**KLAAR**  Megasnoek 45

Op zoek naar Megasnoek - (deel 45)

door Co Sielhorst

21 december 2002.

Het wintert niet meer zo erg. De kleine wateren blijven weliswaar onder het ijs zitten. De temperaturen zijn overdag te laag. Misschien dat ik hier nog een keer van kan profiteren. Ik wil al heel lang op een water vissen waar ik moeilijk bij kan komen. Er ligt een sloot omheen, daar ligt een brug over maar de leuke stekken zijn dan nog steeds bijna onbereikbaar. Nu ligt er ijs op die sloot verwacht ik. Dat is een enorme winst. Misschien is dat ijs ook nog begaanbaar. Ik moet het proberen.

                       

Ik ga extra vroeg op pad. Het is zwaar mistig. Waar is het slootje? Wat doen die ijzeren platen daar? Er staan ook wat losse bouwhekken. Het slootje staat bijna droog. Er zit een dun korstje op de dikke prutlaag. Dit wordt niks. Natuurlijk heb ik een alternatief plan. Het wordt een bekend water dat redelijk op de route ligt. Ik heb een nieuwe stek in gedachten. Mede met het oog op komend voorjaar wil ik hier wat rondneuzen.

Het is nog steeds donker. De mist lijkt nog iets dikker te worden. Hoe zit het ook weer in deze hoek? Er moet verderop een hekwerk haaks op het water staan. Even later kom ik een hek tegen. Honderd meter verderop eindigt het hek bij het water. Ik slinger de hele handel er overheen. Ik ga aan de andere kant zitten. Als daar iemand problemen mee heeft dan hoor ik dat wel. Het begint grijs te worden. Het is prettig begroeid hier. Proberen dat paadje heel smal te houden. Ik haal alles van de kar. Kan beter drie keer lopen. Met die kar wals ik veel teveel plat. Als ik weer naar huis ga heb ik liever niet dat het eruit ziet alsof er hier een bom gevallen is. Ik hoef nog niet in te gooien want ik zie nog veel te weinig. Ik wil graag eerst nog wat peilen.

                       

Er zitten veel eenden op de plas. Overal klinken de fluittonen. Het zijn vooral smienten. De laatste laag kleren laat ik nog even over de stoel hangen. Nu eerst de hengels optuigen. Optuigen is eigenlijk een groot woord. Ik heb ze altijd opgetuigd in het foudraal zitten. Ik hoef allen de dobbers maar in de connectors te schuiven. Na een kwartier ongeveer probeer ik een indruk te krijgen van het bodemverloop ik deze hoek. Onderhands worpje komt al op vier tot vijf meter. Iets harder aangezet kom ik zomaar op negen meter. Naar links loopt het snel op. Een grote ondiepe plek, dat geven de meerkoeten ook al aan. Ze zijn al volop aan het duiken. Dieper dan een meter of vier wordt ze meestal teveel. Naar rechts wordt het dieper. Hoe diep interesseert me op dit moment niet zoveel. Ik zie het hier wel zitten. Sardienen er aan en te water met die handel.

Al snel een hobbeltje links. Gespannen pak ik de hengel op. Er gebeurt niets meer. Heb ik het gedroomd dan? Nee, kom op zeg! Het is bladstil. Er zat echt beweging in. De laatste keer dat me zoiets gebeurde probeerde ik meteen van alles om de vis alsnog te verleiden. Er gebeurde niets. Nu laat ik alles liggen zoals het ligt. Ik voer wat stukken vis bij. Drie gehalveerde sardienen bij iedere hengel. Een uur verderop ga ik kijken hoe de boel erbij hangt. Links, waar ik de aanbeet had, zit ik vast. Wat meer druk erop. De sardien is van de haak als ik loskom. Niet zo fraai. Zit ik het eerste deel van de dag op vijftig procent te vissen. Als met de andere hengel alles in orde is tenminste. Ik ga met beide hengels wat rondgooien. De bodem afzoeken. Misschien is het daar beneden wel één grote puinbende. Blijkt erg mee te vallen. Langzaam maar zeker komt de overkant van het water in beeld. Een zacht windje trek een ribbeltje over het water. Het bovenste laagje kleding kan er nu wel bij. Midden in de zilveren rimpeling ontstaat een trage donkere gladde plek. Het duurt lang voor het water hier weer verfrommeld is. Geen vis gezien. Toch was het er een. Hij kwam net niet door de oppervlakte heen. Twee acties. Deze stek is niet slecht. Er komt snoek, duidelijk. Ik heb niet zoveel nodig om vertrouwen te krijgen.

Op grote hoogte komen honderden eenden boven de plas cirkelen. Weer die fluittonen. Ze strijken midden op de plas neer. Er zitten er al zoveel. Ik probeer een schatting te maken. Ze zitten vrij redelijk over de plas verdeeld. Honderd eenden in één sector. Hoeveel van die sectoren passen er in deze plas? Even kijken…… er zwemmen hier zomaar drieduizend eenden rond. Wilde eenden en smienten midden op het water en kuifeenden langs de oevers. Schitterend die vogelgids van Berend. Ik herken nu ook brilduikervrouwtjes. Bij de meeste eenden verschillen mannetjes heel veel van vrouwtjes. Het fijt dat er in ons land zomaar twintig soorten eenden langs kunnen komen maakt het eendenverhaal tamelijk ingewikkeld. Hoe kouder het wordt hoe kleiner het leefgebied van watervogels. Er is nog veel groot water open. Op de rivieren is nog helemaal niet te zien dat het winter is. Daarom komen hier ook nog weinig soorten langs.

Dat ik helemaal geen teken van leven zie bevalt me niet zo. De stek bevalt me des te meer. Achter dat hek zit ik perfect. De begroeiing houdt me schitterend buiten beeld. In de loop van de middag staat er ineens een grote, lenige hond achter me. Het beest schrikt zich wild. Stuift weg en springt soepel terug naar zijn eigen wereld aan de andere kant van het hek. Tot de schemering zie ik niets en niemand meer. Voor het donker is haal ik alles even binnen handbereik. Ik moet nu echt weg. Als het helemaal donker is kan ik ook geen vis meer onthaken. De hengels gaan eruit. Ik pak plu, net en hengels bij elkaar in het grote foudraal. Dit grote brok gaat als eerste over het hek. Hé Co… Ik schrik me lam. Laat ik natuurlijk niet merken. Hé Michiel. Die auto natuurlijk. Hij had hem al eerder zien staan. Mij nog niet ontdekt. Michiel is een prima gozer, ik denk alleen ver vooruit.

Voorjaar, karper, nachtvissen, niet toegestaan hier. Waarom is me een volslagen raadsel. Misschien moeten we ons als sportvissers in dit soort situaties wat meer laten horen. Voorlopig legt Michiel precies de vinger op de zere plek. Moet ik toch een noodverbandje voor zien te bedenken.