TotalFishing

Megasnoek 109

Door Co Sielhorst

17 december 2005.
De midweek sneuvelt. Te weinig tijd. Misschien ook niet genoeg motivatie? Vertrouwen niet erg hoog? Gezellige intieme watertjes willen niet lopen. Een snoek blijft natuurlijk niet haar hele leven zoeken naar sardientjes met haken erin.

Alhoewel, er zijn uitzonderingen. Zo ken ik een vis die per seizoen maar liefst zeventien keer op de kant komt. Ik ben de stumper ook wel eens tegengekomen. Er bungelden twee staaldraadjes uit haar bek. Niet aan morrelen. Zo kort mogelijk afknippen en hopen dat ze het een keer afleert.

Ik ga woensdag wél proberen om een basis te leggen voor het weekeinde. Op een zandgat waar misschien nog geen krabben zitten. Ik ga eerst kijken. Wat veldwerk doen. Eventueel zelfs wat voeren. Ik kan het water niet meteen vinden. Kom een dorp te ver uit. Ja, nu zie ik hoe het in elkaar zit. Even later kijk ik over de plas uit. Het doet me nu al pijn dat ik hier niet de hele dag kan blijven zitten. Wat rondgooien bevestigd wat ik al dacht. Pittig gooien voor tien tot twaalf meter. Veel dieper lijkt het niet te worden. Ik schiet een kilo sardienen te water. Een paar heel. Ook een paar gehalveerd. Bewust niet te geconcentreerd. Ik wil liever niet dat alle sardienen door één snoek opgevreten worden. Ik ga op een stenen rand zitten. Even de sfeer opsnuiven. Er is niets te zien. Toch voel ik het vertrouwen groeien. Nu al.

“Een paar spannende minuten later is ze van mij..”

Zaterdag ben ik weer niet al te vroeg aan het water. Ik ben op mijn hoede voor gladheid. Ik heb flink moeten hakken om de auto ijsvrij te maken. De rit gaat een stuk sneller nu ik de weg weet. De wegen zijn goed schoon. Even oppassen, niet in de zachte modder parkeren. Ik stap uit en krijg meteen een afknapper. Puur westenwind. Niet zeilen dus. Jammer dan. Ik begin gewoon met één hengel.

Het is fris maar wel met een vriendelijk zonnetje. Pittig windje. Ik ga de dobberhengel opbouwen. Iets met de wind mee maak ik tot mijn verassing een superworp. Minstens zestig meter. Het stuitje heb ik een slinger naar twaalf meter gegeven. De dobber staat nu nog heel parmantig. Ik ben benieuwd of dat zo blijft als de lijn af gaat zinken. Al snel krijg ik een mooie demonstratie van de kracht van de onderstroom. De dobber kruipt in een uur zeker twintig meter tegen de wind in.

Ik pak altijd een punt in de horizon om de dobber er denkbeeldig aan vast te klikken. Terugvinden is op die manier erg simpel. Geen beweging die me dan ontgaat. Nu zal dat niet lukken. Scherp opletten dus. De wind draait iets. De zeildobber kan erin. Ik gok op zes meter. Probeer het zeil op een diepte van acht tot tien meter te houden. Door het trage wegkruipen van de andere dobber moet ik hem steeds weer opzoeken. Op ander water vertrouw ik geen slepende aasaanbieding. Hier denk ik dat het wel kan. Ik verwacht dat de bodem van dit water brandschoon is.

Een tik! Ik weet het zeker. Een duidelijke vinnige tik. Ik neem geen enkel risico. Draai strak en geef een beuk. Ik laat me niet verrassen en ga een paar meter van het water af staan. De afstand is nog erg groot. De vis moet zich verzetten tegen een soort elastieken weerstand. Door de rek op de lijn kan ik ook niet meteen inschatten wat er aan de andere kant aanhangt. Ik win ongeveer twintig meter. Dat stampen, geïrriteerd kopschudden, voelt grof aan. Dan is tóch ineens die brute lange haal. Mijn slip kan het nauwelijks verwerken. Razendsnel komt de lijn nu omhoog. Een schitterende schoonheid slingert zich slangachtig het water uit. Het schuim spat hoog op. Machtig mooi. Nóg een keer, iets minder spectaculair. Goed oppassen voor de beuk die voor het net altijd nog een keer komt. Ja, hoor. Een paar enorme halen en ik ben weer precies waar het spel is begonnen. Deze vis heeft echt geen zin om uit het water te komen. Ik geef haar weinig keus. Een paar spannende minuten later is ze van mij. Licht gehaakt vóór in haar grote muil. Perfect.

Helemaal tevreden kruip ik dieper in mijn warme jas. Sneeuw en hagel kleuren binnen een paar minuten het hele land wit. De wind huilt door de takken. De plu wordt als een groene cocon om me heen gevouwen. Wat snerpt daar door de loeiende wind heen? Zeil is weg. Ik spring naar de hengel. Haal uit. Voel niets. Vis hangt er nog aan. Puntgaaf. Snoekbaars!
Dan stuitert de andere dobber over de golven. Meteen rammen. Ook mis. Ook deze aasvis nog perfect in orde. Beide vissen gaan gewoon weer terug naar waar ze vandaan kwamen. Ik verander niets aan de aasaanbieding.

De oostelijke hemel kleurt inktzwart. Er gromt een monster achter die donkere muur. In het westen breekt de zon door. Alle bomen staat in schetterend zonlicht tegen een dreigend zwarte achtergrond. Het duurt maar even, dan slokt de bui mij ook op. Er vallen nu zware vlokken. Een paar vogeltjes proberen tegen de wind in te komen. Ze worden gewoon achteruit geblazen. Ik zie ze niet meer terugkomen. Een hond is met een stok nog niet naar buiten te krijgen en ik heb het gewoon vreselijk naar mijn zin.

Deze storm gaat ook weer liggen. Schitterende wolkenluchten de rest van de middag. Er gebeurt weer iets! Ik een akelig traag tempo kruipt de dobber met de wind mee. Dat is tegen de onderstroom in. Kan niet. Ik voel wat er aan de hand is. Dit is geen aanbeet. Ik kan op deze afstand niet uitmaken of mijn aas er nog aan zit. Ik draai op. Als ik enkele tientallen meters gedraaid heb voel ik wel dat ik iets mis. Er hangt alleen nog een heel klein stukje staart onder de haak. Toch krabben hier. Als ik er niet méér last van krijg dan vandaag is er nog wel mee te leven.

“Achter de wolken loert een monster..”

Voor de volgende keer moet ik rekening houden met die snoekbaarzen. Misschien een nieuw type hengel voor inzetten. Lang en licht maar met genoeg capaciteit om ook een snoek vlot mee te drillen. Leuke uitdaging.