TotalFishing

Megasnoek 106

Door Co Sielhorst

26 november 2005.
Het vriest de hele week al in de donkere uren. De watertemperatuur gaat flink omlaag. Meestal geeft dat wel een dipje. Ik ga toch. Gewoon naar het nieuwe water. Nee, kansarm zal ik het niet meer noemen. Ik ga proberen om hier met grotere regelmaat te komen. Voeren doe ik nog niet. Krijg ik veel te veel gelazer met die krabben.

Het regent zacht als ik aankom. Met de kou valt het wel mee. Het is bijna windstil. Halverwege de dag wordt het droog. Eens kijken hoe de aasvissen er bij hangen. Het ziet er allemaal nog wel eetbaar uit. Ik vervang ze toch. Dan is er koffie en brood. Af en toe komt er een ijzige zucht van het water af. Ik strek mijn benen even. Wat ligt daar? In een bos losse veren ligt het lijkje van een meerkoet. Minderkoet lijkt me op dit moment een betere naam. Koet is niet meer, dat lijkt me wel een passend grafschrift.

“Is niet meer…”

Ik heb me extra ingedekt tegen de kou. Er hangt al twintig jaar een onthaakmat aan de kapstok. Ik heb een onverwachte toepassing voor dat ding gevonden. Hij zit vol met piepschuimbolletjes. Leg ik dat ding op mijn stoel dan voegt zich de onthaakmat perfect naar mijn vormen. Een soort zitzak dus. Naast een perfecte zit isoleert die zak ook buitengewoon. Hier kom ik de winter wel mee door.

Heel even loopt mijn hartslag op. Ik zie het wakertje over het zand kruipen. Een centimeter of tien. Het gaat langzaam. De pieper reageert niet eens. Wéér een stukje. Nog steeds zonder piep. Even voelen voor de zekerheid. Een paar slagen en dan alleen maar een leeg gevoel. Krabben. Hoe zal de aasvis er uit zien? Er blijkt geen kop meer aan te zitten. Op zich geen ramp maar het visje wordt te licht om er nog lekker mee te kunnen gooien. Even een nieuwe eraan. Aan het eind van de middag blijkt dat dit het meest opwindende evenement van de dag is geweest.

De kou zet door in de loop van de week. Dat komt me wel uit. Het krabbengespuis zal zich steeds minder roeren. Misschien dat ik over een paar weken toch voorzichtig ga voeren. Er staat een paard achter het hek. Grappig beest. Blaast dikke stoomwolken de wereld in. Daar komt er nog een aan. Wel zo gezellig. Paarden zijn intelligente gezelschapsdieren. Ik heb wel eens een koppel van die Poolse paarden achter me gehad. Die met die moeilijke namen. Een aantal merries met één hengst. De leider. Altijd alert. Steeds tussen mij en zijn harem in. Prachtig moment toen die uitslover met zijn grote kop op mijn schouder stond te slapen. Wát nou paardenfluisteraar. Je hoeft helemaal niets te zeggen. Een arm om die nek, even krabben achter die grote oren en je kan helemaal niets meer fout doen. Op dat soort hartverwarmende momenten wil je toch helemaal geen aanbeet hebben.

Vrijdag een voorbode van grote narigheid. Die gaat de geschiedenisboeken in als vreselijke vrijdag. De winter is met een rotklap op ons neer gelazerd. Terwijl ik vrijdagnacht nog even probeer uit te vissen hoe de wind gaat waaien staan er nog tienduizenden mensen klem op de snelwegen.

Zaterdag ga ik niet te vroeg op pad. Zeker niet in het donker. Er ligt een dik pak sneeuw op de auto. Het laat zich nogal makkelijk wegschuiven. Nog even kijken of meneer de haan het met de weerman eens is. Achter in de tuin kan ik de kerktoren zien. De haan reageert op ieder zuchtje wind. Zo zie ik dat alle weerberichten er weer naast zitten. Wind tegen dus op het nieuwe water en allen maar los zand om in te ankeren. Geen lekkere plek als er beschutting nodig is.

Ik kies voor het vertrouwde watertje. De hoge dijk als windvanger achter me lijkt me een betere keus. Het is droog als ik aankom. Er ligt een flink pak sneeuw. Ik ben blij met de grip onder mijn laarzen. Het is maagdelijk wit langs het water. Alleen langs de waterlijn zie ik dat ik niet de eerste geweest ben vandaag. Messcherpe prints van reigers, kraaien en eksters. Het is oorverdovend stil . Alsof de witte donslaag alle geluiden opslokt.

De ganzen zijn er niet. Dat is wat ik mis! Hun voedsel is bedekt met sneeuw. Ze zullen wat verderop moeten zoeken. Een halve sardien onder de dobber. De eetlust zal vandaag niet al te groot zijn. Aan de andere hengel een klein spierinkje. Een snoekbaars is ook van harte welkom vandaag.

Tot de middag regent het vooral. Af en toe ritselt er wat ijzel op de plu. Dan lijkt het wel of de dag maar een halve dag gaat duren. Het is zo donker dat ik moeite krijg om de dobber te blijven zien. Het begint onbedaarlijk hard te sneeuwen. Goed opletten dat er geen losse spullen ondersneeuwen. Ook de plu af en toe even verlossen van de zware last. Mijn lijnen lijken wel hoogspanningskabels. Spierwit en ver doorgezakt.

Ik ga kijken of na al die uren mijn aas nog in orde is. Zelfs de sardien zonder kop is nog puntgaaf. Nou ja, bijna dan. Het blijft héél hard doorsneeuwen. Ik ga me daar een beetje zorgen om maken. De grote chaos van gisteren is aan me voorbijgegaan. Maar ik kan me voorstellen dat wegen onbegaanbaar worden als dit doorgaat.

Op de dijk consternatie. Bewoners van huizen daar beneden gaan hun voertuigen op de dijk stallen. Zijn natuurlijk bang dat ze nooit meer boven kunnen komen. Ik heb geen zin om deel uit te maken van een nationale recordpoging om duizend kilometer file te scoren. Onder zware sneeuwval pak ik in. Meestal is dit toptijd. Nee, niet zeuren. Redden wat er te redden valt.

Al op de eerste kilometers zie ik hier en daar scherven en blikschade. Daar weer een paaltje en een bedroefde bestuurder. Het wordt een glibbertrip. Hooguit dertig. In de schemer ploeg ik voort. Op naar de brug. Griezelig eenzaam. Helemaal alleen op de grote vierbaansweg. Wat is nog verantwoord? Hooguit vijftig. Een oprit verder wordt het drukker. Pas na het knooppunt zit de vaart er weer in. Een kilometer of wat verder lijkt het of het hier nooit gesneeuwd heeft.