TotalFishing

Megasnoek 98

Door Co Sielhorst

Tenerife vakantie 2005.
Even er tussenuit. Het vreselijke weer, onverwachte winterse toestanden geven me het gevoel dat mijn timing perfect is. Ik heb gekozen voor een comfortabele vlucht. Midden op de dag. Niemand lastig vallen. Gewoon met de eigen auto naar P3. Het sneeuwt. Uurtje eerder dan maar.

Onderweg prijs ik me gelukkig met het voorschot in tijd. Zonder noemenswaardige problemen zet ik Toos af met de koffers. Ik bagger terug door enkeldiepe sneeuw. De pendelbus staat al klaar. Even later staan we in de vertrekhal. Op de borden staan nog steeds redelijke berichten. We gaan inchecken.

Koffers blijven aardig binnen het toegestane gewicht. De handbagage giert er met tien kilo overheen. Hengel, molen en nog wat kunstaas jagen het gewicht aardig op. We slaan een kruisje.
Er kijkt geen mens naar! We maken tot zover een vliegende start. We moeten naar gate D 87. De verste uithoek van schiphol. We hebben alle tijd van de wereld. Hoe verder we komen, hoe duidelijker we onze medereizigers gaan herkennen.

Veel grijze duiven en vrolijke vutters. In het verzamelhok staan twee groepen reizigers wat onwennig tegen elkaar aan te kijken. Blijkt bij navraag dat we toch goed zitten. Buiten sneeuwt met stevig door. De temperatuur is hier aangenaam. Lekker naar de zon terwijl het hele land insneeuwt. We zijn mooi op tijd. Rustig nog even zitten.

Met die rust is het al snel gedaan. Via de speaker krijgen we te horen dat we vertrekken vanaf een andere gate. Ook de tijd schuift wat op. Geeft niet, daar hebben we genoeg van. Alle plaatsen in het vliegtuig zijn verkocht dus de kudde bestaat al snel uit een paar honderd individuen. De eerste keer luistert de massa gedwee. De volgende keer wordt het al minder. We doen deze exercitie vijf keer kort achter elkaar.

De stemmingen en condities zijn zeer uiteenlopend. Kreunende oude vrouwtjes die op het laatst op instorten staan. Zwartgallige lolbroeken die er zo te zien wel tegen kunnen. Er zijn ook mensen bij die nu werkelijk op ontploffen staan. Tenslotte belanden we in de kelders van de wereldluchthaven. Na een paar uur verveling komen er bussen voorrijden. Uiteindelijk beklimmen we in een sneeuwstorm een spiegelgladde vliegtuigtrap. Ergens in een verre uithoek staat kennelijk toch een vliegtuig voor ons klaar.

De opluchting slaat al snel weer om in vertwijfeling. Spaarzaam komt er wat misleidende informatie. Uiteindelijk blijkt de kans dat we nog gaan vliegen steeds kleiner te worden. Het toestel staat steeds verder in te sneeuwen. Op de grond zien we hoe er stumperige pogingen gedaan worden om een karretje met koffers bij het vliegtuig te krijgen. Het trekkertje tolt alle kanten op in de sneeuw.

Wonderlijk om vervolgens te zien hoe een hele horde volk zes uur lang blijft zitten zonder dat er muiterij uitbreekt. Tot mijn grote verbazing worden we weer naar buiten gejaagd. Het eerste slachtoffer valt. Een oude dame kan alleen nog per rolstoel verplaatst worden. Er wordt ons een hotelkamer beloofd. Als makke schapen weer de bus in. Terug naar de vertrekhal. Daar wacht ons een nare mededeling. Geen kamers meer beschikbaar in de hele regio. Zie voor verdere informatie de borden.

Het menselijk contact dat er steeds was trekt zich tactisch terug. Een lynchpartij is niet ondenkbaar nu. Een dinerbon is een schrale troost. Mooi gebaar. Middernacht is al even voorbij. Er is alleen nog een broodjeswinkel open. Er staat een enorme rij uitgehongerde mensen. Wat een dorp is het hier.

Zwaar ontgoocheld stekkeren honderden mensen hier verdwaasd rond. Vier uur! De kudde van vlucht HV2177 wordt voor de zesde keer opgeroepen om zich naar elders te begeven. Weer in de kelders. Er komt een bus, maar dat kan nog wel even duren zegt een uniform er voorzichtig bij.

Verdomd, een kwartier later komt er echt een bus voorrijden. We gaan weer naar hetzelfde toestel. Er komt ook een stel hoogwerkers aan. Als draken spuwen ze uit verschillende bekken sneeuwverdrijvende wolken over het toestel. Verbazing alom. We gaan vertrekken.
Vierentwintig uur na onze aankomst op schiphol passeren we de hoogste top van Tenerife. Ik durf haast niet te kijken. Ook hier ligt een gigantisch pak sneeuw. Is dit nu klimaatverandering in de praktijk?

Johan, mijn Belgische vismaat kan niet van de partij zijn. Moest in mijn vakantie naar zijn vaderland. Hij heeft me het nummer van de locale schipper Jezus gegeven. Na de moeizame trip heb ik even een paar dagen nodig om weer in het ritme te komen. Mijn eerste belletje met Jezus. Meteen raak, de afspraak is snel gemaakt. Met mijn Spaans kom ik niet ver. Gelukkig is zijn Engels stukken beter. Hij blijkt iets in de bouw te doen op dit moment. We zijn dus van het weekend afhankelijk. Niets aan te doen. We gaan aanstaande zaterdag op pad.

Het water trekt. Op warme dagen is het hier zomaar vijfentwintig graden. Onder de twintig komt in deze tijd van het jaar niet veel voor. Het is wel ongewoon nat geweest hoor ik van diverse mensen. Ik loop de rotsige kust af. De lavakorst waar ik op sta is dertig miljoen jaar geleden gestold. Dit is relatief jong land in de ontstaansgeschiedenis van de aarde. Achter me is de besneeuwde top van de hoogste berg van het eiland te zien. Een vulkaankrater. Die bergen lopen onder water gewoon door.

Tussen de verschillende eilanden is het water daarom ook vaak meer dan duizend meter diep. Voor ik met Jezus op pad ga loop ik nog even door mijn kunstaas heen. Maak nog wat staaldraadjes. Terwijl ik bij een koud biertje zit te knutselen zie ik een bootje op zee. Deze keer geen kreeftenvisser. Hij laat een aasje overboord zakken aan een handlijn. Ik kan met de kijker redelijk goed zien wat de man doet. Hij geeft nu een paar forse halen en begint hand over hand de lijn binnen te halen. Vijftien meter diep zo te zien. Hij slingert een vis over de rand van de boot. Visje van een kilo zo te zien. Nu bekruipt me het gevoel dat ik zaterdag mijn eerste Canarische vis ga vangen.