Megasnoek 99
Door Co Sielhorst
Vakantie Tenerife 2.
Na een paar rustige dagen is het zover. We gaan de oceaan op. De grootste plas waar ik ooit op gevist heb. De grootheid van het geheel is niet te bevatten. We kunnen met iets simpels vissen.
Sardien of makreel is iedere morgen vers te koop aan de kade. De vangst wordt direct vanaf de vissersbootjes hierheen gebracht. Meestal zijn de luiken om acht uur van de kraampjes. Nu is er nog maar één open. Er ligt een prachtige gestroomlijnde tonijn te pronken. Nieuwsgierig volk stroomt toe. Ik ga niet kijken. Schoonheid is eten geworden. Ik begrijp het wel maar ik hoef het niet te zien. Het duurt nog even vóór er een boot binnen komt met geschikte aasvissen. Jezus gaat wat rondbellen. Binnen een kwartier komt er iemand met een soort kleine makreeltjes. Ook prachtige visjes, veel grotere ogen dan de makreel die ik ken. Ja, nu ophouden met dat zielige gedoe. We hebben meer dan genoeg aan een kilo.
De boot is sinds kort uitgerust met een diepzee uitrusting. Dat wil zeggen, er staat een automatische reel op. Een enorme trommel waar meer dan duizend meter staaldraad opgespoeld is. Het geval draait zoals een vliegenreel. De reel zit niet onder een hengel maar is vast gemonteerd aan de boot. Op de reel staat een soort glashengel. Iets langer dan een meter. Er staan twee grote katrologen op de volglashengel. Een constructie die me nog niet helemaal duidelijk is.
Eerst gaan we trollen. Universele bezigheid die overal op de hele wereld ongeveer hetzelfde gaat. Ik geniet van de grootsheid van het geheel. Het is redelijk rustig. Langs de kust zijn steeds minder dingen te onderscheiden. Mijn plug loopt vrij ondiep. Knalt af en toe zelfs even het water uit. Geeft niets, zegt Jezus, die vissen hier kunnen dat makkelijk bijhouden. Mijn arme plughengel wordt zwaar mishandeld. Ik moet nog zien dat hij heel blijft bij een aanbeet. Pepe en Ivan, vismaten van Jezus, lopen langzaam in. Het trollen levert bij hen ook niets op.
Hoe diep is het hier vraag ik nieuwsgierig. Thousand meters is het onthutsende antwoord. De confrontatie met een vis op de plug komt niet. Niet getreurd, er komen kansen genoeg vandaag wordt me verzekerd. We varen nog een stukje door tot we boven zeshonderd meter water zijn. Hier maken we de diepzee installatie bedrijfsklaar. De glaspook gaat in de houder. Het staaldraad door de ogen. Meer dan duizend meter massief staaldraad van ongeveer één millimeter dik.
Dan let ik even goed op. Er komt een onderlijnmontage voor de dag. Soepel gevlochten staaldraad. Afhouders met drie zijlijntjes voorkomen dat de dreggen elkaar kunnen raken. De dreggen, maatje één, worden voorzien van een reepje filet. Opmerkelijk is dat de visstrip met de huidkant naar binnen rond de dregsteel op de haakpunten geprikt wordt. Voor optimale geur. Het is donker op deze dieptes zegt Jezus. Daarom komt er ook een lampje op batterij in de montage te hangen.
Tenslotte komt er onder aan de montage een kilo lood te hangen. Omdat het lood tussen de stenen vast kan lopen wordt het aan veertig honderdste nylon geknoopt. Een kilo is wel het minste om de lijn redelijk strak te houden. Dan gaat de katrol in een gecontroleerde vrijloop. Het duurt wel even voor die kilo het aas naar beneden gezeuld heeft. Jezus houdt vooral de landing scherp in de gaten.
Een doorslaande katrol geeft ongeveer hetzelfde effect als een te licht afgestelde werpreel. Even niet opletten en het wordt een puinhoop. Met lichte druk wordt de snorrende trommel afgeremd. Het glaspookje veert recht. De bodem is bereikt. Nu is het zaak om de lijn zo strak mogelijk te houden. Ik verwacht dat bij dit soort pittig verticalen de glashengel een rol gaat spelen. Dat blijkt niet zo te zijn. Met de hand wordt de lijn strak gehouden. Ook het contact met de bodem is alleen met de hand voelbaar. Zelfs de aanbeet wordt met de hand gesignaleerd.
Tenslotte zegt Jezus, hij zit ineens heel geconcentreerd te kijken, moet een vis met een doortastende haal gehaakt worden. Ik zie de schokken door zijn pols gaan. Hij reageert met een paar stevige halen. Even voelen, ja hoor, die hangt. De knop gaat om en de automaat begint de lijn meter voor meter op te spoelen. Nu wordt duidelijk dat een vis omhooghalen van deze diepte met alleen spierkracht haast niet te doen is. Na verloop van tijd rost er een vis door de golven. Model haai, geen enorme afmetingen, wel een heel mooi visje. Dubbele rij scheermesjes in de bek. Vóór iedere rugvin een vlijmscherpe stekel. Doornhaai misschien? Volgens Jezus is terugzetten helemaal geen probleem. Inderdaad, jaws gaat er weer stevig vandoor.
Bij iedere tussensprint van stek naar stek krijg ik het beter naar mijn zin. Honderd twintig paardenkrachten laten de boot gewoon springen. Ik begin met stalpoten maar eindig straks nog met zeebenen. Toch komt er aan al het moois een keer een einde. We gaan er een punt achter zetten. We speren op dikke schuimstrepen langs de kust.
Plotseling een kreet van Pepe uit de intercom. Hij wijst en verandert van koers. Dolfijnen! Overal waar we kijken flitsen loodgrijze gestroomlijnde lijven door de golven. Ze zien ons ook. Vooral als we de gang erin houden lijken ze er plezier in de hebben om ons moeiteloos bij te houden. Ik zie ze kantelen in het water. Hun flanken lichten op als ze ons bekijken. Jezus lijkt bang om er een te raken en laat het gas los. We liggen stil tussen een grote groep flippers. Er zijn hele jonge dieren bij. Even plotseling als ze komen zijn ze even later weer weg. Honderden meters verderop zien we ze weer spelen. Een magisch einde aan een prachtige trip.
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
