**KLAAR**  Megasnoek 20

Op zoek naar Mega-snoek! - (deel 20)

door Co Sielhorst

17 november.

Ik kan nog niet weg. Ondanks de snoekbaarsinvasie kan ik mijn inmiddels vertrouwde water nog niet opgeven. Ik vermoed dat ik iets verkeerd doe.

                       

Een tussendoortje op bekend water levert een paar leuke vissen op. Ik vang ze allebei op minder dan zes meter diepte. Die lijn ga ik door trekken. Op de bekende stek komt deze diepte alleen voor op een scherp hellend vlak. Dat moet anders. Werk aan de winkel dus. Met de hengel ga ik deze week een uurtje zoeken.

Een opzichtig mooie hoek is wat te ondiep. Binnen werpafstand kom ik niet dieper dan vier meter. Ik ga verder. Het volgende gat in de struiken zit honderd meter verderop. De eerste worp is hoopgevend. Er ligt een grote plaat van vier tot zes meter binnen bereik. Met een verre worp komt een grotere diepte binnen bereik.
Hier gaat het gebeuren. Ik voer natuurlijk ook meteen wat vis. Daar moet ik deze week nog een keer tijd voor vrijmaken. Ik zie nog een aantrekkelijk voordeeltje. Het dijkje achter me biedt wat beschutting voor komende barre tijden. Als de zon schijnt kan ik hier de hele dag van profiteren. Dat is ook nooit weg als het echt gaat winteren.

De nieuwe stek is met volle bepakking nog een hele onderneming. Ik heb alles nu goed vast dus ik laat het niet meer los. In gedachten loop ik zomaar twintig jaar terug. Toen sjouwde ik ook iedere week zomaar een kilometer door een weiland. Als er eens iemand meeging dan lag hij steevast een uur te hyperventileren. Ik was al helemaal getraind op die hindernisbaan. De goddelijke rust en de potentiële mogelijkheden van een stek geven me altijd dat extra beetje motivatie om tamelijk ver door te sjouwen.

De zon ga ik niet zien vandaag. Het is grauw en het miezert. Ik zet de handel snel op. Dobber op zes meter en een op vijf meter. Snel te water. Ik voer wat stukjes bij. Ik heb horsmakrelen gekocht. Had liever kleine makreeltjes gehad maar die zijn volgende week pas leverbaar. Ik heb ook wat baarzen uit de vriezer gehaald.
Beide vissen zijn op een nieuw water niet mijn eerste keus. Op water waar al eerder met dood aas gevist is kan baars een echte doorbraak geven. Horsmakreel schat ik ook ongeveer zo in. Ik weet niet helemaal zeker hoe ik deze plas moet plaatsen. Dit jaar vist er vrijwel niemand, zeker niet op snoek. Hoe dat in voorgaande jaren is geweest kan ik nog niet helemaal achterhalen. Er zweeft wel een gerucht. Een jaar of drie geleden zou er een snoek van eenmeterzesentwintig gevangen zijn. Zo hebben veel plassen hun sterke verhalen maar ik ken de man van dit verhaal. Ik hou van een mysterie rond een water. Hou waziger hoe beter. Ik geloof niet dat ik dit verhaal wil horen. Ik ervaar het liever achter de hengels.

De eerste uurtjes verlopen rustig. Vanaf deze stek kan ik de plas in zijn volle lengte overzien. Het lijkt wel een bocht in een brede rivier vanuit deze hoek. De begroeiing is veel opener. Braamstruiken en meidoornbosjes. Alle mezensoorten die er zijn komen langs buitelen door het lage spul. Langs de oever scharrelt een winterkoninkje zijn kostje bij elkaar. Ik zit hem kennelijk niet in de weg. Het vogeltje volgt via de punt van mijn laars gewoon de oever.

Halverwege de dag nog steeds geen teken van leven gezien op de dobbers. Zie wel steeds activiteit op de bodem. Zo te zien scharrelen de brasems wat dieper de bodem af. Ik draai een hengel binnen en parkeer de baars dichtbij de azende vissen. Kom ik toch weer op een diepte van negen meter terecht.

Vorig weekeinde heb ik het snoekloze gevoel aardig gecompenseerd. Daar kan ik vandaag nog wel op teren. Ik geef het in geen geval op voor het helemaal donker is. Vandaag lijkt dat vroeg te gebeuren. De bewolking wordt dikker, het is voor mijn gevoel pas een uur of vier. Het blijft wel droog. Als het bijna donker is komt er plotseling een kring van de verste dobber. Nog een tik. Goed opletten nu! Beugel staat open. Nog een tik. Spannend maar er gebeurt verder niets…

De spanning slaat langzaam om in teleurstelling. Ik zet de tweede hengel erbij met een sterk ingekorte horsmakreel. Als het snoekbaars is wil ik het graag weten. Ik krijg geen aanbeet meer. Ik draai de vissen steeds dichterbij om de dobber te kunnen zien. Ik zou door kunnen vissen met licht op de dobbers. Nee, ik heb het helemaal gehad. Ik pak in.

De afstand went al. Ik hobbel moeiteloos het lange pad af. Word dit domweg doordouwen of kan ik nog iets nieuws bedenken? Ik geef niet zo snel een water op maar de drang om weer eens een hengel goed krom te trekken word wel sterk.
Er is natuurlijk nog een andere mogelijkheid. Ik kan me in een ander water vast bijten en op deze plas gewoon doorvoeren. Daar geloof ik heilig in. Voeren blijft zinvol ondanks het feit dat het op dit moment niet veel oplevert. Wel een prettige gedachte. Even een nieuw avontuur. Er staan nog vier wateren op mijn lijstje met megapotentieel.