**KLAAR**              Megasnoek               118

Megasnoek 118

Door Co Sielhorst

18 februari 2006.
Het is een dapper plan. De temperaturen lopen op. Ik zie grote kansen om zowel op snoek als op karper te vissen zonder dat het een het ander in de weg hoeft te liggen. Maandag bespeur ik licht narigheid. Spierpijn en scheurende hoestbuien.

Bij ieder vleugje kou krimp ik helemaal in elkaar. Dinsdagmorgen zit ik al vroeg te rillen op de bank. De slijmvliezen in mijn neus zijn veranderd in rauw vlees. Hoestbuien worden steeds pijnlijker. Alle plannen vallen in het water. Hier baal ik vreselijk van. Ik zie de volgende morgen geen eens meer kans om uit mijn nest te komen. Een kop vol snot en overal pijn.
Ik lig te rillen en te pruttelen.

Ineens een snerpende gil van beneden. Grote paniek. Er is ingebroken. Keukenraam ontzet. Overal baggersporen. Wat is er weg? Laptop natuurlijk. Digitale camera en een paar geheugenkaartjes. Spelcomputer is ook verdwenen. Ik kijk snel achter de bank. Er staat nog keurig in de verpakking een nieuwe digitale fotocamera. Wat een opluchting. Staat er nog onaangeroerd.

Ik verbaas me erover dat er maar zo weinig weg is. Vermoedelijk geschrokken door mijn onrustige nachtelijk gestommel. Ik kan het eigenlijk nog niet zo bevatten allemaal. Ben ook nauwelijks in staat om agent en technische man te woord te staan. Liefst zou ik meteen weer mijn nest in duiken. Kan natuurlijk niet. Ik doe het toch. Mijn strot doet zeer en mijn stem is weg. Even later lig ik weer te rillen in bed.

De volgende dag heb ik bijna de hele dag opgebaard onder een dekentje liggen zweten. Ik heb hier eigenlijk helemaal geen geduld voor. Mopperend, piepend en knarsend zeul ik me door een aantal opgehokte dagen heen.

Een verenigingsblad beurt me weer een beetje op. Er is een lezing bij de Natuur en Vogelwacht waar ik het afgelopen jaar lid van geworden ben. Een aanverwante geest uit de kuststrook doet al jaren vlindertellingen. Fotografeert rupsen van alle soorten dag en nachtvlinders in de kuststreek. Ik ben al in geen dagen meer naar buiten geweest. Stevig inpakken en lekker met de auto. Mijn hoesten en proesten heb ik al wat meer onder controle.

                       

“Vaak niet opgemerkt….”

Ik geloof ook niet dat ik nog langer een gevaar ben voor de volksgezondheid. Geen moment heb ik spijt van deze stap. Het is wat koel in de zaal maar in de loop van de avond wordt het beter. Ik kan storende geluiden onderdrukken. Er zijn heel veel soorten nachtvlinders. Veel meer dan dagvlinders. Honderden soorten passeren het grote scherm. Vlijmscherpe beelden van beestjes die in deze levensfase vaak niet opgemerkt worden. Er zijn rupsen die op een takje lijken. Anderen doen aan vogeluitwerpselen denken. Compleet met de glans van een mooi vers poepje. Er zijn ook rupsen het woeste kleuren. Niet doen, betekent dat meestal.

Er zijn ook vogels die zich specialiseren in het eten van harige rupsen. Een koekoek eet rupsen waar andere vogels niet naar omkijken. Een boeiende lezing met veel aanvullende informatie. Het komt soms heel erg nauw met de plant waarvan een rups moet leven. Ook de tropische juwelen zijn adembenend. Boeiend wereldje waar ik nog heel veel kan ontdekken.

Ik zit nog een poosje op de bank als ik thuis kom. Moet ik mijn spullen klaar zetten? Morgen is het zaterdag. Precies een week geleden dat ik gevist heb. Ik voel hoe heftig de reactie is op het uitstapje van deze avond. Heel heftig weer allemaal. De beslissing valt morgen.
Ik heb geen tijd in gedachten genomen. Het verbaast me dan ook niet dat ik pas aan het begin van de middag mijn ogen open krijg. Ik voel me nog lang niet fit. Daar baal ik vreselijk van. Vooral omdat de temperatuur niet zo slecht is.

                       

“Tropische juwelen”

Na een bak koffie hak ik de knoop door. Het is een prima dag om een nieuwe laptop te gaan scoren. We gaan naar een grote speciaalzaak op computergebied. Het voelt er heerlijk warm aan. Ik kom hier helemaal bij mijn positieven. Wat een mooi spul allemaal. Twee keer zo snel, twee keer zo groot en dat allemaal voor de helft van vier jaar terug. Dat oude kreng is twee jaar te laat gejat denk ik nu. Heel veel installeerwerk kan hier gedaan worden. Ja, graag. Dat schat die gozer goed in.

Na de halve middag in de digitale snoepwinkel gaan we tevreden alle spullen inpakken en rijden richting huis. Er ligt een prachtig water in de buurt. Even er langs onderweg? Ik stel de vraag alleen maar aan mezelf. Nee, ik geloof niet dat ik me daar beter van ga voelen. Gewoon over de snelweg en niet zeuren.

Het is net Sinterklaas. Allemaal dozen. Snel die stekker erin. Met internet wil het niet meteen vlotten. Dan gebeurt er iets wonderlijks. De helpdesk helpt echt! De nieuwe camera installeren blijkt een fluitje van een cent. Ik kan het alleen niet laten om de digitale gebruiksaanwijzing helemaal uit te printen. Naar de vaste PC mailen lijkt de simpelste oplossing. Het loopt allemaal op rolletjes. Even later staat mijn trage printertje een paar uur camerawijsheden te malen. Papier loslaten? Nee hoor, ik wil iets hebben om in te bladeren. Kan toch niet altijd de laptop raadplegen als ik een gevangen vis op de plaat wil zetten? Wanneer dat weer eens gaat gebeuren? Ik durf nog geen voorspellingen te doen.