**KLAAR**  Megasnoek 55

Op zoek naar Megasnoek - (deel 55)

door Co Sielhorst

26 februari 2003.
Twee dagen midden in de week kan ik niet maken. Eigenlijk is één dag al lastig. Ik doe het toch. Vissen is toch het enige excuus om even te vluchten uit de dagelijkse knokpartij om het bestaan.

                       

Ik kan het alleen niet opbrengen om deze hele prachtige dag op de zelfde stek door te brengen. Dat komt natuurlijk ook door het leuke speelgoed waar ik mee op pad ben. De kano gaat fluitend het dak op. Aan de waterkant gaat het ook allemaal heel soepel. Ik plak de visvinder maar weer eens op de flank. De zuignap blijft goed hangen. De laatste laag kleding laat ik in de auto. Kom wel weer langs als het te koud wordt. Er gaat een bak dood aas mee. Twee hengels. Een stevige hengel om wat te verticalen, en een reelhengel voor dood aas. Ik pak de peddel en geef een haal. Vlak bij de kant zie ik al vis op een paar meter water. Dan is het vervolgens tot op twaalf meter heel erg stil. Tussen twaalf en dertien meter is het drukker. Ik probeer de oever uit te varen op deze diepte. Er zijn vrij grote uitgestorven gebieden bij. Iedere hobbel die er uit springt is vrijwel steeds bezet door een aantal vissen.

                       

“Als u dit spulletje tegen komt niet schrikken…..het is “onze Co” op weg naar een superstek….”

Dit kijkspel is boeiend. Ik probeer er lijn in te ontdekken. Tegelijkertijd is het natuurlijk heel nuttig om mijn kennis van dit water uit te breiden. Een volledige ronde duurt minstens een uur als ik stevig doorpeddel. Wat ik zeker ook moet proberen is met kunstaas vissen uit een verankerde kano. Er staat een briesje. Ik heb al een stevige steen opgepakt voor ik instapte. De steen gaat aan dertig meter nylonkoord. Op vier meter met een vlakke bodem blijf ik redelijk liggen. Ik ga wat spelen met een verbouwde shad. Met dit lichte speelgoed kan ik volgende keer beter een molentje gebruiken denk ik. Een dril zal nog niet eenvoudig zijn als er een grote vis aan gaat hangen. Ik heb nu ook wat meer aandacht besteed aan de veiligheid op het water.Het drijfvermogen is pittig opgevoerd door een goed afsluitbare ton in de punt. Hier zitten ook de camera’s veilig in ondergebracht. Misschien geven meer van deze tonnen buiten de kano wel een prima stabiliteit. Gedeeltelijk gevuld met water misschien? Hier stoei ik nog wel even mee.

Na een korte anker- en gooi onderbreking trek ik weer even door. Ben bijna rond nu. Er doemt een grintbank op. Duidelijk zichtbaar kleurt het water tot meters uit de kant anders. Ik kan nu tot op de bodem kijken. Er zitten scherpe randen aan deze vreemde hobbel. Met de peddel kan ik de stenen aanraken. Achter de grintbank ligt een echt ravijn. Niet extreem diep maar wel erg steil. Van één meter, pats naar vijf meter. Er komt onder aan de berg een vis in beeld. Zo groot heb ik nog niets op het scherm gezien. Rustig er overheen driften. Afstand nemen en dan als een haas weer terug. De tweede drift over de berg stop ik af als ik er bovenop lig. Dan gaat de steen overboord. Ik vier de lijn tot ik de vis weer zie. Hij is er nog!! Het kan van alles zijn, dat weet ik ook wel. Toch voel ik de spanning oplopen. Ik ga dit beest helemaal gek maken. Er gaat een shad naar beneden met een bonte zwabberstaart. Minuten lang laat ik kunstaas over de bodem huppelen. Grote huppels, kleine huppeltjes, alles wat ik maar kan bedenken probeer ik. Dit ga ik nog leuk vinden. Toch moet ik na verloop van tijd weer verder. Er gebeurt niets. Dit is wel een stek om een groot rood kruis bij te zetten. Honderd meter verderop kom ik weer zoiets tegen. Aan de oeverlijn zie ik al dat er hier iets bijzonders aan de hand is. Er zijn grote stukken weggeslagen. Daardoor is een inktzwart diep gat ontstaan. Tien meter van de kant past hier al een heel huis onder water. Kijken of er iemand thuis is dan. Dat het zo niet werkt is me al langer duidelijk. Dat is maar goed ook, het zou een heel flauw spelletje worden.

Een visvinder is heel leuk maar de grote waarde is voor mij de snelheid waarmee ik de bodemstructuur in beeld kan brengen. Ik trek nieuwsgierig een baantje over het midden van de plas. Het wordt steeds dieper. Als ik boven twintig meter water dobber wordt het ineens weer heel druk op en net boven de bodem. Er staan weer grote vissen afgetekend op het scherm. Het waait hier op de open vlakte wat harder. Stilliggen zal me hier wel niet lukken. Ik heb ook niet geen geschikt aas om op grote diepte te vissen. Toch weer leerzaam. Iets voor de toekomst wellicht. Het wordt nog wat dieper, dertig meter. Hier wordt het

               

stil. Geen vis meer te bekennen. Langs de kant dus wat vis, baars en een enkele snoek. Op twaalf meter grote scholen witvis met misschien ook een enkele snoek erbij. Op meer dan twintig meter zal het wel voornamelijk snoekbaars zijn. Ik krijg nu een aardig beeld van dit water. Dit is een leerzame dag. Ik probeer nog om een dood aas hengel op de kant te installeren. Met de beugel open roei ik met het aas van de kant weg tot ik vis op het scherm heb. Daar laat ik de aasvis zakken en peddel terug. In een behaaglijk voorjaarszonnetje schenk ik mijn eerste bak koffie in. Daar heb ik nog geen tijd voor gehad. In gedachten ben ik al een paar maanden verder. Ook voor andere vissoorten zie ik mogelijkheden. Wat ik ook zeker ga doen hier is kunstaasvissen. Het snoekseizoen zit er op voor mij. Ik laat ze met rust verder. In juni staan ze weer op scherp. Ik ga mijn karpervissen afwisselen met kunstaasvissen. Vooral de avontuurlijke combinatie kunstaas/kanovissen staat me wel aan.