Megasnoek 96
Door Co Sielhorst
19 februari 2005.
Ik heb weer met Arie afgesproken. Nu met een ander soort water in gedachten. Hier is geen direct contact met de rivier. Althans dat denken we. Rond acht uur zijn we op het afgesproken punt. De laatste paar kilometers rijden we achter elkaar aan.
Hier blijkt dat de rivier sterk gezwollen is. Die verbinding waarvan we dachten dat die er niet was is er nu wel heel erg. De plas is helemaal opgeslokt door de rivier. Wat nu? Weer naar het water waar het vorige week niet wilde lukken? Ik durf wel.
Er is nog veel meer mooi water in de buurt. We maken na een snelle rit even een tussenstop. Hier ligt een plas waar de rivier nog geen vat op heeft. Een tamelijk hoge zomerdijk houdt het hier nog redelijk droog. De afstand is best te lopen met de spullen. Via een sluisje sijpelt er hoorbaar water binnen maar als het niet harder gaat dan hoeven we ons hier geen zorgen over te maken.
Kwalitatief is het hier wel rivierwater. De dynamiek van de stromende rivier en de scheepvaart ontbreekt hier helemaal. De kou is al helemaal uit de lucht. Na de korte sjouwpartij is zelfs aan de aangename kant. Ondanks het ijs op de plasjes kan ik het geen winter meer vinden. De zon schijnt uitbundig. Arie weet ook niet precies hoe diep het hier is.
Even een loodje onder de dobber. Het is nergens dieper dan twee meter. We gaan niet het hele water uitkammen. We doen het ermee. Zelfs als het water verderop diepere plekken heeft zie ik twee meter wel zitten.
Na een uurtje zonnebaden komt de voorn van Arie tot leven en verstoort de rust in dit ongerepte gebied. Zijn soepele penhengel gaat hard achterover. Een mooie snoekbaars geeft dapper partij. Grove tachtiger. Aan een velletje gehaakt.
Niet lang daarna schuift mijn dobber weg. De sardien is gepakt. Ik probeer de vis uit de andere lijn te houden. Lukt maar net. Geeft verder niet al te veel problemen. Een gele flits! Geen snoekbaars. Even later rolt er een mooie dikke snoek het net in. Na één keer schudden hangt de dreg in de mazen. Ze mag snel weer zwemmen.
Vrijwel direct is Arie weer aan de beurt. Alweer een snoekbaars op een dikke voorn. Best logisch allemaal. Ik durf te voorspellen dat het wel een jaar kan duren voor de eerste snoekbaars hier een sardien oppakt. Dat heb ik op andere wateren al zo vaak zien gebeuren. Leerzaam, vier hengels op een rij.
Voorn is voor snoekbaars volkomen natuurlijk. Nummer drie komt het nog eens onderstrepen. Weer een snoekbaars op een tamelijk stevige voorn. Het is midden op de dag heel levendig. We blijven heel geconcentreerd achter de hengels zitten. Arie is opvallend doeltreffend. Bovenmaatse voorns worden gretig gepakt. Ondanks de elastiekmontage aan de staart worden de snoekbaarzen keurig gehaakt. Waar de snoekbaarzen wat meer belaagd worden pak ik ze soms nog niet op een snippertje vis.
De middag kabbelt voort. De piepers gaan aan. Dat geeft ruimte om wat rond te kijken. Aan het andere eind van de plas staat een stoere boom. Er wiekt een buizerd naartoe. Het gaat heel langzaam. De vogel heeft een enorme bos hooi in de klauwen. De vracht wordt de boom in getorst. Die denkt ook al dat de winter voorbij is.
Arie sjouwt wat rond. Komt terug met een stuk hout. Het is een ontveld stammetje met aan gescherpte punten. Lijkt wel of het met een grote puntenslijper gedaan is. Ik denk er niet meteen iets bij. Bevers, zegt Arie. Natuurlijk! De beverrat is de grootste knager die ik tot nu toe gezien heb. Een bever tegenkomen lijkt me ook mooi.
Het water spreekt ons bijzonder aan. Zaterdag zijn we er weer. We treffen elkaar nu bij de stek. Arie heeft tussendoor nog een keer gevoerd. Ik kom het dijkje afslingeren. Zijn auto staat er al. Hij wil hem net weg gaan zetten. We willen deze stek zo lang mogelijk beschermen. Dus we gaan de auto voortaan wegzetten zodat niet meteen de link gelegd wordt naar vissers achter het dijkje. Daarna maken we snel ons kamp in orde. Het is duidelijk dat het vandaag niet droog blijft. De laatste kilometers heb ik zelfs voorzichtig moeten rijden door een flinke sneeuwbui.
Tijdens het eerste bakkie is het al raak bij Arie. Een snelle nerveuze aanbeet. Zijn voorn is gepakt. Jammer hij mist hem. Moet een snoekbaars geweest zijn. Er komen felle buien over zwiepen. Ze worden steeds vooraf gegaan door harde koude wind. De hagel knettert op de koelbox. Na iedere bui laat de weldadige gloed van de zon het hele water weer dampen.
Ik strek even de benen. Even een rondje langs de zwaar bemoste wilgen. Een boom die omwaait blijft gewoon liggen hier. Prachtige mossen en schimmels beginnen de knoestige stammen te verteren. Aangetast rottend hout is ook een eldorado voor spechten. Regelmatig steekt er een de plas over. Heel herkenbaar aan de golvende vlucht.
Achter de dijk wemelt het van de ganzen. Vooral de soorten uit noordelijke streken lijken zich te groeperen. Hier langs het water scharrelen paartjes nijlganzen rond. Ze zijn nogal ondernemend. Geen wonder dat ze zich zo makkelijk vestigen in ons land en zich in rap tempo vermeerderen.
Er strijkt er een neer in een hoge wilg. Een precisielanding op een groot nest. Een nu nog leegstaande woning van een zwarte kraai misschien? Kan ook van een buizerd zijn. Er wordt in ieder geval een woning gekraakt. De wederhelft ziet het ook wel zitten. Probeert naast de andere gans op het nest te landen. Raakt daarbij een tak bij de laatste wending. Stort vervolgens als een aangeschoten helikopter door de takken naar beneden. Takken breken. Vleugels slaan wild in het rond. Een gans is een stevig beest. Dat blijkt wel . De vogel worstelt zich door het struikgewas uit zijn benauwde positie. Luid roepend vliegt hij even later weer rond het nest in de boomtop. Gewoon nog eens proberen. Even later zitten er twee ganzen heel parmantig rond te kijken vanaf hun hoge uitkijkpost.
De dag verstrijkt. Buien en zon wisselen elkaar regelmatig af. Schrille tegenstellingen. Eind van de middag is mijn gevoel dat het al voorjaar wordt weer behoorlijk onderkoeld. Ik moet even door de pijngrens heen als ik mijn spullen in sta te pakken.
ADVERTENTIE
ANDEREN LAZEN OOK
