**KLAAR**              Megasnoek               66

Megasnoek 66

door Co Sielhorst

27 december 2003.
Geen gedoe, geen verplichtingen. Lekker naar buiten.
Mijn eerste plan mislukt. Ik wil een dag van te voren stevig voeren. Van een afstand zie ik al dat er twee stekken bezet zijn. Dat wordt me te druk. Ik keer meteen om.

Eerste kerstdag ga ik naar een ander water. Ik heb er dit jaar al vaak gevist. Het is grijs maar wel droog. Erg zacht ook. Een sliert ganzen ploegt moeizaam tegen de wind in terwijl ik mijn spullen opzet. Een zeiltje gaat de hele dag een vis langs de bodem sturen, niet te ver uit de kant. De andere dobber gaat zover mogelijk uit de kant. Ik kom op ongeveer twaalf meter water terecht. Nog voor ik ga zitten wordt het zeil van de oppervlakte gegrist. Ik reageer snel. Even wat gepluk in de diepte. Dan komt de vis naar de oppervlakte. Plotseling vermindert de weerstand. Hij rolt eraf. De stevige horsmakreel mankeert weinig. Een van de haken is losgeraakt. Op de staart van de aasvis staan wat speldenprikken. Die is heel klein geweest.

Na een paar dommelige uurtjes komt Peter langs. Altijd goed voor een boeiend gesprek over grote karpers. Hij ziet ook dat de dobber een keer schokt. Ik grijp de hengel van de steunen. Nu zakt het zwarte boeitje traag weg. De lijn kringelt er langzaam achteraan. Ik zet wat spanning op de lijn. Dan een forse haal met de zachte hengel. Heerlijke lome weerstand. Nette vis, dat voel ik meteen. Slip wat losser. De vis gaat griezelig dicht voor de kant kruisen. Blijft vlak bij de bodem. Minuten lang blijft het spannend. Dan komt de lijn met een noodgang omhoog. Die gaat springen. Ze slingert zich een paar keer spectaculair door de oppervlakte. Ineens is het over. Peter schuift het net onder de vis. Een mooie gevulde dame. Puntgaaf, even over de meter.

Een vader met twee zoontjes komt aansnellen. Kijk eens jongens, een snoek! Wat een grote, juichen de kinders in koor. Pap, hij is nog groter dan mij, kraait de jongste. De oudste is nog even bezorgd over het lot van de vis. Ze is, zoals gewoonlijk keurig gehaakt. Er gaat nog even een rilling door het publiek als de vis haar bek wijd openspert. Ik pluk het dregje zonder problemen uit de hoek van haar bek en zet haar terug in het heldere water. De kinderen zijn opgetogen als de vis statig weg zwemt. Zo wordt eerste kerstdag een hele leuke visdag.

Tweede kerstdag doe ik het wat rustiger aan. Ik probeer in het haventje wat baarzen te scoren. Dat valt tegen. De oorzaak weet ik eigenlijk al. De stuw staat dicht. Dan stroomt de Lek niet en is het meestal een dooie boel. Ik wil toch graag iets vangen vandaag. Een paar uurtjes de polder in dan maar. De plekken waar ik in het vroege voorjaar vaak op karper vis zijn wat dieper. Hier moet een snoek het ook naar zijn zin hebben. Het water is bruin. Proberen zoveel mogelijk herrie te maken dus. Het eerste plugje dat ik eraan hang is een suf ding. Weinig actie. De laatste aanvulling zit ook in de tas. Baarsprintje met een grote lip. Het is een zinkende plug. Lijkt onzinnig in de polder maar ik doe het toch. De bedoeling is steeds een flinke haal aan het hard timmerende kunstaas en het dan weer naar de bodem laten zakken. Tien seconden pauze en dan weer een haal. Er ligt gelukkig niet teveel rotzooi op de bodem. Ik haal ook de buigdreg van het plugje af. Gaat er niet slechter door lopen. Om de diepere plekken optimaal af te vissen laat ik het plugje eerst helemaal naar de bodem zakken. Ik krijg het ritme aardig te pakken. De halen worden korter, de pauzes ook. Het wordt een combinatie tussen verticalen en jerken. In dit gore water mag het niet te snel gaan en het moet toch herrie maken. Dan is er ineens die goddelijke droge knal op de top. Spetterende dril. Er zit weinig kleur op de snoek, heeft hij hier ook helemaal niet nodig. Het dregje rolt uit zijn lip als ik het stangetje pak om de snoek op de kant te tillen. Ook goed.

Ik bewerk de andere kant van het sluisje op dezelfde manier. Even later weer een prachtige beuk op het hengeltje. Mijn koude handen gaan weldadig gloeien. Ik moet oppassen dat ik dit niet al te leuk ga vinden. Ik kan me vervelendere dingen voorstellen om te doen op tweede kerstdag. Wat een luxe, ik plak er nog een derde visdag aan vast. Ik twijfel alleen nog even welk water het wordt. Twee dagen geleden toch weer een leuke onbekende vis gevangen en er zwemmen nog zeker twee kapitale vissen rond die ik graag nog eens tegen zou komen. Moet ik doorzetten of op zoek gaan naar nieuwe avonturen? Ieder jaar bekruipt me dat gevoel weer als ik de laatste dagen van de kalender streep. Het onbekende trekt. Toch ga ik weer naar de plas waar ik heel veel van weet.

Het wordt een stralende dag. De eerste zon strooit een prachtig licht over het water. de ganzen verlaten de plas om te gaan grazen in de polder. Ik ga het weer diep proberen. Geen zeildobber vandaag. Een dobber weer naar een meter of twaalf. De andere hengel nog veel dieper, zonder dobber op de pieper. Halverwege de dag zie ik iets aan de dobber. Hij staat niet meer op zijn plaats. Een meter verschoven. De wind misschien? Gaat de boel op drift nu het zo hard waait? Ik pak de kijker erbij. Er hobbelt of schokt in ieder geval helemaal niets. Nu is hij al een meter of vijf van zijn plaats. Ik neem geen risico. Even de lijn strak draaien. Een schok! Zie je wel. Het is er een. Ik haal uit en voel helemaal geen weerstand. Zelfs de aasvis is eraf. Kleintje? Misschien wel maar het past absoluut niet bij deze uiterst trage aanbeet. Het zit me niet lekker. Snel een nieuwe vis eraan en terug naar de zelfde plek. De andere hengel gaat er ook naartoe. Een uur later gebeurt er precies hetzelfde. Eerst die twijfel. Gaat ie nou of niet? Ik pak de hengel en voel meteen of er iets aan de hand is. Weer geïrriteerd gepluk aan de andere kant. Herkansing. Moet dezelfde vis zijn. Even is er weerstand als ik uithaal. Weer valt de spanning weg naar een paar tellen. Nu blijft de aasvis wel hangen. Ik kan geen schokkende schade ontdekken. Dat stelt me gerust. Het is niet leuk om aanbeten te missen. Helemaal niet van grote vissen. Dit is gewoon een kleine rakker geweest. De griezelig trage aanbeet heeft me even op het verkeerde been gezet.

                       

”Een mooie gevulde dame, puntgaaf”