Het weer was prachtig en we kregen direct een kop koffie met een lekker koffiebroodje aangeboden. Het huis was gelegen aan een meer van ca. 50 hectare. De gemiddelde diepte bedroeg 3 meter en we zouden trollend vissen afwisselen met het uitwerpen van de goed uitziende stekken. Snel werden de visspullen gepakt. Het is altijd moeilijk wat je op zo’n moment moet meenemen en het werd dus sjouwen met diverse hengels en een hoop kunstaas. Luc die een tiental meters vooruit liep kwam als eerste aan bij de boot. Op enige afstand kon ik uit zijn blik opmaken dat er geen dikke Alumacraft klaar lag, echter toen ik de boot zelf in zicht kreeg begreep ik Luc zijn bezorgde blik. Onze boot voor deze dag was niet veel groter dan een kano en het koste dan ook enige moeite om drie man, inclusief materiaal, een plaatsje te geven.

Eenmaal aangekomen op het meer begonnen we te trollen en na enkele minuten was de eerste aanbeet een feit, een kleine Noorse snoek had mijn supershadrap gegrepen en de eerste snoek was binnen. Tijdens het drillen en onthaken van de vis begonnen Luc en de gids het water rondom de boot af te werpen wat direct resulteerde in een vis voor Luc. De spanning van de eerste vis vangen is op zo´n moment een beetje weggevallen en je gunt jezelf wat meer tijd om van de omgeving te genieten. En genieten kun je op dit soort meren. Je bent omringd door echte natuur en het ontbreken van geluiden welke wij in Nederland zo gewend zijn geven een soort stilte welke in eerste instantie gewoon angstig is. We hebben op dit meer in een aantal uren onszelf in de dubbele cijfers gevist met voor Luc een mooie vis van 92cm. Dat er op zo´n relatief klein meer zoveel vis zat gaf ons goede moed. De verhalen van de gids over diverse vissen boven de tien kilo die elk jaar worden gevangen en speciaal het verhaal van de snoek van ca. 70 centimeter die tijdens het onthaken werd gegrepen door een “veel (!!)” grotere soortgenoot, zorgden voor het nodige vertrouwen.