**KLAAR**  Megasnoek 46

Op zoek naar Megasnoek - (deel 46)

door Co Sielhorst

28 december 2002.

Dinsdag voor kerst pak ik nog even mee. Wat een rust weer op deze stek. Het lijkt wel of er een uitgaansverbod ingesteld is langs dit water. Net al vorige keer is het tamelijk mistig. De overkant is nog niet te zien. De mist gaat langzaam over in motregen. Dat zal ook wel wat mensen weghouden.

                       

Ik heb Dick van de meters overigens nog gesproken. Samen kennen we wel een paar mensen. Voor de grap hebben we eens wat zaken op een rijtje gezet. Van de mensen die we kennen hebben er afgelopen zaterdag drieëntwintig hengels langs het water gestaan. Allemaal met dood aas. De resultaten? Schokkend, helemaal niets!! Hoe dat komt? Dick suggereert iets met de barometerstand. Zal best invloed hebben. Zelf denk ik dat de stand van de maan ook invloed heeft op onze vangsten. Met name bij volle maan ben ik altijd wat argwanend. Ik blijf er zeker niet voor thuis. Ik kan ook niet verklaren wat er dan mis is aan volle maan. Ik vind het eigenlijk nog best mooi ook.

Vroeger in mijn fanatieke karperdagen kwam ik nog al wat mensen tegen die niet eens van huis gingen bij volle maan. Ik hield in die tijd wat gegevens bij. Alles wat met weer en wind te maken had noteerde ik. Ook de maanstand en vanzelfsprekend mijn vangsten. Uit die gegevens bleek glashard dat ik bij volle maan mijn grootste karpers had gevangen. Bij mijn dood aas visserij denk ik dat er van volle maan geen positieve invloed uit gaat. Om er echt iets van te kunnen zeggen is het misschien verstandig om weer eens wat gegevens te gaan noteren. Niet om tot te conclusie te komen dat het beter is om thuis te blijven. Wel om te onderkennen dat het onder bepaalde omstandigheden beter is om anders te vissen. Misschien is het zinvol om bij volle maan meer in de donkere uren te vissen. De laatste paar dagen met volle maan hebben niets opgeleverd.

Zaterdag.
Vroeg opgestaan. Er staat door een kleine verbouwing overal troep in mijn huis. Ik doe samen met een stapel boeken de laatste treden van de trap in één smak. Lekker begin van de dag. Gelukkig doet alles het nog. Ik stap de kamer in en doe het licht aan. Even wennen nog aan die kleuren op plafond en muren maar ik schiet wel lekker op. Dit levert absoluut veel punten op maar vandaag moet ik echt even naar buiten. Als het water op staat stap ik even naar buiten. Helemaal niet koud. Zal ik weer naar de zelfde rustige plek gaan? Ik kan er nog even over denken. Snel een paar sneetjes brood wegspoelen met een grote bak thee en wegwezen. Ik nader de laatste kruising voor de snelweg. Het rode licht in dat grote zwarte gat houdt me nog even op. Dan ga ik links waar ik eigenlijk rechts had willen gaan. Rechts wacht een water waar meerdere meters rondzwemmen, één flinke uitschieter is hier de kers op de pudding. Links kom ik op een plas waar maar drie mooie vissen zwemmen. Toch is de kans op een echte knaller hier misschien nog groter, ondanks de magere bezetting. Dit jaar telt nog drie visdagen. Ik denk dat ik ze alle drie hier door ga brengen.

                       

Vogels zijn zo leuk om naar te kijken

Het is acht uur als ik uitstap. Mooi op tijd dus. Sardienen zijn de enige vissen die vrij snel zinken als ze bevroren zijn. Ze zijn erg groot deze keer. Toch zinken ze op het gewicht van de dreg. Met de wind in de rug kan ik verder komen dan ooit. Misschien is het zinvol. Het wordt niet overdreven diep als ik wat verder gooi. Ook springt er op deze afstand vaak witvis. Kan nooit slecht zijn. De andere hengel hou ik wat dichterbij. Op het water van de vorige keer valt het op als het een keer erg rustig is. Hier is dat heel gewoon. Er komt nooit een sterveling. De hele dag niet. Alleen hier kan ik al intens van genieten. Ik kruip altijd redelijk weg als ik hier zit. Mijn stoel gaat zo ver mogelijk achteruit, de struiken in. Ik zit dicht bij een hoek met wat overhangende struiken. Het kan niet uitblijven. In één strakke streep steekt een ijsvogel de plas over en ploft op een tak neer onder in de oever. Het vogeltje stort zich keer op keer te water. Als aan een elastiekje veert het juweel steeds weer terug naar dezelfde plek. Heel zorgvuldig haalt hij veertje voor veertje door zijn stevige snavel. De poetsbeurt neemt zomaar een half uur in beslag. Ik zit zo aardig weggestopt dat maar heel weinig beesten zich aan me storen. Dat is niet alleen boven water zo vrees ik.

Wat later komen een paar buizerds weer voor afleiding zorgen. Normaal draaien ze rustig hun rondjes. Zoeken de waterkant af en verdwijnen meestal weer snel uit beeld. Nu lijken ze veel meer met elkaar bezig. Speels en dicht bij elkaar. Dan zie ik dat één van de vogels iets vast heeft. Ja, hij heeft een muis vast met één poot. Hij pakt hem nu over in zijn andere poot. Dan klimt hij ineens tientallen meter omhoog, ver boven de andere vogel. Hij laat de muis vallen. Die suist voor de andere vogel langs. Zij, waarschijnlijk, reageert niet en laat de muis ter aarde storten. Het is nog erg vroeg voor dit soort spelletjes. Het is voor een buizerd de manier om te zeggen: ik vind jou heel erg leuk en ook heel erg lekker.

Kijk jij ook wel eens naar die dobbers of zo? Ik probeer ze al dagen naar beneden te kijken. Voor de zekerheid staan wel de beugels open. Vogels zijn zo leuk om naar te kijken, helemaal als ze niet in hun gedrag gestoord worden. De dag kabbelt voort. Ik doe nog wat speelse dingen met die sardienen maar het levert niets op.

Zondag.
Ik moet een keer een hengel krom trekken. Ga even iets geks doen. Keukenkastjes doorzoeken, eetbare zaken gaan in een voermolen. Als de mix ergens op gaat lijken meng ik er een grote scheut sesamolie door. Dan ga ik kneden tot er een stevige bal bij elkaar blijft. Met water maak ik er een heel soepel deegje van. Dan pak ik een lichte penhengel. Molentje met zes honderdste dyneema erop. Superlicht pennetje, snipper lood. Voel je hem al aankomen. Al knutselend groeit het vertrouwen. Een aanloop zoals ik nu maak eindigt niet altijd aan de waterkant maar nu gaat het er toch wel heel sterk op lijken. Zo soepel als alles loopt, als zeep op een glijbaan, ik ben niet meer te stuiten. Ik gooi alleen nog een fles water in mijn tas. Net, hengel, deegbal, iets om op het koude muurtje te leggen. Licht als een veertje en vast besloten om een zeelt te gaan vangen. Ik ben weg.

Als ik ga zitten begint het vervelend te regenen, heb ik niet op gerekend. Nee, ik ga niet weg. Kan nooit zo heel lang duren. Het rode puntje zakt weg, blijft net onder de oppervlakte staan. Dat is er een, kan niet missen. Ik wacht niet op een wegloper. Bonk!! Even niets, dan begint er een energieke sjorpartij, diep, dicht bij de bodem. Minutenlang blijft de vis onverzettelijk proberen om beneden te blijven. Ik weet precies wat er aan hangt. Een dikke zeelt. De prijs waar ik voor kom. Een goudstaaf met robijnrode oogjes glijdt het net in.