**KLAAR**              Megasnoek               72

Megasnoek 72

door Co Sielhorst

7 februari 2004.
Het nieuwe gebied ziet er boeiend uit. Het enige probleem is nog steeds het hoge water. Hier watert het kennelijk wat slecht af. Grienden staan nog steeds onder water. Nu de temperatuur oploopt ontstaan hier geweldige paaimogelijkheden voor snoek. Dit is zoals de natuur het bedoeld heeft realiseer ik me. Ondergelopen ruigte is helemaal ideaal. Als er een zonnetje gaat schijnen zie ik het al helemaal voor me. Toch zal er weinig van terecht komen. Wij mensen willen water liefst zo snel mogelijk weer kwijt. Beheerders van dit soort gebieden doen hun uiterste best om al dat water zo snel mogelijk weer te lozen. Toch voel ik me hier wel op mijn gemak. Vissen in deze omgeving vraagt om een andere aanpak. Er zit wel enig ritme in de natuur op en langs de rivieren. De sneeuw uit de Alpen zorgt samen met de regen uit het hele stroomgebied van de Rijn voor hoge waterstanden. Meestal gebeurt dit aan het einde van de winter. Ik ga me hier volgend jaar veel vroeger installeren.

De temperatuur is bizar hoog voor februari. Er staat al van alles in de startblokken. Knoppen zwellen op. Wilgenstruiken zijn getooid met een wittige gloed. De katjes springen al open. Ik vergeet het rivierenland voorlopig even. Er zijn nog wel een paar kleine riviertjes waar ik misschien eens moet gaan kijken. Een uur later zit ik al tussen de fruitbomen in een bocht van een heel lief riviertje. Ik denk dat het licht stromende water snel voor een heel lang geurspoor zorgt. Verrassend vlot wordt mijn sardien als eerste gepakt. Nerveus beest. Dobber staat te stampen. Schiet tegen de stroom in. Komt weer boven. Ik neem geen risico en wacht niet te lang. Tik vast en mis de vis. Het wordt een vervelend verhaal. Sardien is nog puntgaaf, ik wordt gek van die snoekbaarzen. Ik zal er toch eens een apart hengeltje voor optuigen. Moet toch een keer zo’n stekelaar vangen.

Even later is de linkerdobber weg. Deze vis is net zo nerveus als die snoekbaars die ik miste. Een voorn van twintig centimeter gepakt door een snoekbaars? Zal toch niet! Nee, het voelt heel stevig aan. Een mooie sprint. Een paar woeste beuken en dan is het over. Ik heb de vis niet eens gezien. De voorn hangt dwars onder de dreg. Twee punten van de dreg zitten in een buikvin van de voorn. Ik kan niet goed beredeneren wat er precies mis is gegaan. Misschien wat ongelukkig naar beneden gedwarreld in het stromende water. De volgende vis leg ik heel geconcentreerd te water. In de middag komt er weer een aanbeet. Weer op de voorn. Duidelijk een kleinere vis. Dikke tachtiger. Heerlijke knokker. De paar uurtjes die nog resteren vliegen voorbij. Ik denk dat dit ook wel iets is voor komende zaterdag.

Nog voor de wekker afloopt hoor ik het geraas rond het dak. Het stormt en regent. De stek aan het riviertje is lekker bereikbaar en ligt redelijk beschut. De plu kan ik er ook prima kwijt. Vette klei. Daar prik ik de steel stevig en diep in. Het kamp is vandaag heel belangrijk. Ik zet voor de zekerheid ook dubbele scheerlijnen. De hengels staan snel. Ik duik in de beschutting. De wind loeit door de knokige kale fruitbomen achter me. De gestage regen gaat over in zwiepend geweld. Spetterende mini explosies aangejaagd door de storm. De vierkante plu lijkt een verbetering. Dat is het ook. Tot dat het gaat regenen. Op de langere rechte kanten zitten geen baleinen. Dat maakt het geheel wat gammel. De harde wind laat de lange kant vibreren. Bakken water worden op deze manier tot ver onder de plu gezwiept. Gelukkig komt er rond het middaguur een eind aan de natte narigheid. Ik ga de picker opbouwen. De voorraad aasvissen begint te slinken. Een handjevol voorns zou nu heel welkom zijn. Na een paar korfjes voer op mijn stek laat ik het hengeltje een poosje staan. Er gebeurt helemaal niets. Deuk in de luchtdruk, dalende temperatuur, wordt niks. Even wat anders dan. Een miniplugje lukt ook wel met dit hengeltje. Meteen spat er een wolk visjes uit elkaar. Pats. Snoekje. Nog geen dertig centimeter. Prachtig visje.

Het eind van de middag kruipt dichterbij. Weg met dat kunstaas. Nog even geconcentreerd achter de dood aas hengels. Nieuwe vissen eraan en opnieuw ingooien. Het werkt! Een tik op de rechterdobber. Een mooie vlotte wegloper. Moet gezien het tempo haast wel een snoek zijn. Een beheerste tik. In de oranje gloed van de ondergaande zon toch nog een kromme hengel. Wat een dapper beest. Spetterend vuurwerk. Prachtige sprong. Bijna over de andere hengel heen! Eerder vandaag zat ik nog te overwegen. Moet ik hier door gaan? Nu weet ik het zeker. Ik maak hier de rest van het seizoen af.

                       

“De katjes springen al open…”