**KLAAR**  Megasnoek 39

Op zoek naar Megasnoek - (deel 39)

door Co Sielhorst

8 november 2002.

Ik laat de plas waar ik de laatste weken gevist heb nog niet los. Er gaat nog regelmatig wat makreel in. Dat probeer ik vol te houden tot ik er weer even tegenaan kan. Twee keer per week wat voeren lijkt me voldoende. Er komen eerst nog wat andere plannen langs waar ik ook wel zin in heb.

                       

Eerst een dag met Michel. Ik ben al een keer of wat met hem op pad geweest. Meestal met kunstaas. Nu is het een heel ander avontuur. Op een pittig stuk water gaat hij met een paar mensen met kunstaas aan de gang. Ik krijg een stek voorgeschoteld waar ik met dood aas aan de gang kan. Prachtig langs de bosrand. Mooi verloop van de bodem. Goed gekozen. Hij heeft er ook een aantal keren gevoerd met sardienen. Aan de voorbereidingen zal het vandaag niet liggen.

Ik kom in de schemering aan. Dit moet het pad zijn wat hij beschreven heeft. Er staan een paar flinke plassen. De eerste honderd meter gaat het wel. Dan zie in een bocht grote narigheid aankomen. Ik sta op een redelijk droog stuk waar ik kan keren. Ik gok het niet. Het is nog vrij donker. Even terug naar het laatste herkenbare punt in de beschrijving. Ik betwijfel of ik het juiste pad genomen heb. Ik ga kijken of ik de plek kan vinden waar Michel straks met zijn boot gaat te water gaat. Hij is vroeg. De anderen zijn er ook al bijna allemaal. Ik heb inderdaad op het juiste pad gestaan. Mijn angst voor glibberpaden zit diep geworteld. Ik heb net iets te vaak tot mijn assen vast gezeten. Betuwse klei is anders dan Brabantse zandpaden. De klei raakt in het najaar verzadigd door de regen en is dan de hele winter zacht en spekglad. Even een wiel van de weg en het kan helemaal mis gaan. Gewoon lekker de gang erin houden zegt Michel. Goed dan. Niet zo truttig doen. De plassen zijn niet zo diep als ze lijken. Het zand is ook veel harder dan ik me voor kan stellen. Ik kom met de auto tot vlak bij het water.

Mooie omgeving. Ik kom voor een berkenbosje te zitten. Helemaal kaal en schitterende witte stammen. Het stugge gras eronder ligt vol rottend blad. Op de kale plekken groeien helder groene mossen. Nu eerst die vissen te water. Ik kijk straks wel verder rond. Er is gevoerd met sardienen dus ik vis in eerste instantie ook met sardienen. Zes tot acht meter, klopt precies. Iets harder aanhalen en ik kom tot twaalf meter. Mooi. Het is een flinke plas. Die kunstaasmannen met hun boten zie ik nog steeds niet. De zon komt tussen de bomen omhoog. De witte stammen worden nog witter. In de verte waar de wind vandaan komt staat een halve regenboog aan de hemel. Tijd genoeg. Die bui is nog ver weg. Ik zet de plu op. Een tentharing wipt gewoon uit het zand bij een windvlaagje. Nu komt de massieve schroefsteel goed van pas. Als een soort grondboor kan ik hem ver het zand in draaien. Dan schuif ik de steel van de plu er overheen. Die staat als een rots in de branding. Als de eerste spatjes vallen ben ik helemaal klaar voor de koffie.

                       

De zon maakt een kleurrijk einde aan de dag….

Het regent niet lang. De zon komt er al weer door. Prettig zo, uit de wind en in de zon. Na een paar uurtjes zet ik de beugels open. Voor de zekerheid. Ik ga even mijn benen strekken. Kleine stukjes het achterland in. Nooit te ver. Vrijwel steeds met zicht op mijn dobbers. Het staat hier vol met paddestoelen. Hele kleintjes, speldenknopjes. Ook hele grote, net soepborden. Vliegezwammen zie ik maar zelden. Hier staan er genoeg. De enige echte, rood met witte stippen, zo uit de Efteling over gewaaid. Een schichtige vogel maakt gebruik van mijn schijnbare afwezigheid en zwemt strak in de kant onder mijn hengels door. Een meerkoet heeft een witte snavel en een soort fietshelmpje dat tot op zijn kop doorloopt. Een waterhoentje heeft iets soortgelijks maar dan in rood. Deze piet heeft een grijze snavel. Dat ken ik nog niet. Daar zal in vanavond de boeken eens op naslaan.

Halverwege de dag gaan de bootjongens gezamenlijk wat eten en drinken. Ook wordt dan besproken hoe de dag verloopt en de strategie eventueel aangepast. Dat is best slim. Zo kun je snel van elkaar leren. Ik blijf lekker zitten. Eerst eens een voorn fileren. De wind is gaan liggen. Het stuitje gaat een paar meter hoger. Dan gooi ik zo ver als ik kan en vis de zwaar toegetakelde vis langzaan weer terug. Dat herhaal ik in alle richtingen. Ik probeer zo overtuigend mogelijk een verongelukte voorn na te spelen. Zo ben ik een heel poosje lekker bezig. Af en toe komen de bootmannen langs. We houden elkaar op de hoogt van de vangsten. Het is met het kunstaas ook niet wild hoor ik. Dan gebeurt er iets in de linkerhoek. Ik zie door de kijker dat er een snoek in zijn nek wordt gegrepen. Een tachtiger zo te zien. Michel komt even later kijken hoe het gaat. Ik hoor dat er nu twee snoekjes, een snoekbaars en een baars gevangen zijn. Ik ga nog wat knutselen. Op één hengel zet ik een iets zwaarder loodje. Met een makreeltje gooi ik toch weer iets verder. Er staat een meter of twaalf water. Erg diep ja, maar ik probeer het toch. Alle vissen van de kunstaasmannen zijn ondiep gevangen, er zijn geen grote vissen bij. Die zitten dus op dieper water. Een staaltje van kort door de bocht redeneren maar ik heb snoeken gevangen tot op zestien meter diep. Het is altijd even lastig als het dood aas vissen weer op gang komt. Zeker op groot water met een grillig bodemverloop. Ik laat alles staan zoals het nu staat. De zon maakt een kleurrijk einde aan de dag. Ik maak nog een paar leuke plaatjes door de rietkraag en pak in als het bijna donker is.

Geen teken van leven gezien vandaag. Toch was het een lekkere dag. Ik heb alles geprobeerd wat me te binnen wilde schieten. Bedankt Michel.

Die vogel heb ik nog even opgezocht. Het was gewoon een waterhoentje. Een jonkie. Die mooie snavel, rood met een geel puntje, krijgt hij volgend jaar pas.