**KLAAR**              Megasnoek               59

Megasnoek 59

door Co Sielhorst

8 november 2003.
Vrijdagnacht volle maan. Ik ben geen vastlegger. Toch heb ik de indruk dat de dagen rond volle maan mager verlopen. Te veel vastleggen brengt risico mee. Ik leg mezelf er ook mee vast. Ik moet altijd vissen vanuit een grote mate van vrijheid. Beperkingen uit het verleden worden een rem op dingen die nog in het verschiet liggen. Maar met die maan weet ik het niet. Ook onder karpervissers leeft in zekere mate het beeld dat volle maan geen voordeel is. Mist is omgeven met een zelfde negatieve waas. Kevin Maddocks beweert in zijn boek zelfs dat hij nog nooit een karper heeft gevangen bij dichte mist.

Er is natuurlijk wel iets aan de hand bij volle maan. Niet alleen het licht is anders. Ook de aantrekkingskracht van de maan speelt een rol. Welke rol? Dat is me nog steeds een raadsel. Karpers heb ik genoeg gevangen bij volle maan in combinatie met mist, een oostenwind en daar bovenop ook nog eens nachtvorst. Zelfs toen op vrijdag de dertiende alle seinen verkeerd stonden en ik ook nog een zwarte kat voor de auto kreeg heb ik geen moment geaarzeld. Het werd een geweldige nacht.

Misschien zit hier de sleutel. Volle maan geeft behoorlijk wat licht. Ik denk dat een snoek heel aardig de silhouetten van prooivissen kan zien gedurende de nacht. Misschien zit ik in deze periode wel helemaal op de verkeerde tijd te vissen. Zou het kunnen dat de blik van onze rover alleen maar omhoog gericht is in deze periode? Voorlopig ga ik morgen gewoon overdag op pad. Nachtvissen is op dit water bijna niet te doen. Het is verboden en er wordt zwaar op gecontroleerd.

Ik pak heel vroeg mijn spullen in. Een paar donkere uurtjes pak ik toch even mee. Het waait pittig en het is koud. De noordoostenwind blaast schuin over het water naar me toe. Ik maak eerst de plu vast aan een paar sprietige wilgentakjes. Het enige houvast op deze kale kant. Dan ga ik de opgetuigde hengels pakken. Licht vissen gaat bij deze wind niet lukken. Er staat weer een stevige dobber op met vijf gram lood om de aasvis op zijn plaats te houden. Voor de zekerheid zet ik piepers onder de hengels. Met een siliconen slangetje prik ik een bêtalight op de dobber. Dat staat perfect. De gloeiende pit blijft fier boven de kabbel uit priemen. Voor de andere hengel heb ik iets anders in petto. Er gaat een voorn aan die een meter boven de bodem blijft zweven. In heb de diepvriesvis thuis al in een sinasappelnetje gerold, samen met een stukje foam. Met een paar grove steken heb ik het netje dichtgenaaid. Aan het staarteind steekt er een stuk elastiek uit. Hiermee knoop ik de vis onder de dreg. Verder is het heel simpel. Boven de wartel waar het staaldraad aan hangt kan een kogelloodje schuiven tot aan een stuitje en een kraal. Het stuitje bepaalt hoe diep de vis gaat zweven. Het kogelloodje is net zwaar genoeg om de vis naar beneden te brengen.

De hap gaat te water. Ik geef de uitgebalanceerde combinatie even de tijd om naar de bodem te zakken. Onder lichte druk voel ik nu de loodkogel over de bonkige bodem springen. Precies wat ik zoek. Ruige bodem, terwijl vastlopen vrijwel onmogelijk is. Ook deze hengel gaat op de pieper. Beugel open is met deze wind te link. Ik kan niet zien hoeveel lijn er van de molen geblazen wordt. Ik knoop een elastiekje boven de reelhouder. Nu kan de beugel toch open. Ik leg strak vanaf de molen de nylonlijn in een lus onder het elastiekje. Zo, dat is een stuk veiliger.

Zolang ik lekker aan het knutselen ben is het wel uit te houden. Als het effect van de eerste bak gloeiende koffie uitgewerkt is voel ik hoe koud het eigenlijk is. Alles wat dicht kan gaat dicht. Handen op een warme plak wegstoppen. Ik heb dit wat onderschat geloof ik. Het duurt nog uren voor de zon haar werk gaat doen.

Het vogelleven komt al op gang. In de verte maken koeten ruzie. Niets bijzonders, dat doen ze altijd. Grote groepen smienten verlaten fluitend de plas. Het wordt langzaam maar zeker grijs en het gaat nog harder waaien. Ik kruip dieper onder de plu. De golven slaan een grimmig ritme op het grind. Dan komt de zon. Het duurt heel lang voor er merkbaar effect te voelen is. Dan wordt het aangenamer. Mijn linkerbeen vangt er al iets van op. De komende uren wordt het alleen maar beter. Een gelukzalig gevoel wordt bijna tastbaar. Helemaal alleen op de wereld met maar één probleem. Het vangen van een vis. Een grotere luxe is toch haast niet denkbaar.

De hengels staat allebei op piepers dus ik gun mezelf even een rondje over de plas. Met de kijker zie ik dat er niet alleen maar meerkoeten op de plas dobberen. Aan de overkant een grote groep futen. Een opmerkelijk winterverschijnsel. Verderop roomwitte flanken met donkere koppen, zaagbekken. Een troep kleine vogeltjes doorkruist mijn beeld. Het clubje buigt af in mijn richting. Duikt dan de rietkraag in. Opvallend bruin met markante tekening. Dat moeten baardmannetjes zijn. Nog nooit in het echt gezien. Als ze niet bewegen smelten ze helemaal weg in hun omgeving. Perfecte schutkleur in deze omgeving.

De wind jaagt de golven soms flink op. Af en toe slaat het water over mijn wakertje. De pieper reageert er iedere keer op. Irritant, maar zo blijf ik wel bij de les. In de middag ga ik wat met de hoogte van de zweefvis spelen. De zon doet niet veel meer. Het wordt weer een stuk kouder. Toch geloof ik er nog in. De laatste twee vissen kwamen immers ook in de schemering,dus ik ga zeker niet weg voor het donker is. Dat gaat onverwacht snel. Waar de zon onder gaat trekt de bewolking in rap tempo samen. Een grote groep kieviten gaat zich in de schemer nog even warm vliegen. Hun witte onderkanten lichten op als ze vlak voor mijn neus omkeren voor de volgende ronde. Dan lossen ze weer op in de duisternis.
Groot, helder en rond. De mysterieuze maan. Het is alweer avond.
Soms levert een visdag antwoorden op. Vandaag zijn er alleen maar vragen bij gekomen.