**KLAAR**  Megasnoek 14

Op zoek naar Mega-snoek! - (deel 14)

door Co Sielhorst

8 oktober.

Ik wil de lijn van vorige week doorzetten. Dus plan ik voornamelijk voor dood aas. Een twintigtal vissen in de koelbox. Twee lange hengels beiden met een dobbersysteem.

                       

Toch neem ik ook het baarssprietje mee en een hengel waar ik een gigastreamer mee kan vissen. Ik heb ergens onderweg toch een kunstaasvirus opgelopen denk ik.

Vroeger viste ik vrij veel met streamers. Ons polderwater en de plassen in de buurt bieden weinig ruimte voor een vliegenhengel. Ik bouwde dus een tijdje geleden al spinhengels op zware vliegenblanks. Met een gewone nylonlijn viel best een forse streamer te werpen. Dikker dan vijfentwintig honderdste gooide niet lekker meer. Zwaar begroeid water viel dus af. Risico om vissen te verspelen wilde ik altijd zoveel mogelijk beperken. Het was best een leuke, avontuurlijke periode.

Nu heb ik dyneema. Ik heb inmiddels ook een heel ander idee van groot. Vorig jaar was ik al bezig met het binden van dikke wollige tubes. Denk hierbij aan de bekende tubefly. Ik bond dus buisjes van twaalf centimeter lang. In alle kleuren van de regenboog.

Nu pa ik het project weer op. De tubes zijn te koppelen. Ik ga er drie achter elkaar zetten. Er kunnen om de twaalf centimeter ook dreggen gemonteerd worden. Die dreggen heb ik ook zwaar ongebonden in diverse kleuren. Het sluitstuk is ook een pittig gebonden dreg.
Als de hele constructie onder een flink stuk staaldraad hangt is wel duidelijk dat een gewone spinhengel deze grote hap niet aankan. We hebben het over een streamer van ongeveer veertig centimeter lang. Ik ga proberen om het geval met een plughengel te vissen. Gewoon met de dyneema lijn waar ik ook pluggen en shads mee vis.

Er hangt een enorm zwart gevaarte met opvallende witte plukken in de wind te wiegen. Het formaat doet denken aan een meerkoet. Doet niet onder voor de maxipluggen waar tegenwoordig mee gevist wordt. Voor ik de dood aas hengels optuig moet ik het even proberen.

Het water is glashelder geworden. Ik kan meters diep langs de stenen kijken, ze zitten vol met dikke plukken algen. Mooi maar gevaarlijk kantje. De stenen waarvan er veel zo zwaar zijn als een middenklasser auto geven niets terug als er een haak op vastloopt. Voor mijn voeten maak ik de meerkoet nat. Twee halen en het gevaarte duikt kop voor, langzaam naar beneden. Angstaanjagend mooi. Even een worpje. Wind mee gaat wel. Door hard aanzetten verliest de meerkoet veel water. Rustiger gooien houdt het water beter vast. Het werpgewicht neemt hierdoor prettig toe. Twintig meter is geen probleem. Ik zou toch wat verder willen werpen. Realiseer me dat tegenwind rampzalig wordt. Hier past duidelijk een nieuwe hengel bij. Die doe ik mezelf nog wel kado komende week. Het ligt niet aan de meerkoet, die werkt lekker. Door de zwaar ingebonden haken pakt hij bijna geen wier.

Maar ik was eigenlijk gekomen om met dood aas te vissen. Nog één worpje. Mooi uitsteeksel daar. Nog één worpje. Iets dieper laten lopen. Nog één worpje. Onder die struik daar.
Ik ben al een uur bezig. De tijd vliegt op deze manier.

Kom, kappen nu. Lange hengels optuigen anders komt het er nooit van.
Als de twee dobbers staan zoek ik een punt in de horizon en klik op mijn netvlies denkbeeldig de dobbers vast aan dat punt. Binnen een paar minuten zie ik dat de dobbers van hun vaste punt gedrukt worden.

De wind staat dwars op de oever en heeft teveel vat op de lijnen. Ik haal de hele boel op en vervang op beide hengels de driegram loodjes voor zes gram. Ondanks de harde wind zet ik beide hengels wat met de top omhoog. Door de zwaardere loodjes kan ik iets druk op de lijn zetten. Daardoor blijft er meer lijn uit het water. De stuwing in de bovenlaag heeft nu minder vat op de lijn. De dobbers blijven keurig op hun plaats.

Ik moet onvermijdelijk iets aan mijn eigen waterbeheer doen. Ik blijf vanachter een struik de dobbers in de gaten houden. Rechts zakt te ver weg. Opletten nu. Hij verdwijnt uit zicht. Even opschieten. Drie seconden later sta ik met de hengel omhoog. Draai snel strak. Op deze afstand en met deze wind is het moeilijk om te voelen of en aan de andere kant iets gebeurt. Ik ram voor de zekerheid zo hard mogelijk. Even contact. Dan kan ik gewoon doordraaien. Ik voel alleen de baars. Die hangt er dus nog aan. Zal een kleintje geweest zijn.

Als de dag doormidden is krijg ik de kriebels. Ik ga naar de stek waar ik vorige week de twee meters ving. Kunstaas is hier niet te gebruiken. Veel te ondiep voor de kant. Is maar goed ook denk ik. Kan me beter concentreren op dood aas. Er gaan twee verse vissen onder de dreg. Ik zet een dobber op vier meter en een op zes.

Het duurt lang voor ik een reactie krijg. De lucht betrekt. Het begint te regenen. De wind valt weg. De rechterdobber wipt even op. Ik zit meteen gespannen als een veer. Er gebeurt verder niets. Ik pak de hengel op om te controleren of er iets mis is. Zit dus vast. Even doorhalen. Komt los. Er zitten algen en stukjes klei op de haak. Jammer, had iets kunnen worden.

De zon prikt vaag door een spleet in de grijze flarden. Geeft een mooie kleur. Grijs op een oranje achtergrond. Koppeltjes spreeuwen duiken in de rietkraag naast me. Het worden er steeds meer. Met honderden tegelijk komen ze aanvliegen. De stengels buigen steeds dieper door. Plotseling schrikken ze. Massaal stijgen ze op en vormen direct een massieve formatie. Zoals kleine visjes dat ook kunnen. De compacte massa vogels zwenkt, slaat hoeken en blijft wonderlijk strak bijeen. Als een bal suizen ze door de lucht. Als even later de rust weerkeert duiken de spreeuwen weer de rietkraag in. Ze hebben een plekje gevonden voor een rustige nacht.

Als het donker is pak ik in. De drang om een vis te vangen is wel eens zo groot dat ik gewoon doorga in het donker. Vandaag niet. Ik heb er vrede mee.