**KLAAR**  Megasnoek 57

Op zoek naar Megasnoek - (deel 57)

door Co Sielhorst

25 oktober 2003.
Donderdag en vrijdag op cursus bij de OVB. Veel nieuwe inzichten opgedaan. Viswaterbeheer lijkt wat zweverig. Met die indruk ben ik van start gegaan maar ik krijg hier heel wat zaken aangereikt die meer houvast bieden. De tweede cursusdag, vrijdagmorgen speld ik de OVB badge weer op. Harry, mede viswaterbeheerder gebaart naar buiten aan het begin van de eerste boeiende lezing. Ik zie niet direct wat hij bedoelt. Even later kijk ik nog eens achterom. Het sneeuwt! Dikke vlokken dwarrelen traag voor het raam langs. Dit doet me wel iets maar de leerstof en de lesmethode die de cursusleiders hanteren houden me volledig bij de les.

Pas in de pauze krijg ik weer even contact met de buitenwereld. De populieren in de verte zijn zilverwit. De daken waar ik op uitkijk bedekt met een witte deken. Sneeuw maakt altijd iets in me los, ik wil erbij zijn, er midden in zitten. Ik zou willen vluchten maar dat kan niet. Een paar uurtjes nog en dan de test. Na twee leerzame dagen rijden we over de dijk naar huis. In de uiterwaarden staan de poelen en geulen weer redelijk vol water. Op schaduwplekken ligt nog steeds wat sneeuw. Er ligt zelfs ijs hier en daar. Thuis moet ik eerst alle opgedane indrukken even verwerken. Mijn hoofd staat nog niet naar vissen maar dat komt nog wel.

Zaterdagmorgen grijp ik mijn spullen pas bij elkaar. Precies zoals ik ze vorige week weggezet heb. Alleen het kledingverhaal moet nog wat aangevuld worden. Ik ga naar hetzelfde water. Onderweg begint het pittig te hozen. De wind staat precies zoals ik hoopte. Nu kan ik op de andere oever perfect zeilen. Scherp laveren en vanuit de diepte naar de ondiepe bult sturen. Ik hang er een voorn aan en zet het stuitje op drie meter. Een onderhands worpje is genoeg om in de wind te komen. Door de lage oever heeft de wind hier vrij spel. Vlak voor de kant ligt een diep gat. Door de lage waterstand kan ik hier mijn sardien gewoon laten zakken. Deze onderwatermuur van klei loopt langs een groot gedeelte van de plas. Alleen hier kan ik er heel dichtbij komen. Ik voer wat stukken sardien rond mijn dobber, weer een hele lichte pen waar ik geen lood bij gebruik. Het zeil is al behoorlijk ver uit de kant. Door het slechte weer is het uitgestorven aan het water. Op de drooggevallen oever scharrelt van alles rond. Gele kwikstaarten, een paar watersnippen, en wat vogeltjes die ik niet thuis kan brengen. Ze storen zich kennelijk niet aan mij zolang ik diep weggedoken blijf onder mijn plu. Ze lopen nu onder mijn hengels door. Oeverpiepers, logisch toch, ze lopen langs de oever. Ik ben niet helemaal zeker van mijn zaak. Vanavond nog even nakijken. Ik heb er echt lol in om mijn vogelkennis steeds wat bij te schaven. Na verloop van tijd pak ik de zeilhengel op. Er zit al even geen beweging meer in. Ik heb de bult niet goed ingeschat. Bij het opdraaien hapert de boel. Ik zit al bovenop de bult en weet precies wat er dan gebeurt. Er zal wel een dot stugge draadalg op de dreg hangen. Even rap doorhalen. Zelfs de vis is overdekt met pluizig groen. Deze keer laat ik de voorn iets minder ver gaan.

Voor de kant is het water redelijk vlak. Het regent ook al een poosje niet meer. Fijne belletjes! Zou er iets langs de bodem schuiven? Het lijkt er wel op. Kan natuurlijk ook karper zijn. Er gebeurt verder niets. Ik ga iets anders aan de dobberhengel hangen. Een klein makreeltje. Twintig centimeter. Hele slanke visjes. Ik gooi er om de paar meter wat langs de kant. Vreemd genoeg heb ik al een hele tijd het gevoel dat er vandaag een snoek uit komt. Er zit er gewoon een op de radar. Ik zit al te fantaseren. Hoe zou de aanbeet verlopen? Traag opstekertje en dan langzaam wegzakken, of een paar nerveuze tikken en dan een fraaie wegloper denk ik. Terwijl ik het denk lijkt het of de dobber onder water afgeschoten wordt. Even later waggelt de pen weer terug naar de oppervlakte en glijdt met een vloeiende beweging de diepte in. Prachtig moment. De zenuwen gieren door mijn lijf.Rustig vasttikken. Niet te hard… Er komt verzet uit de diepte. Eerst wat gemorrel. Dan sjorren. Net of er zandzakjes op de hengel vallen. De vis geeft ineens meters toe. Kleintje? Dan valt alles even stil. Verder omhoog gaat niet. Vast in de klei kan niet. De lijn wijst aan dat de vis zeker twee meter van de muur af is. Oppassen. Gelukkig staat mijn slip op deze stek altijd heel licht afgesteld. Het is best eng hier. Ineens komt er schot in. Snerpend hard speert de vis vlak langs het ravijn naar links. Gelukkig buigt ze nu af naar links. In de richting van het open water. Dertig meter uit de kant geeft ze het plotseling op en komt omhoog. Ik verwacht dat ze nog een keer gaat springen. Ze doet het niet laat zich rustig, hoog in het water, naar het net brengen. Pas als ze over het touwtje is komt de volgende uitbarsting. Ik laat haar even uitrazen. Deze gaat wel een eindje de meter voorbij. Even een plaatje schoonheid. Onthaken en die plaat maken handel ik in één keer af. Pak haar uit het net waar ze even in heeft moeten wachten. Wéér een furieuze uitbarsting. Kom hier, open die bek. Dregje zit weer keurig voorin. Net achter de rand van haar bovenkaak. Nu een plaatje en snel weer terug. Ze staat direct weer fier rechtop. Ik hou haar bij de staart vast tot ze zich los begint te wrikken. Ze kijkt rond met haar grote ogen. Weet dan waar ze heen wil en suist de diepte in.