TotalFishing

Megasnoek 84

Door Co Sielhorst

20 november 2004.
Van één ding heb ik nu al spijt. De woensdag is afgevallen. Het ritme raakt verstoord. Tijd om te voeren zit er ook niet in. Nergens een voordeeltje te behalen.

Het wordt ook nog vreselijk slecht weer. Koud, winderig en nat. Dat betekent dus diep ingraven. Ideale positie voor de plu bepalen en dan een grondsteun met schroefdraad erin beulen. Dat gaat hier perfect. Geen gebonk, alleen maar draaien. Scheerlijnen. Ook niet onbelangrijk. De grondpennen die ik voor de tent aangeschaft heb komen nu mooi van pas.

In de loop van vrijdag worden de voorspellingen steeds grimmiger. Terwijl ik de weerberichten door kijk dwarrelt de eerste sneeuw van dit najaar langs de ramen. De notenboom is bijna kaal. Het laatste blad weigert te vallen.

Zaterdagmorgen zit er ijs op de ramen. Voor de zekerheid gooi ik een extra warme jas in de auto. Onderweg let ik goed op. Het valt mee. Geen gladde plekken. Vóór ik het kamp voor de dag in ga richten bepaal ik de plaats waar de plu moet komen. Ik blijf ver van het water. Neem lekker de ruimte om te kunnen manoeuvreren rond de hengels. Ik werk de steel van de plu een flink eind de grond in. Dat gaat lekker. Staat als een huis. Dan zeker ik de boel nog eens met twee scheerlijnen. Alles wat weg kan waaien krijgt een veilige plek.

Door een smalle streep in het grijs wordt het eerste licht over het water gestrooid. Het is koud in de snijdende wind. Achter de plu is het perfect. Onder de dobber hangt een hele vis. Op de andere hengel heb ik superzacht staaldraad met een enkele haak onder een loodje hangen. Er gaat een klein staartstukje op de haak.

Binnen een uur zwiept de waker tegen de hengel aan. Ik ram er heel bot tegenin. Heel even is er contact. En weg is hij weer. Snoekbaars! Ze zijn actief dus. Dat is wel lekker. Dan komt er vast nog wel een vandaag. De hele vis ga ik eens langs mijn eigen kant neergooien. Meteen na de inworp schuift de dobber weg. Ik verkort vóór de aanslag de afstand nog wat door de vis tegemoet te lopen. Tik vast als ik ver van de andere hengel af sta. Niet onhandig blijkt even later. Er blijkt een trage lange afstandzwemmer aan hangen.

Deze vis laat zich niet makkelijk uit haar koers brengen. Iedere keer gooit ze er een schepje bovenop als ik de druk opvoer. Leuke vis, dat weet ik nu al. Vlak voor de kant ligt ze ineens aan de oppervlakte. Mooie stevige vis. Ik sta middenin een hevige sneeuwbui. Gelukkig waait het hard. De bui is snel voorbij. Een aanbeet? Middenin een bui? Die extra jas kan best nog handig zijn vandaag. Vóór alles klaar staat om een plaatje te maken is de narigheid al weer overgewaaid.

Een uur later wordt plotseling de waker het startoog in geramd. Middenin de aanbeet houw ik de hengel achterover. Op het staartje van een paar centimeter. Het soepele staaldraadje geeft me het volste vertrouwen om pittig te drillen. Ik twijfel steeds of die vis wel goed gehaakt is. Het is wel een snoekbaars. Dat voel ik gewoon. Daar komt ie. Stoere kam door de oppervlakte. Lijn loop gewoon naar de bek van de vis. Mooi gehaakt!

De snelle aanbeet heeft me aan het twijfelen gebracht. Ik schuif de vis terug. Zal rond de tachtig centimeter zijn schat ik. Er komt een redelijk lange droge periode. Dan schuift na een felle tik de dobber weer weg. Het is weer gaan regenen. Het stormt nu ook pittig. Weer een aanbeet middenin een bui. De waterschade van de eerste golf is nog maar net droog gewaaid. Ik wordt onder de plu uitgerost door een sterke vis. De dril moet niet te lang duren.

Het stort nu. Ach, wat kan mij het ook schelen. Er ligt nóg een jas in de auto. Mijn tweede meter komt er aan. Wat een feest! Deze vis is niet zo zwaar als de eerste maar wat een prachtige kop heeft dat beest. Net zo mooi gehaakt als de eerste. Keurig in het scharnier. Weerbarstig houdt de vis haar kaken stijf op elkaar. Ik draai haar op haar rug. Met één vinger licht ik haar onderkaak op. Heel langzaam laat ze haar bek open zakken. Waar onder en bovenkaak bij elkaar komen zit de dreg met één puntje vast. Ze spant haar kaken weer. Ze gaat zich verzetten. Voor ze begint te wrikken is ze los. Even een korte worsteling onderdrukken. Dan mag ze terug.

Door een baan van fijne belletjes kan ik zien dat ze snel dieper water opzoekt. Het is best koud. Op mijn lijf heb ik er weinig last van. Mijn handen zijn nu door en door koud geworden in de natte sneeuw. Vóór ze weer op temperatuur zijn moet ik even door een pijnlijke fase heen.

Er komt een felle opklaring aan. Een prachtige regenboog steekt fel af tegen donkere sneeuwbuien die langs de horizon jagen. De wind rukt aan mijn plu. Daar heb ik geen omkijken naar. Even later slaat de hagel me weer om de oren. Kletteren gaat dan over in geruisloos wit. Dikke witte vlokken dempen ieder geluid. Twee aanbeten middenin een bui. Meestal is het precies andersom en komen de aanbeten in de opklaringen. Wéér een vastgeroest idee overboord.

De dag vliegt voorbij. Ik zit te overwegen of ik weg wil voor naderend onheil. Wil ik dat eigenlijk wel? Ik zit te lang te treuzelen. Het is al te laat. Door de draaiende wind gaat de meeste narigheid aan me voorbij. De zakkende zon prikt zelfs nog even door een gaatje. Hier zat ik vorige week ook. Net als die week ervoor. Het kan natuurlijk niet maar ik probeer het toch. Zet de dobber op exact dezelfde plek. Hier kwam de zelfde vis er twee keer eerder uit. Ook tegen de schemering. Even later gebeurt het gewoon. Waar heb ik dit aan verdiend?

Mooie beet, loopt traag weg. Ik voel meteen dat het weer een deftige vis is. Het duurt even. Ja, het is weer een metervis. Een hattrick. Ik ben heel nieuwsgierig naar de vis. Misschien is het in een ander opzicht ook een trio. Drie keer op rij dezelfde vis op de zelfde plek rond de zelfde tijd. Het kan niet waar zijn. Ik zie een klein mankement aan het rechteroog. Ze glijdt het net in. Dan twijfel ik. Deze vis is wat grover gebouwd lijkt het. Ze is het niet. Ze is ook een paar centimeter korter. Wat een perfect einde van een perfecte dag.