TotalFishing

Megasnoek 60

door Co Sielhorst

15 november 2003.
De wazige maanmaterie laat me niet los. Ik slinger het onderwerp bij verschillende mensen aan. Het wordt er allemaal niet duidelijker op. Helemaal niet als ik Erik spreek. Hij kan zich nog een zeer geslaagde snoektrip voor de geest halen. Dan komt de reactie van zijn vismaat; zie je wel, hartstikke goed die volle maan periode.

Ik ken natuurlijk niet de exacte omstandigheden waaronder Eric verder viste maar het kan dus wel degelijk goed zijn. Ik zie gewoon spoken.Ik werk me helemaal suf om nog een dag met volle maan te kunnen vissen. Nu maar meteen onderuithalen dat waanidee. Laat in de avond diep ik nog wat vis op uit de vriezer. Vanuit de knusse warmte op de bank moet ik even naar de werkplaats. Een griezelig grote volle maan staat recht boven de nok van mijn huis. Ik ga de uitdaging morgen weer aan.

Het duurt lang. Ik probeer van alles. Dichtbij, ver weg, van links naar rechts, zelfs wat beweeglijker vissen, het wil niet erg lukken. De wind draait. Ik ga die meeuwengrap nog een keer proberen. Ik neem dit niet heel erg serieus. De meeuwen ook niet. Ze zien de kleine brokjes niet eens. De broodjes zijn allang op. Met enige moeite neem ik afscheid van een paar plakjes banaan. De rest eet ik lekker zelf op. Já, het werkt. Ik heb de aandacht. Dan valt de meute krijsend en plonzend op mijn stek neer. Wat zijn het een agressieve krengen. Een kwartier later zijn alle brokjes weg. Dan gebeurt er iets vreemds. Ongeveer ter hoogte van mijn brasempje. Er springt een klein visje loodrecht het water uit. Direct verschijnt er een kop aan de oppervlakte. Het visje valt terug in de opengesperde muil. Mijn mond zakt ook ver open. Zo spectaculair heb ik het nog nooit gezien. Een snoek die zijn prooi najaagt en hem dan boven water te pakken krijgt.

Maar als er zo bloeddorstig gejaagd wordt, nota bene boven op mijn aasvis, waarom wordt die dan niet… Piep! Verder gebeurt er niets. Even voelen. Ik kan de aasvis verplaatsen. Er is niets aan de hand. Dan schokt de lijn licht, zo licht dat de pieper niets registreert. Ik gok het. Strek de lijn en haal uit. Vast als een huis. Nee, dat is niet die snoek. Hij deed iets heel moois maar het was zeker geen kanjer. Even de druk eraf. Die zit achter de steile wand. Even later kringelt de lijn van de molen. Nog eens proberen. Er komt iets op gang. Lome weerstand. Helemaal geen beweging. Wat heb ik nou weer opgeharkt. Een paar meter uit de kant zie ik een snoek als een kromme wittige banaan door het water naar de kant tollen. Het is die acrobaat. Die is niet van plan om te gaan zwemmen. Ik wil het beest achter de kop pakken. Begint die rare ineens furieus te springen. Prachtige tachtiger en bovendien een maanvis.

Zaterdag met Michel op pad. We ontmoeten elkaar onderweg. Hij komt er een dagje bij zitten. Na een korte rit staan we aan de plas. Wat een rust. Voor we in de dooie vissen staan te graaien laat Michel een handvol platen zien, een stelletje supersnoeken van het afgelopen seizoen. Allemaal gevangen op zelfgemaakt groot kunstaas. Die gaat lekker.

Dan gaan we de boel installeren. Mooi gespreid, op diverse dieptes met verschillende soorten aasvis. We voeren ook gevarieerd. Makreel, wijting, sardien en diverse witvissen. Dan is het tijd voor een goed gesprek. De broodjes en de koffie gaan hard. Dan komt Michel met een lekkere opkikker. Gloeiend hete soep. Ik heb nogal eens de neiging om het eten en drinken erg sober te houden maar ik geloof dat ik hier eens wat meer aandacht aan moet besteden. Halverwege de middag geef ik mijn makreeltje een extra harde zwieper. Zal nu op twaalf meter diepte liggen. Michel gaat zeilen tot op grote afstanden. Je hebt beet! Het eenmalige piepje is me ontgaan. Ik zie wel de blauwe pit nog nagloeien. De lijn is ook onder het elastiekje uit gesprongen. Even voelen wat er aan de hand is. Ik strek de lijn. Een plukkende beweging aan de andere kant. Meteen haal ik de hengel achterover. Hangt! Voelt niet echt grof aan. De vis komt hortend en stotend mee naar de kant. Pas onder de kant gaat ze knokken. Toch wel een metertje denk ik. Ze zorgt best nog voor wat vuurwerk. De dril verloopt verder probleemloos. Michel staat al klaar met de camera en de onthaaktang. Ik grijp haar onder haar kieuw. Even oppassen, niet aan de kant van de dreg pakken. Binnen een paar seconden zijn er een paar plaatjes gemaakt en is ze onthaakt. Ze duikt meteen achter de rand de diepte in als ik mijn greep om haar staart laat verslappen.

Michel laat de zeilvis opnieuw een lange trip maken. De vis is versierd met oranje vaantjes. Leuk idee. Valt lekker op. Het zeiltje is ook knaloranje. Vissen gaat natuurlijk vóór voetbal maar symbolisch steunen wij Oranje natuurlijk wel. In gedachten zijn we bij onze jongens in Schotland maar óns oranje mag best wel onder gaan. Later op de dag als ik thuis kom hoor ik dat Oranje in Schotland onder gegaan is. Bij ons is het de hele dag fier overeind gebleven. Hier klopt natuurlijk helemaal niets van, dat had precies ondersom moeten zijn.