TotalFishing

Megasnoek 120

Door Co Sielhorst

4 maart 2006.
Bangkok. Bangkok? Wat heeft Bangkok nou met snoeken te maken? Alles, tenminste voor mijn gevoel. De kou, de griep en de hele klerezooi heeft me helemaal plat gekregen. Met een paar weken tropenzon in Thailand hoop ik er weer een beetje bovenop te komen.

In Bangkok zit vissen er niet zo in. Het is een vieze bende langs de Chao Prai. Alle watertjes die er in Bangkok nog op uit komen zijn ook volgestampt woongebied. Dat het hier een open riool wordt is dus niet zo vreemd. Ik heb wel een wonderlijk schouwspel gezien. We zeggen bij ons in Nederland wel eens dat de vissen licht geven als het water niet deugt.

Ik heb me vanuit mijn hotelkamer zitten vergapen aan iets moois. De vloed komt even wat verfrissend zeewater binnen brengen. Op de kale modderbanken stijgt het water tot een meter. Er staan duistere types te loeren onder de bomen. Ik pak mijn kijkertje erbij. Het valt niet mee om vanaf de elfde verdieping te begrijpen wat hier gaande is. En vijftal mannen met werpnetten gaat steeds dichter bij het water staan. Ze lijken iets te zien. Zitten nu gehurkt langs het water te wachten. Waarop? Het is bijna donker. Ik kan niet meer zien wat die gasten aan het doen zijn. Er lijkt nog steeds niets te gebeuren.

Tien minuten later kijk ik nog eens. Het is nu helemaal donker. Vanaf elf verdiepingen hoog zie ik ineens groen/gele flitsen in het water oplichten. Dat moeten lichtgevende sepia”s zijn. Een soort inktvissen. Wonderlijk schouwspel. Het duurt alles bij elkaar maar een half uurtje. Dan is het weer of er nooit iets gebeurd is. De dagen hierna heb ik het ook niet meer gezien.

Ik kijk al uit naar de volgende bestemming. We gaan naar de Kwai. Ja, vlakbij die brug waar veel van onze voorouderen grote narigheid meegemaakt hebben. Ik heb daar verder niet zo veel mee. Ik wil er alleen maar een poosje vissen. De rivier is een plaatje. Ik pak meteen de camera en ga even aan het water kijken. Er staan slanke snoekachtige visjes boven het wuivende wier. Hier moet ik er beslist een van zien te vangen de komende dagen.

Even later staat Toos ook achter me. Er komt een snel aanzwellend geluid de bocht om bulderen. Ik maak een plaatje. De piloot zwaait. Ik zwaai terug. Meteen valt het geluid van de motor stil. Die vent gaat keren. Ik heb geloof ik niet helemaal het juiste signaal afgegeven. Ach, wat maakt het ook uit. Ik loop naar de steiger waar de snelle boot aan gaat meren.

Kom, zeg ik dapper tegen Toos. We hebben een trip geboekt. Ze kijkt me vol ongeloof aan. Daar ga in niet in zitten!! Tuurlijk wel zeg ik, alsof ik mijn hele leven al op bloedsnelle boten rond jakker. Het duurt niet eens zo heel lang voordat ze toegeeft dat dit leuk is. Bij de volgende bocht is het water spiegelglad. Hier gaat het gas er pas echt op. Mijn lief zit verstijfd van angst met haar ogen dicht. Een blik naar de roerganger tempert de snelheid een beetje. Ik zit even later met de camera te zwaaien. Een modaal gangetje, verfrissend briesje over het water en de laatste restjes watervrees smelten als een ijsklontje in de tropenzon.

De Kwai komt in de machtige Mekong uit. Waar de twee elkaar ontmoeten is duidelijk te zien dat beide stromen een heel andere oorsprong hebben. De Kwai brengt glashelder water naar de modderige Mekong. De grens tussen de twee stromen is vlijmscherp afgetekend. Een naad tussen zwart en geel water. De watergids brengt ons terug naar ons hotel. We maken meteen een afspraak voor de volgende dag..

De zon begint te zakken. Ik tuig een hengeltje op. Vierdelig stokje voor een poppertje. Het kleine plugje is voorzien van een veren staartje. Twee dregjes is misschien wat veel. Ik probeer het onder de bomen. Tweede worp een beuk! Een soort barbeelachtig beest. Grote bek. Stugge lange sprieten. Rode vinnen en een zwarte vlek op het midden. Vreselijk sterk voor zijn afmetingen. Binnen een paar minuten weer een dreun. Het is weer een barby. Nu met minder lange sprieten. Langs een paar grote stenen zie ik vis jagen. Popper erop en beng! Meteen hangen. Hoe kan dit beest met zoveel kracht weer de diepte in duiken? Gadver, hij rolt eraf.

De volgende dag sta ik weer onder de overhangende boom te vissen. Het water is bijna een halve meter gestegen. Het stroomt ook veel harder. Na een tiental worpen met de liploze danser ga ik twijfelen. Niet genoeg geconcentreerd tik ik het geval nog maar eens door de stroomnaad. Een enorme dreun. Mijn slip staat gelukkig bijna dicht. Dat touw is sterk genoeg. Ik vang de eerste uitvallen op. Trek de vis omhoog tot aan de oppervlakte. Het is een serpenthead zoals de locals deze vis noemen. Zeker twee kilo. Ik ben helemaal in de wolken. Laat de fanfare maar komen.

Toos staat klaar met de camera. Een laatste duik naar de diepte verrast me volledig. Ik kan niet voorkomen dat de vis zich vast zwemt. Ik kan niets meer. Ho, ik voel nog wat vage sjorren. Misschien een dunne tak. Ik probeer een doorbraak te forceren. De lijn kan wel wat hebben. Er komt inderdaad een tak omhoog. De slangenkop is weg. Mijn dansertje heb ik weer terug. Het stangetje ziet er niet meer uit.

Ik hang er nu een echte popper aan. Sta zeker nog een uur te draaien. Steeds weer over de zelfde plek. Ik ben supergeconcentreerd, zelfs als het zweet in straaltjes uit mijn poriën spuit. Dan is daar toch weer onverwacht de explosie. Weer gaat het fout. Ik mis de vis. Het lijkt me dezelfde van eerder. Ik krijg jou nog wel…