TotalFishing

Megasnoek 112

Door Co Sielhorst

7 januari 2006.
Arie heeft het even moeilijk. Al zijn water is dichtgevroren. Schuift ie toch lekker bij mij aan. Ruimte genoeg. Misschien is ook wel eens goed om er wat zwaarder op te gaan leunen. Hoe vaker snoeken een dode vis tegen komen hoe beter het is denk ik.

Hij is er eerder dan ik. Hij heeft al even rondgekeken. We sjouwen de spullen door een weiland. Er staat maar één hindernis op onze weg. Een prikkeldraadje om een pony in de wei te houden. Geen probleem dus.

We gaan op een andere stek zitten. De perfecte zeilstek. Zelfs als de wind draait kan dat nog geen probleem zijn. Dan draaien we gewoon mee door de hoek heen. Zoals de wind nu staat kunnen we beiden het water in de lengte afvissen. Honderden meters te gaan vandaag. We zetten er ook allebei een dobberhengel bij. Mooi gespreid gaat alles te water. Om wat verder te kunnen gooien doe ik een paar stappen het ondiepe water in. Dan zie ik het bleke lijk van een krab ondersteboven op de bodem liggen. Heeft een wolhandkrab vijanden? Ja, minimaal één, maar die kan weinig uitrichten. Ik heb een voorn op de bodem liggen. Die is wat harder dan een sardien. Arie heeft een klein brasempje aan de dobberhengel hangen. We kijken regelmatig hoe de aasvis op de bodem er aan toe is. Er valt nauwelijks schade te ontdekken. Nu pas ga ik wat voeren.

”Het bleke lijk van een wolhandkrab”

Mijn zeiltje komt langzamerhand aan het eind van de reis. Ik draai de vis héél rustig terug. Laat hem ook regelmatig een poosje op dezelfde plaats hangen. Arie heeft een grotere molen met een veel dunnere lijn onder zijn hengel hangen. Er is nog nauwelijks te zien dat er lijn weg is terwijl ik al aan het eind van mijn lijn was. Hij kan zo te zien makkelij vijfhonderd meter halen. Door het rustige weer zal het zeil tot op grote afstand te zien zijn. Het zonnige weer maakt het tot een feest om hier te zitten. Een plu is helemaal niet nodig. We zitten achter een hoge kant in het zonnetje.

De pony heeft onze acties steeds gevolgd. Eerst op een afstandje. Nu steeds dichterbij. Stap voor stap komt het grappige beest binnen handbereik. . Ik blijf wél goed opletten. Kan me nog goed de klap herinneren waarmee een paard jaren geleden mijn hengel kapot beet. Ik rag een keer over zijn stugge haar. We zijn vriendjes maar van een hengel gaat de grapjas raar doen. Met een snelle roffel gaat hij er vandoor. Even later komt hij weer terug. Niet zo vreemd want op de kale vlakte achter ons maakt de wind het vinnig koud.

Het zeil van Arie is aan het eind van mijn tweede zeiltrip dubbel zo ver weg als mijn zeil. Door de hengel een meter of dertig naar links te zetten blijft de dobber een mooie koers volgen langs de rechter oever van het water. Ik ga een groter zeil opzetten. Met het kleine zeil ga ik teveel zwabberen. Als ik alleen zit is dat geen probleem. Nu is het beter om het zeil even groot te kiezen als dat van Arie. Dan gaan alle zeilbewegingen parallel aan elkaar lopen. Dat is een stuk handiger.

Nog maar eens naar de bodemvissen kijken. Bij Arie een heel klein kaagplekje. Zo te zien een kreeftje. Mag geen naam hebben. Het zeilplan gaat iets om. Arie laat zijn vis alsmaar verder gaan. Ergens tussen drie en vierhonderd meter. Nog steeds redelijk goed te zien. Ik haal mijn gele zeil terug. Bij deze lichtsterkte is geel op afstand zeker niet de beste kleur. Rood is een stuk donkerder. Dat gaat al beter. Zwart is nóg donkerder. Ik ga zo snel mogelijk proberen of dat beter te zien is op grote afstanden. Bij gewone dobbers is wel duidelijk dat zwart in bijna alle omstandigheden het best te zien is.

We zitten tegen struiken aan. Donkere steenpartijen afgewisseld met lichte stukjes zand. Ik denk dat wij in onze redelijk rustige groene kleuren redelijk opgaan in onze omgeving. Een ijsvogel denk er ook zo over. Het vogeltje gaat niet ver van ons af zitten vissen. Met zoveel dichtgevroren water verwacht ik veel grotere aantallen eenden en andere watervogels. Toch zie maar een paar kleine clubjes smienten aan de overkant. Er zitten ook wat slobeenden tussen. Er landt een zeldzamere gast vlak voor onze hengels. Een brilduiker. Een eenzaam mannetje. De mooi getekende eend ziet ons en gaat er met melodieus fluitende vleugelslagen vandoor.

Door het weidse vlakke landschap is van ver al te zien dat het weer gaat veranderen. Een grote mistbank drijft langs ons af. Het laatste uur raakt het bewolkt. De temperatuur zakt een paar graden als de zon verbleekt. Ik zie wél dat geel beter te zien is bij donkerder weer. We zitten ons moreel wat op te peppen. Het kan nog tot we gaan inpakken en dat gaan we zeker niet doen zolang we de dobber kunnen zien. De afstand die we zeilend afgelegd hebben is fenomenaal. Het loopt in de kilometers. Meter voor meter op perfecte diepte naar ons idee. Het lijkt me onmogelijk om een aasvis op een betere manier te presenteren. Daar denken de rovers kennelijk anders over. De aanbeet die we ons zelf beloofd hebben blijft uit. Ook de laatste dobber gaat er nu uit. Er is niets meer te zien.

Even goed opletten. Inpakken in het donker is altijd even listig. Een zoeklicht blijkt weer van grote waarde om nog even de stek af te speuren. Er ligt nog wat verpakkingstroep. Mag absoluut niet blijven slingeren. Van al die opruimdingetjes in de vrieskou beginnen mijn handen gevoelloos te worden. Ik weet dat de trip naar de auto zwaar genoeg is om weer helemaal op temperatuur te komen.

Mijn hengels, plu en net, tas en stoel zijn goed te sjouwen maar dan moet ik wél alles in één keer goed vast pakken. Bij de overstap over het prikkeldraad gaat het mis. Het foedraal van mijn net blijft hangen. Ik laat alles maar vallen. Wel oppassen dat ik in het donker niet op een hengel ga staan. Nu nog even de dijk op. Mijn hele lichaam gloeit alweer. Ook mijn handen. Mooie dag geweest.