TotalFishing

Megasnoek 69

door Co Sielhorst

17 januari 2004
Mijn doordeweekse visdag wordt ruig. De harde wind stuwt het water in de rivier steeds hoger op. Ik ga het toch proberen. Als de hengels staan valt me direct op dat de afstand tussen de molens en het wassende water snel kleiner wordt. Het stijgt een tiental centimeters per uur. Het water wordt ook bruiner. Ik kijk het aan tot de middag. Waarom kan dit nou niet een maand later?

“Het water stijgt een tiental centimeters per uur…”

Ik ben nu een halve dag verder. De evacuatie is in volle gang. Uit de ruige rietbossen vliegen regelmatig fazanten op. Ze vluchten naar de meidoorns. Hier zijn ze voorlopig even veilig. Droge grond is er niet meer buiten de zomerdijk. Buizerds, meeuwen en kraaien hebben geen tijd voor ruzie vandaag. Er is natuurlijk ongelofelijk veel te halen door deze overstroming.
De westerstorm jaagt inktzwarte buien over de rivier. Hagel klettert op mijn plu. Ik moet mijn hengels weer hoger zetten. Het heeft niet zoveel zin meer om hier te blijven.

Waar kan ik heen? Alle rivieren zwellen op. Ik moet een water zoeken achter de dijken. Dit is een stevige tegenvaller. Terwijl ik in sta te pakken valt er een blauw gaatje in de woeste luchten. Heel even verschijnt er een spectaculaire regenboog boven de watermassa. Zou daar echt een pot met goud staan? Ik geloof er niets van. Er staat niet direct een ander water op mijn lijstje. Na een lange zoektocht langs wateren die in de toekomst best wel leuk kunnen zijn sta ik nu aan een plas waar ik een eeuw geleden eens geweest ben. Ik was er met een boot. Daardoor zit er diep in mijn geheugen nog een vaag kaartje van het bodemprofiel. Kan ik aan de overkant komen? Daar is het te doen denk ik. Meer dan tien meter diep weet ik nog.

Er is veel veranderd. Er loopt nu een weg rond het water en er staat een hele woonwijk langs. Even later sta ik met een loodje rond te gooien. Ziet er best spannend uit allemaal. Ik moet me wel even stevig verankeren in de loeiende wind. De restanten van een parkbankje zijn stevig genoeg. Een scheerlijn is zeker nodig. Ik taxeer ook even het risico van omvallende bomen. Hier kan ik rest van de dag wel uitzitten. Er gebeurt niets schokkends.

Zaterdag heb ik dringende zaken dus ga ik zondag op pad. Een droge zonnige dag. Ik heb het verdiend vind ik. Nog één probleem. Waar ga ik heen? De laatste plas, of toch weer iets nieuws? Een ingeving! Een plas waar ik lang geleden op karper gevist heb. Het grootste deel van het water is drie tot vier meter diep. Aan de kant van het slaperige dorpje is het dieper. Kan wel tien meter zijn. Hier gaat het zondag gebeuren.

Ook hier staat het water hoger dan normaal. Het is wel mooi helder dus dat is niet storend. Ik ben niet bepaald vroeg. De zon heeft de vorst al verjaagd. De gok op tien meter lijkt iets te wild. Toch, als ik wat verder gooi…Tussen zes en tien meter en een tamelijk gladde bodem. De twee dobbers staan snel. Ik heb de katapult opgelapt dus ik kan op grote afstand voeren. De verste dobber zakt weg als het derde stuk vis naar beneden dwarrelt. Even is er contact. Voelt lekker aan. Gedver, hij rolt van de haak. Ik hoef niet lang te treuren. Dezelfde dobber zakt even later weer weg. Nu is het raak en hij blijft hangen. Een dikke tachtiger blijft knokken tot hij op het ondergelopen gras is. Ik pluk de dreg uit het randje, de snoek zwemt meteen door. Het is nu windstil. Hier profiteer ik van. Kan nog wat verder gooien. Toch weer iets dieper. Vrij snel is de sardien weer gepakt. Ik laat de lijn strak lopen en haal hard uit. Weer mis. Even kijken of er iets aan de vis te zien is. Mankeert helemaal niets aan. Moet snoekbaars geweest zijn. Dan steekt een snoek even zijn bek door de oppervlakte. Niet ver van de dobber. Met een vreemde zwieper verdwijnt de vis weer uit beeld. Ik zie dit steeds vaker de laatste tijd. Vlak voor de kant doet de vis het nog een keer over. Hier staat maar één meter water. Ik ben de vreemde vis alweer vergeten als ik denk dat de verste dobber niet meer op zijn plaats staat. Heel subtiel komt het zwarte drijflichaam iets omhoog en kruipt tegen het windje in. Ik stuit op pittige weerstand. Voelt lekker aan. Komt dan met duivelse snelheid de hoek in suizen. Dat wordt een ramp nu de wilgen zo diep in het water staan. Vlak voor de takken keert de vis om en knalt weer de diepte in. Dit is vuurwerk. Dan zet ze aan om te springen. Het is de vis die ik eerder haar kunsten heb zien vertonen. Ook deze onthaak ik voor mijn voeten op het ondergelopen gras. Ik wil nog kijken of ze de meter haalt. Blijft ze hier even stilliggen? Ik draai me om naar mijn tas. Hoor een klap in het water en zie haar nog net verdwijnen. Ik kan de vis nog heel lang volgen als ze langs het riet naar dieper water zoekt. Ik denk dat ik het wel weer even weet voor de komende weken.