TotalFishing

Megasnoek 70

door Co Sielhorst

24 januari 2004.
De doordeweekse sessie gaat niet door. Gewoon veel te veel dingen die klaar moeten zijn deze week. Zaterdag mag ik weer. Ik wil zo vroeg mogelijk beginnen. Om zes uur gaat de wekker. Onderweg is het oppassen geblazen. Het heeft licht gevroren en er kan wat sneeuw vallen. Het valt allemaal reuze mee. Ik kom zonder veel problemen de sluis over rijden. Ik ben er bijna. Het dorp is nog in diepe rust. Alleen aan het eind van de hoofdstraat brandt licht. De bakker is al open. Het is er zelfs al druk.

Het parkeerterrein langs het water is nog bijna leeg. De aanlokkelijke stek waar ik vorige keer verlekkerd naar heb zitten kijken blijkt wel degelijk bereikbaar. In het hek langs het ruige park zit een doorgang. Er loopt een paadje door het park. Achter een wilgenbosje zit het gaatje waar ik vorige keer best had willen zitten. Ik ga na deze verkenning snel de spullen halen. Het begint al te schemeren. Ik zet twee hengels in het gaatje.

De eerste aanbeet komt vrij snel. Op de rechterhengel. Heel traag. Ik wordt nerveus van die tweede hengel. Met een noodgang draai ik hem uit de weg. Opschieten. De secondes tikken weg. Nog voor de lijn strak staat heb ik de boel onder controle. Ik draai strak en haal uit. Moment van grote onzekerheid. Grote snoeken maken vaak in de eerste paar tellen al indruk. Soms is een bepaalde vechtstijl herkenbaar. Karakteristiek voor een grote vis is vaak een stuk onverzettelijkheid na de aanslag. Dit lijkt iets aparts. Ik win een tiental meters. Ze valt stil en neemt die meters onstuitbaar weer terug. Ze blijft hierbij heel diep. Ik krijg haar voorlopig niet te zien. Vorige week is me ook al opgevallen hoe sterk de snoeken hier zijn. De ruimte om te drillen is wat beperkt. Er staan lastige struiken. Door het hoge water, een meter meer dan normaal, kan ik er niet voor langs. Voorlopig is het nog geen probleem maar als er in de laatste fase een harde uitval komt kan het lastig worden. Ik geef de vis alle ruimte om nog eens diep weg te duiken. Maak je daar maar moe. Alles verloopt volgens plan. Het net gaat er onder. De vis is minder groot als ik dacht maar zeker wel een meter. Ze is hoogzwanger. In het net begint ze als een razende te rollen. Ze onthaakt zich hierbij. Ze zit nu als een rolmops strak in het net gerold. Even de dreg wegknippen voor ze zich er aan beschadigt. Dan til ik het net op zodat ze weer terugrolt. Snel een paar plaatjes. Dan gaat ze terug.

“Het net gaat er onder…”

Het is miezerig, hooguit drie graden. Ik stop de digitale camera onder mijn jas. De kou heeft dan geen invloed op de batterij. Laatst heb ik gemerkt dat een lege batterij na een uurtje lichaamswarmte weer genoeg opleefde voor nog een tiental plaatjes. Een tweede aanbeet! Mooi traag weer. Het valt tegen. Na de aanslag komt het visje makkelijk mee. Vlak voor de kant rolt het beestje eraf. In de loop van de middag draait de wind. Het wordt moeilijk om de afstand te halen waar het dieper wordt. Na een aantal pogingen laat ik de vis op ondieper water liggen. Het lukt me niet om verder weg te komen. Dan valt de wind even weg. Meteen wil ik hier van profiteren. Sardien opdraaien. Ik heb me een heel tijdje geleden al aangeleerd om dat zo uitdagend mogelijk te doen. Alle kansen aangrijpen. Zo veel komen er niet. Ik krijg een prachtige droge knal op de top. Hij is gepakt. Ik geef het een paar tellen. Draai strak en zet de haak. Mooi niet dus. Ik trek de sardien uit de bek van de vis. Ik kan niet goed zien wat het geweest is. Ik denk aan grote snoekbaars. De vis ligt aan flarden maar ik kan geen scherpe sneden ontdekken. De dag eindigt grijs en kil. Ik heb een leuke vis gevangen. Toch begin ik heimwee te krijgen naar de ruimte langs de rivier.
Zondagmiddag kan ik het niet laten. Ik moet er even uit. Kijken hoe de waterstand in de uiterwaarden is. Binnen een uur weet ik hoe het ervoor staat. De zon zakt al. Prachtige kleuren weerspiegeld door nog steeds heel veel water.