TotalFishing

Megasnoek 91

Door Co Sielhorst

15 januari 2005.
Begin van het jaar belt Michel. De beste wensen, maar daar bel ik eigenlijk niet voor. We moeten weer eens samen op pad. Samen op mijn manier? Samen op zijn manier kan ook. Nog leuker wordt het als we ieder op onze eigen manier dingen proberen. Hij rekende min of meer op dood aas vissen. Ik leg hem uit dat de stap naar nieuw water niet wil vlotten. Ik ben er pas één keer geweest. Een tweede keer ben ik door extreem weer compleet weggevaagd.

Michel komt met een idee. Hij heeft wat plekken in gedachten waar in de winter veel voorn gevangen wordt. We moeten er met de boot vissen. De eerste plek ligt in een haven. We gaan zorgvuldig langs de bodem en heel traag slepen met een getakelde voorn. We vissen heel kort onder de top.

Wat een leuk speeltje is dat. Niet groter dan een stevige autosleutel. Een afstandbediening voor de elektromotor. Dat is fantastisch sturen op deze manier. Vakken waar even geen boot ligt kunnen we zelfs uitkammen. Het duurt niet lang voor mijn dobber bruut naar beneden gerost wordt. Er zitten twee dreggen in de voorn dus ik geef meteen een ram. Veertig pond gevlochten lijn. Geen enkel risico tussen de boten. Het beest gaat tekeer als een dolle. Mooie grove tachtiger.

Een monotoon stuk met een diepte van drie meter slaan we in vliegende vaart over. Dan ineens geeft de dieptemeter een verloop naar vijf meter aan. De harde wind maakt het lastig. Michel slaagt er toch in om de boot op koers te houden en vooral niet te hard te gaan. In een mooie gecontroleerde drift krijg ie een geweldige dreun. Het lijkt een grote vis. Niet door een explosieve run of zo. Het massieve verzet en de zware stompen maken indruk. Vis en wind willen ieder een andere kant op. We schuiven over de vis heen. Lastig drillen. Ik durf niet onder de motor door te steken. Hoe verder we over de vis heen drijven hoe gunstiger de hoek weer wordt. Ik krijg er vat op. Dan komt er ineens een snoekbaars omhoog. Massieve hoge vis. Ik zie waar de haak zit. Die mag je zelf pakken zegt Michel. Ik wil het niet op mijn geweten hebben als die eraf rolt. Aan een velletje op de punt van de bovenkaak.

Doortastender dan anders grijp ik de vis achter de kieuwen. De lengte valt tegen. Blijkt nog geen tachtig centimeter lang te zijn. Rolt zoiets eraf dan loop ik de rest van mijn leven te liegen. Verder gebeurt er niets op dit uitdagende stuk water. Een paar kilometer verder varen we weer tussen de geparkeerde boten door. Hier krijg ik de gelegenheid om de spierinkjes uit te proberen. Ik heb diepvriesspierinkjes van een centimeter of vijf lang bij me. Twee op de haak, vier gram lood ervoor. Ik laat het mee huppelen en steeds de bodem aantikken. Vrij snel raak. Een baarsje. Wat met kunstaas vandaag niet wil lukken komt met een dood visje wel op gang lijkt het.

Even later hangt er een baarsje van zes centimeter naast het spierinkje. Wat een lef. Dan is Michel aan de beurt. Zijn dobber slingert weg. Ja hoor. Duidelijk een aanbeet. Heerlijk die spanning. Hij haalt uit. Ziet er goed uit. Hij stuurt en drilt in de beperkte ruimte. De wind haalt een keer stevig uit. Na een eerste poging grijp ik de tweede keer wel raak. Zal bijna een meter zijn. Voor ik het weet zwemt de vis alweer. Heerlijke dag geweest. Dank Michel.

Zaterdag nieuwe plas? Ik weet het nog niet. Weer tegenwind. Lijkt hier niet hard te waaien maar valt in die open vlakte vast weer tegen. Twijfel knaagt. Het ritme is stuk. Ik laat het even zitten tot later in het jaar.

Vorige week ben ik met die storm op een plas wezen kijken. Een water dat ik al heel lang ken. Meteen bekroop me toen een goed gevoel. Verklaren kan ik het niet maar ik ga er wel op in. Ik doe wel vaker wat mijn gevoel me ingeeft. Het karperbestand spreekt me ook wel aan hier. Het is geen heel groot water. Dat is wel prettig want voor snoek heb ik niet veel tijd meer. Januari is al half voorbij. Februari duurt ook niet zo lang. Ik ga me helemaal concentreren op dit water. Het is geen makkelijk plasje. Het snoekbestand is niet groot in aantallen.

Gaandeweg ga ik dan ook proberen om de interesse van karper te wekken en vast te houden. Zaterdagmorgen moet ik eerst even de vergunning regelen. Ik weet waar ik moet zijn. Volgens de zoon des huizes ligt de man die me het papiertje kan verschaffen nog op één oor. Dat moeten we maar zo laten. Ik ga gewoon vissen en kom eind van de dag wel terug. Twee minuten later sta ik aan het water. Een baars aan de ene hengel, een spiering aan de andere hengel.

Nu komt het uur van de waarheid. Ik heb bij Jos in de winkel, hij is schoenenmaker in Boven-Leeuwen, staan mopperen over de kwaliteit van mijn katapult. Meer dan een paar weken gaan die dingen nooit mee. Hoe groot moet dat ding dan zijn? Ik wijs een soort super D cup aan. Dat gesprek is al weer een poosje geleden. Hij heeft een paar kapotte feedertoppen. Die maak ik voor hem. Bij onze volgende ontmoeting komt hij met twee supercups aanzetten. Een in leer en een (denk aan luchtjes) in kunststof. Ik probeer eerst de kunststof uitvoering. Met een hele sardien zonder problemen veertig meter. In twee stukken gesneden kunnen er wel drie vissen tegelijk in. Het gaat perfect. De zwaarste Drennan elastieken trekken het gewicht zonder problemen. Ik denk dat Jos dranghekken moet gaan zetten.

Het lange wachten gaat beginnen. Ik weet dat er uren gemaakt moeten worden om hier een vis te vangen. Dan gebeurt er iets wat ik hier nog niet eerder meegemaakt heb. Er staan ineens drie mensen met kunstaas te vissen. Een vliegvisser gaat wadend een ondiepe hoek in. In het begin gaat het nog wat houterig. Gaande weg houdt hij steeds meer lijn in de lucht. Met veel geduld vist hij met korte rukjes de grote streamer binnen. De andere mannen lopen met pluggen te werpen. De vliegvisser komt even een praatje maken. Dan komt er een vierde man aan. Ook duidelijk in vistenue. Hij komt kordaat op me af stappen. Heeft ie vast op de controleurcursus geleerd. Ik moet hem inderdaad uitleggen dat ik bijna lid ben. Hij gaat akkoord met mijn verhaal…