**KLAAR**          Naar de wrakken

Naar de wrakken

door Joop Folkers

Het blijft toch altijd weer een verbazingwekkend gezicht, als je zomaar ergens op die inmens grote “kale-kille” Noordzee, zo’n enorme bonk roest op je dieptemeter ziet verschijnen!
Gewoon aan het strand de juiste nummertjes intikken, en je apparatuur regelt de rest. Sinds ruim een jaar, maak ik gebruik van de allernieuwste GPS apparatuur en ik moet eerlijk zeggen, er is werkelijk een (nieuwe digitale) wereld voor me open gegaan. Oke, het is effe wennen, maar als je eenmaal weet hoe je er mee moet werken is het een fantastisch instrument. In dit artikel nemen we je eens een zomerdag mee naar een wrak. De te verwachten vissoorten zijn grove zeebaars en mooie zomergullen!

                       

“Lowrance heeft ook voor op zee een zeer complete serie hightech. apparatuur”

Ergens eind augustus varen we in zuidelijke richting op weg naar een klein wrakje. Ons doel is zeebaars met als “bijvangst” wat gul. Even voorbij de Maasnoord-1 (boei), geeft onze LC-X15ci nog een kleine 15 mijl aan. De zeewatertemperatuur ligt rond de 19 graden. Normaal, gezien de tijd van het jaar. De vangstberichten van de afgelopen weken, logen er dan ook niet om. Veel zeebaars, waaronder regelmatig schitterende 10+ ponders! Het ene moment was het een klein pilkertje dat hoog scoorde, terwijl het andere moment een shad verreweg favoriet bleek. In tegenstelling tot op ondieper gelegen wrakken, bleek de jig-twister combi hier niet echt productief! Maar goed, terwijl we de mogelijkheden even onder de loep namen, tikte onze X15 langzaam maar zeker de puntjes af. Het is en blijft altijd weer een super avontuur als je naar zo’n wrak kanjert! De meeste wrakken waar we vissen liggen rond de 20 mijl. Soms iets verder. Met een tijdsduur van hooguit een uurtje, lekker aan te varen dus. Ook nu hadden we voordat de eerste pilker het water had geraakt alweer “de nodige aanbeten” gehad. Tja, hoe je het ook wend of keert, vissen is en blijft nu eenmaal super verslavend. We hadden geluk, want er bleek geen andere boot op het wrak te liggen.

                       

“Zomergul is erg leuke bijvangst”

Nadat de getijdestroom was gelokaliseerd, werd er ruimschoots (circa 50 puntjes)voor het wrak geankerd. Hiervoor gebruiken we in de regel een zgn. Deens anker, voorzien van zo’n 2 meter lange zware ketting. Een supercombi, die je boot ook tijdens een fel springtij perfect op zijn plaats houdt. De enorme kolk ver achter de boot gaf aan dat we goed hadden geankerd. De kleine pilkertjes werden een beetje uptide gegooid en door de stroom richting wrak gedirigeerd. Lang duurde het niet, voordat die kleine glimmende deugniet tijdens het snelle binnenspinnen werd getrakteerd op een enorme dreun… Geholpen door een felle getijdestroom ging de vis er als een gek vandoor. “Het slippie” van mijn Twinpower had het dan ook effe knap benauwd. Maar gelukkig bedacht vismans zich, en kanjerde nu weer in volle vaart richting boot. Dit moest zeebaars zijn, dat kon gewoon niet anders. Binnen pakweg 10 minuten, lag er een mooie dikke zeebaars in het schepnet. Hoe bedoel je een lekkere binnenkomer? Ook de hengel van mijn vismaat moest er aan geloven en werd eveneens door een zeebaars in een ietwat angstige curve getrokken. “Eerst gewoon even wat kleine tikjes, daarna stopte ik met draaien en werd mijn pilkertje direct vol gepakt” :zo stamelde mijn vismaat, volop genietend van die machtige sportvis.

Zoals verwacht vingen we, toen de getijdestroom wat zwakker werd, mooie dikke supergezonde zomergullen. Maar, zoals te doen gebruikelijk was het ook nu weer van het ene op het andere moment gedaan met de aanbeten. Onbegrijpelijk, maar zo ineens stopt alles wat vis heet tegelijkertijd met vreten! Laten we het maar op dat zo langzamerhand vervelende (bekende) fluitje houden. Omdat het de weergoden ons een mooie dag hadden beloofd, besloten we om nog een wrak even verderop te bezoeken. Op de wrakkenlijst van onze Lowrance werd het desbetreffende wrak ingetoetst. Binnen luttele seconden, verschenen op het scherpe gekleurde scherm de juiste gegevens. Nog geen 5 mijl in noordwestelijke richting. Een krap kwartiertje en we konden ons in een nieuw wrakavontuur storten!

                       

“Nu al heimwee naar de zomer…”

Nog geen 20 minuten later, hobbelden onze 80 grams pilkertjes dan ook alweer richting nieuwe slijpgeul. Ook nu waren de neren achter het wrak duidelijk zichtbaar. Ervaring had ons geleerd dat juist dit, het beste tij voor onze gestekelde vrienden was. Maar, dat de ene dag de ander niet is, bleek ook nu weer eens! We kregen werkelijk geen stootje. Zouden ze ook hier dat vervelende fluitje gehoord hebben of….? Tijd voor een bakkie en een boterhammetje dan maar, stelde ik voor? ”Niks boterham, niks bakkie”, bromde mijn maat. “Ze motte hier toch gewoon zitten, wat is dat nou”! Dat kan toch niet and….! Nog voor hij het laatste woord uit kon spreken werd zijn pilkertje getrakteerd op een enorme dreun, gevolgd door een supersnelle run. De zeebaars, want dat kon niet missen, was de pilker tot net onder de oppervlakte gevolgd en had deze op het laatste moment gepakt. Vaak zijn dat de machtigste vissen om mee te knokken. Ze geven super sport omdat ze meestal rond de oppervlakte blijven zwemmen en daardoor niet zo snel vermoeid raken. Keer op keer, moest mijn maat dan ook alle zeilen bij zetten om deze kanjer te kunnen drillen. Na ruim 15 minuten lag er een schitterende vis naast de boot, rijp om geschept te worden.

Naarmate de stroom weer sterker werd werden de aanbeten steeds feller. Op een gegeven moment haakte ik een vis die heel anders sportte dan zijn voorgangers. Eigenlijk had ik geen idee om wat voor vis het ging, maar dat het geen baars was wist ik zeker. In eerste instantie dacht ik aan pollak, maar toen ik na een korte felle dril, in het glasheldere water, een superdikke diklipharder, naast de boot zag verschijnen was ik toch wel een beetje verbaasd! Neen, niet vals gehaakt maar dat relatief kleine pilkertje, had meneer gewoon vol genomen!

                       

“Een onverwachte gast…..”

Na een heerlijke visdag, werd het tijd voor de terugreis naar thuisbasis Ter Heijde. Na de gegevens te hebben ingevoerd gaf vriend Lowrance bijna 24 mijl aan. Met nog een lekker stukkie varen voor de boeg, werd het anker gelicht en de thuisreis aanvaard. Een supervisdag die mede dankzij de juiste navigatie apparatuur weer tot een goed eind kon worden gebracht. De zwakke zuidooster, had de zee omgetoverd tot een biljartlaken. Op het strand werden we verwelkomt door de vaste walschipper Leen Pronk, die ons met zijn tractor en de trailer al op stond wachten. Dit betekende het einde van een opwindende visdag……Hopen dat het snel weer zomer is!